Gastblogger Nienke || "Hoe goed kennen wij elkaar eigenlijk?"

Ken je mij? Wie ken je dan?
Weet jij mij beter dan ik?
Ken je mij? Wie ben ik dan?
Weet jij mij beter dan ik?

~ Huub Oosterhuis (tekst) Trijntje Oosterhuis (zang) ~
Uit het lied ‘Ken jij mij’

Hoe goed kennen wij elkaar eigenlijk? Want in mijn beleving is er een groot verschil tussen iemand denken te kennen en iemand echt kennen. Want wil je iemand echt kennen, dan is het nodig om oprecht naar iemand te gaan leren kijken. There is more that meets the eye.
Ik ben onderweg in de trein van Goes naar Zaandam en terwijl ik in de trein om mij heen kijk, zie ik op het eerste oog mensen. Mannen, vrouwen en kinderen, in alle vormen en maten. Het gros zit op het beeldscherm van hun telefoon te staren, een enkeling leest een boek, schrijft wat op papier of staart naar buiten. En terwijl ik deze mensen in gedachte opneem realiseer ik mij dat er zoveel meer is dan alleen de buitenkant. Ik ervaar hier een nieuwsgierigheid naar, wie ben jij werkelijk?

Tegenover me zit een jongeman met opvallend grote blauwe ogen. Druk schrijft hij een verhaal in een schrift en af en toe staart hij naar buiten. Ik kijk zo nu en dan naar hem. Hij intrigeert me. Wat gaat er allemaal in hem om? Wat schrijft hij op? Zijn ogen laten diepgang zien, ze dragen geen masker. We kijken elkaar in de ogen aan en ik merk dat we op een andere laag verbinding maken. Mijn hart praat even met zijn hart. Ze zeggen elkaar gedag. Dan stapt hij uit de trein en vervolgt zijn eigen weg.
Even later komt er een wat oudere vrouw tegenover mij zitten. Haar donkere ogen staan droevig en ik zie tranen in haar ogen, die ze gelijk ook weer wegveegt en inslikt. Ik kan het niet laten om ook zo nu en dan eens naar haar te kijken, wat zal haar verhaal zijn? Zo aan de buitenkant zie ik een keurig opgemaakte vrouw, in nette kleding. Aan haar vingers fonkelen ringen met diamanten en op haar linkerschoen zie ik wat modderspatten. Wat leeft er nu in haar? Ook zij kijkt mij zo nu en dan aan en glimlacht en het lijkt wel of ze zich wil verontschuldigen met deze glimlach, alleen vraag ik mezelf af voor wat?

Voor haar tranen? De modderspatten op haar linkerschoen? Dan is het tijd voor mij om uit te stappen en verder te reizen in een andere trein. Nog even kijk ik naar haar, maar ze kijkt snel de andere kant op. Het lijkt wel of ze zich verstopt voor iets en tegelijkertijd realiseer ik mij dat dit een invulling van mezelf is.
Op het station is het druk en iedereen loopt langs elkaar heen. Sommigen botsen bijna tegen elkaar op en anderen weten feilloos elkaar in hun snelle pas te vermijden. Honderden mensen die elkaar op dit station passeren en het lijkt wel of we onzichtbaar voor elkaar zijn. Ik weet dat er veel mensen om mij heen staan, maar waarom voelt het dan zo alleen?
En ik zeg niet dat het allemaal anders moet, alleen kan ik bij mezelf voelen dat ik zo graag op een andere laag contact wil maken met deze mensen.
Elkaar gedag zeggen en in de ogen aankijken, zonder dat dit raar is.
Of een echt gesprek hebben waar je banksaldo of status niet leidend is. Dat is namelijk niet de laag waar mijn interesses liggen.

Nee.
Wat zijn je herinneringen uit je verleden?
Wat zijn je pijnen en je angsten?
Wat maakt jou verdrietig en waar kan je heel hard om lachen?
En wat maakt je boos?
Wat zijn je dromen en je passies?
Wat laat jouw hart sneller kloppen?
Welke kwaliteiten draag je in je?
Durf jij mij op jouw eigen tempo de dieptes van je oceanen te laten zien?

Ik geloof dat als wij mensen echt durven te verbinden vanuit het hart dat dit zoveel positiviteit brengt, dat er een andere wereld kan ontstaan. En niet perse een betere of mooiere wereld maar een wereld waar mensen elkaar echt ontmoeten om bruggen naar elkaar toe te bouwen in plaats van ze af te breken.
Het vraagt lef om elkaar niet te benaderen vanuit angst maar vanuit een open blik.
Het vraagt liefde om je hart te openen.
Het vraagt moed om elkaar een glimlach te kunnen geven.
Het laat namelijk zien wie je ECHT bent.