Mijn man ging vreemd

Lieve vrouwen,
Ik kan je niet vertellen hoe verschrikkelijk het voelt als jouw hart op deze manier gebroken wordt.
Ik had ineens te weinig lucht en alles waar ik zo hard voor had gewerkt werd vanonder mijn voeten weggeslagen.
Ik kon niet eens meer naar hem kijken. En weet je wat nog het ergste was? De beelden van mijn man met haar. Tot op de dag van vandaag heeft ze geen naam. Ik wil ook niet weten wie ze is en hoe ze heet. En eigenlijk kan zij er niets aan doen, maar in mijn hoofd is zij de schuldige.
Op een dag kwam ik thuis en stond hij in de keuken met tranen die over zijn wangen rolden. Of hij even met me mocht praten. Gelijk heb ik onze zoon naar de buurvrouw gebracht, want ik had al zo’n vermoeden dat het ernstig was. Zijn gezicht stond zo ernstig.
En toen sprak hij de woorden uit die ik nu nog steeds haat. Ik heb een ander.
Ik kon alleen maar overgeven. Achter elkaar. Al mijn eten lag op de keukenvloer net als mijn leven.
Hij stond daar maar te huilen en ik werd daar echt gek van. Ben naar boven gerend en heb in een vlaag van woede en emotie al zijn kleren uit het raam gegooid. Ik kan mezelf het hoofd van de buurvrouw nog herinneren die naar buiten kwam gerend toen de eerste broeken in de tuin vielen.
Maar ik was mezelf niet.
Hij vertrok huilend in zijn auto nadat hij zijn kleding had opgeraapt en ik bleef achter als een hoopje ellende.
Ik kon niet eens meer voor mijn zoon zorgen. Hij heeft bij de buurvrouw geslapen.
Na een nacht huilen en vechten tegen de beelden die ik nog weleens voor me zie besloot ik dat ik meer wilde weten.
Was hij verliefd?
Hield hij misschien van haar? En hadden hij en ik nog toekomst? En hoe kom ik hier eigenlijk overheen?
Uiteindelijk kwam hij langs en hebben we gesproken. Hij hield niet van haar, was niet verliefd maar het was pure lust. Ze was anders dan ik en dat vond hij op dat moment heel fijn. Maar hij zag nu ook wel in dat hij fout geweest was en dat hij ons kapot heeft gemaakt.
En toen kwam mijn dilemma, kan ik verder met deze man? Kan ik nog naast hem slapen? Kan ik hem nog vertrouwen?
We zijn nu zes maanden verder en soms gaat het goed. Soms gaat het minder en vaak heb ik die beelden nog in mijn hoofd. Als hij later thuis is van zijn werk denk ik gelijk dat hij bij haar is. Of als hij gaat sporten. Het liefste zou ik hem overal volgen om te kijken of hij het verdient dat ik hem weer vertrouw.
Maar het is zo moeilijk.
Ik geef mijn leven niet op, zeker niet voor haar. Maar het is echt moeilijk om overnieuw te beginnen.
En als je jezelf afvraagt waarom deel je dit nu met ons? Dat doe ik omdat ik het van mezelf af wil schrijven en omdat we allemaal vrouw zijn. En sommige van jullie hebben dit wellicht ook meegemaakt. Stuur me dan wat positieve energie, want die kan ik gebruiken. En het motto van de ZeeuwZe is: Durf te delen. En ik durf te delen.
Nu alleen nog durven mijn man te vertrouwen.
Liefs van iemand die haar naam niet onder deze brief durft te zetten.