Single in Zeeland #4 Help! Ik ben single en eenzaam!

Eigenlijk vind ik single zijn best wel zwaar.
Als ik kijk naar collega’s en vriendinnen die al geruime tijd onder de pannen zijn, ben ik stiekem best een beetje jaloers. Altijd is er namelijk iemand thuis om mee te praten, je zorgen te delen of om een mooi moment mee te delen.
Maar als ik thuis kom is het stil. Niemand om mee te praten, behalve een “mede-single-lady” appen of bellen. En ja, ik weet dat je eerst gelukkig met jezelf moet zijn voordat je dit met een ander kan zijn, maar toch heb ik weleens last van de stilte. De eenzaamheid.
Tom en ik hadden het gewoon heel gezellig samen. Een dagje in bed filmpjes kijken met een heleboel slecht eten, een avondje sushi maken en eten of een dagje weg.
En nu Tom niet langer in mijn leven is, overvalt mij het gevoel weleens dat ik mezelf afvraag; hoe nu verder? Klinkt wellicht semi suïcidaal, maar het is er wel.
En tijdens het schrijven van dit blog meer aanwezig dan ooit.
Gisteravond een leuke avond gehad met Noor. Klaarmaken voor een avondje stappen is natuurlijk het ultieme genot na een week van hard werken en alleen slapen, want wie weet loop ik vanavond de liefde van mijn leven tegen het lijf.
Dus is het een kwestie van ontharen, crème smeren waar je normaliter nooit smeert, make-up en mijn mooiste kleedje aan (je kent het wel toch?). In de stad was het druk, gezellig druk.
Maar na een avondje dansen, sjansen en shoarma eten, belandde ik toch weer alleen thuis. Alleen!! En als ik dan nu op een zondag mijn computer opstart dan voel ik mezelf even eenzaam. Denk ik aan Tom.
Gaat die eenzaamheid ooit over? Went het ooit om vrijgezel te zijn, terwijl mijn hele zijn schreeuwt dat ik Tom terug wil?
En dan mijn laatste vraag (aan mezelf): wil ik Tom terug? Of wil ik gewoon een man in mijn leven?
Ach.. genoeg tijd alleen om even bij mezelf te raden te gaan.
Tot de volgende keer,
Liefs Sas