Verlies, een groot gapend gat waar je mee moet leren omgaan!

We krijgen vroeg of laat allemaal te maken met een verlies.
En hoewel ik altijd heel bewust om kan gaan met mijn gevoelens, heb ik het omgaan met verlies bij lange na niet onder de knie. En weet ik dat ik dat ook nooit zal krijgen.
Verlies slaat een groot gapend gat in hart en buik en laat een spoor achter van tranen en zeer. 
Tekst: Rachelle Verhage 

In mijn leven heb ik een aantal keer te maken gehad met een verlies. En ik kan je vertellen dat ik een soort hysterie heb om daarmee om te gaan. Er komt een oergevoel los vanuit mijn ziel, waar ik aan moet toegeven.
TWEELING
Onze dochter is een tweeling, maar alleen geboren. Onze andere dochter is een engel in de hemel en wacht geduldig totdat we haar weer in de armen mogen sluiten. Een verlies dat echt een ‘bijna niet te dragen verlies’ is. Want het is niet natuurlijk om als mama afscheid te moeten nemen van jouw baby. Jouw kindje. Jouw hartje.
Ieder jaar rond moederdag komen de waterlanders. Sijpelt mijn verdriet vanuit mijn onderbuik, dwars door mijn hart, richting mijn ogen om daar non-stop een weg naar buiten te vinden. Ook dochterlief is ontroostbaar op moederdag, want ook zij mist haar zusje.

En toch krijgt verdriet een plek. Kan ik er nu over praten zonder tranen. En heb ik geen braak neigingen meer als ik aan haar denk.
OPA
Mijn tweede grote verlies was mijn opa Verhage (vader van mijn vader). Mijn opaatje in klederdracht. Boer, lieverd en trotse Zeeuw! Poseerde graag met toeristen op de markt (ging er graag voor staan), kon het “onze vader” bidden, terwijl je er niets van verstond (binnensmonds) en genoot van “slabberjan” en “sjoelen” met zijn kinderen en kleinkinderen (die groot genoeg waren om mee te doen).
*Voor de niet-Zeeuwen: Slabberjan is een gezelschapspel*

Toen mijn moeder belde om te vertellen dat mijn opaatje niet langer meer onder ons was, overviel me weer dat gevoel van verlies. Paniek met een scheutje hysterie, ietwat ongeloof en pijn. Veel pijn. Zowel lichamelijk als geestelijk. Het idee dat je niet kunt bevatten wat er is gebeurd. Herken je dat?
Elke woensdagochtend ging ik namelijk naar het “Roggeveenhuis” het bejaardenhuis waar hij woonde. Dan spraken we over de tweede wereldoorlog en de watersnoodramp. Of zeiden we gewoon even niets. Hij vond het fijn dat ik er gewoon zat en mijn koffie dronk.
FAMILIE
De afgelopen jaren hebben we binnen de familie van mijn moeder ook te maken gehad met verlies. Mijn knappe en sterke opa Patty (ik was nog maar 8 jaar toen hij overleed).
Onze twee lieve ooms die ook niet langer in ons midden zijn.
En onze oma, afgelopen kerstvakantie. Lief omaatje. Wijs, vol liefde en humor.
Mooi, zacht en zo ontzettend lief. Een oma die je iedereen gunt. Ik heb de eer gehad om 39 jaar een oma als mijn oma te hebben gehad in mijn leven.
Het gemis is zwaar. Want weer denk je dat dit nooit over kan gaan.
En toch -heel diep vanbinnen- weet je dat ook dit ooit een plekje gaat krijgen. Weet je dat de tranen minder worden, het lege gevoel ooit weer (deels) gevuld.

PIJN
Maar de tranen zijn nu nog vers. Het doet nu nog verrekte zeer. En toch gaat het leven door, wat zo dubbel is. Want de kinderen moeten naar school, mijn werk bij De ZeeuwZe gaat ook door, er valt regen, ik moet om boodschappen en we vieren de verjaardagen van mijn lieve neefjes, waar ik zo veel van houd.
Het leven is een aaneenschakeling van lessen waarbij je soms gewoonweg niet wilt leren. Liever je kop in het zand steekt en even niet wil voelen. Nu even NIET.
Maar ondanks dat ik al deze mensen nog steeds zo ontzettend mis in mijn leven, hebben ze mij (en anderen) ook zoveel gegeven, zoveel geleerd. Ieder afzonderlijk.
En daar ben ik trots op!
Want verlies -met al zijn lessen- maakt ons tot wie we zijn vandaag! Hoe zwaar het dan ook is.