Mijn leven als ZZP'er #2 Afkicken in Oostenrijk!
Het heeft even geduurd voordat ik over dit onderwerp een tweede blog kon schrijven (lees HIER blog #1). En met KON bedoel ik dat ik er weinig tot geen tijd voor kon vinden.
Momenteel werk ik zoveel meer uren dan dat ik ooit heb gedaan. En daarin moet (wil) ik blogs schrijven, redigeren, organiseren, coördineren en werken aan mijn nieuwe boek dat in oktober in de winkels ligt.
Ik ben bezig met het vinden van een modus voor het coördineren van De ZeeuwZe, want als een notoire pleaser is het soms lastig om zakelijk te blijven, om blogs te redigeren en ook nog eens iedereen te vriend te houden. Dat laatste heb ik maar losgelaten. Ik doe alles wat ik doe -ook zakelijk- vanuit mijn hart en als dat niet afdoende is dan niet. Let it GO!
Maar lichamelijk merk ik wel degelijk dat ik meer uren werk, dat ik daarnaast ook nog een thuis heb, een sociaal leven en dat een dag maar 24 uur heeft.
Althans als ik aan het werken ben, opdrachten aan het schrijven, avonden aan het organiseren, aan het redigeren, maakt mijn lichaam een boel dopamine aan, wat maakt dat ik in beweging blijf.
Kijk natuurlijk krijg ik een heleboel energie van De ZeeuwZe en houd ik zielsveel van mijn “werk”, maar het is daarnaast echt noodzaak dat ik een balans houd tussen de diverse ‘werelden’ waar ik in leef.
Goed, nu de titel van de BLOG. Afkicken!!
Afgelopen vrijdag zijn we naar Oostenrijk gereden. Ik had een week vakantie! Vrijdag om 16.30 uur reden we richting Koblenz waar we in een huiselijk b&b zouden overnachten. En om 17.00 uur begon het gedonder al.
Pijn in mijn nek, mijn linkerarm (“heb ik een hartaanval?”) en hoofdpijn. Terwijl ik toch zeker ontspannen in de auto zat.
En dat was nu juist het ding!
Mijn lichaam was mega aan het ontstressen. Gooide alle overtollige stress, balast en piekerdingen eruit. Keihard. Ik leek wel een junk. De hele weg naar Koblenz heb ik hier last van gehad.
En eenmaal aangekomen ben ik -nadat ik de kindjes op bed had gelegd- als een blok in slaap gevallen. Van 22.00 uur tot 7.30 uur. Non-stop.
Alsof ik vastgegroeid zat aan mijn laptop liet dit apparaat zijn reuze voetdruk achter. Mijn telefoon brandde in mijn zak, terwijl ik druk in gesprek was met mezelf of ik wel of niet zou kijken. Was ik nu echt zo vastgeroest aan mijn apparaten? Was het nu werkelijk zo ver gekomen dat ik tijd nodig had voordat ik kon ontspannen?
Okay, ik overdrijf wellicht. Maar feit blijft dat ik zeker 24 uur nodig had voordat mijn lichaam de relax-stand accepteerde. Voordat ik mijn ogen kon sluiten in de zon en welgeteld een half uur kon genieten van de stilte in de bergen. Voordat ik fluitend mijn 5km wandeling kon volbrengen (goed, nog maar 2x gedaan. Maar toch..) zonder te denken, “moet er nog iets online?”
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik heb geleerd dat passie ver reikt (en verrijkt). Dat een passie (in mijn geval voor schrijven) een grote plek in je leven mag hebben, maar niet de grootste. Dat jij, jezelf, jouw lichaam toch echt belangrijker zijn. Dat balans je beste vriend mag worden. En dat je niet wekelijks 70 uur kunt draaien zonder dat daar iets tegenover staat (lees: rust, regelmaat en ontspanning).
Dus als ik thuis ben volgende week, beloof ik hierbij plechtig niet meer dan 40 uur per week te werken. Heel lief te zijn voor mezelf en voor mijn eigen lichaam. I Promiss!!
