23 april 2017

Gastblogger Nienke || "Weet jij nog de laatste keer dat je in de spiegel keek en tevreden was?"

Mooie vrouw. Ja, jij.
Weet jij nog wanneer jij voor het laatst jezelf echt lief hebt gehad?
Dat je tevreden was, wanneer je in de spiegel keek?
Prachtige Godin, ik heb het tegen jou.
Jij, met je eigen unieke schoonheid.

Zolang ik mezelf kan herinneren, ben ik bezig geweest met mijn uiterlijk en lichaam. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: hoe ik er ook uitzag, het was nooit goed genoeg.
En de dingen die ik heb gedaan, om aan een -door de maatschappij gecreëerd- ideaalbeeld te voldoen, zijn heftig. Althans, als ik zo terug kijk, valt het mij zwaar.
En het voelt heel kwetsbaar om het op papier te zetten en het aan de buitenwereld te laten lezen. Toch doe ik het, omdat de ervaring mij heeft laten zien dat ik niet de enige ben.

Zo heb ik tijdens mijn puberteit gekampt met een eetstoornis, die gepaard ging met periodes van niet eten en met periodes van mezelf volstoppen. En ook al werd de heftigheid van deze eetstoornis minder, het sijpelde tot zo midden twintig door. De ontelbare keren dat ik mijn gezicht vervloekt heb en hierdoor met make-up een masker ging dragen.
Ik heb mijn lichaam door extreem veel sporten tot het uiterste gedreven én uitgeput. En dit alles omdat ik niets liever wilde dan mooi gevonden worden. Want slank, strak en een perfect gezicht was nodig om geliefd te zijn. Althans, dat was mijn overtuiging.
Net zoals het mooiste meisje uit de klas van de lagere school.
Net zoals de populaire meiden van de middelbare school.
Net zoals de foto’s van modellen waar je in deze maatschappij niet aan kunt ontkomen.
Allemaal voorbeelden van wie ik wilde zijn.

Nu anno 2017 heb ik geleerd om heel anders naar mezelf te kijken. Die spiegel waarin ik keek heb ik omgedraaid en ik ben gestopt mezelf met andere vrouwen te vergelijken.
Het meisje van de lagere school kijkt niet meer op tegen het mooiste meisje van de klas.
Het pubermeisje van de middelbare school heeft rust bij zichzelf gevonden.
En de foto’s van modellen zie ik niet meer als mijn leidraad.
Want door jezelf constant te spiegelen aan een beeld dat de wereld om je heen schept, verloochen jij je eigen schoonheid.
Want ik ben ik.
En dat betekent niet dat ik soms nog steeds een vertekend beeld zie als ik in de spiegel kijk. En ik heb nog steeds dagen dat ik mezelf wil verstoppen achter een masker van make-up. Schiet ik in de stress als ik een kilo zwaarder ben. En ben ik gelukkig als ik een kilo minder weeg.

Ik ervaar dit van tijd tot tijd nog steeds: een onzeker (puber)meisje over haar uiterlijk, het is echt nog niet weg. En dat hoeft ook niet, wat ik snap haar zo goed. Alleen kies ik er nu voor om dit niet meer leidend te laten zijn en merk ik dat er binnen in mij een verandering plaats vindt. Ik kies er namelijk voor om mijn unieke schoonheid te gaan zien, te omarmen en te leven.
En sinds ik dat doe kan ik echt volmondig zeggen dat ik steeds gelukkiger met mezelf wordt. Niet meer de fixatie naar buiten, maar liefdevol de schoonheid in mezelf zoeken. Want ook al is het misschien een cliché, mijn waarheid is dat echte schoonheid van binnen zit. Zodra je dit gaat realiseren, kan deze schoonheid een weg naar buiten vinden.
Dan kan het gaan dansen, zingen en lachen.
Krijgt het ruimte om te stralen, schitteren en sprankelen, precies zoals het bedoeld is.
Dan kan jouw unieke schoonheid ontwaken en haar ontelbare schatten in de wereld gaan zetten.
Dan kan jouw innerlijke godin zichzelf geliefd gaan voelen, beginnend bij jezelf.