Over de film 'Weg van jou:' Hosternokke, ai jie ook zo zin in een bolus?

Weg van jou in de bioscoop
Nieuwsgierig ging ik gisteravond -met een vriendin- naar de nieuwe Nederlandse kaskraker: ‘Weg van jou’. De meningen (in mijn omgeving) waren verdeeld.
“Zeeland staat er weer lekker op, verschrikkelijk!!”
“Wat een heerlijke feel-good movie!”
De film waarin ons geliefde Zeeuws-Vlaanderen (voor ons ‘dn overkant’) de hoofdrol speelt en ik kon alleen maar hopen dat het mee zou vallen.
Welkom in Zeeuws-Vlaanderen
Het begon al goed. “Ter-watte?” Terneuzen dames. Een prachtige plek in Zeeland.
Ja, dat stukje dat onderaan Nederland bungelt, met al dat water. Daar waar tien boeren met 5 hooivorken wonen (NIET). De hoofdrolspeelster reed met haar koffers gevuld met schoenen en vooroordelen van Rotterdam naar Terneuzen en stuitte daar op de Westerschelde tunnel (TOL) waar ze haar paspoort liet zien.
“Dit is de tol, EEJ!” sprak Sjaan vanachter haar raampje.
“Geef dan maar een retour ticket,” sprak Evi uit Rotterdam.

Bolussen bij de koffie
Het werd er niet beter op: bolussen bij de koffie (echter alleen bij speciale gelegenheden), gebreide vesten, ongekamd haar zonder gel, werkelijk onverstaanbare mensen (ook voor mij), boterbabbelaar likeur (enorm lekker) en een huisje dat meer leek op de paardenstal dan een boerderij (met zo’n telefoon die aan de muur hangt). Tegen de tijd dat het pauze was, waren we beide klaar om weg te lopen en een statement te maken, daarbij keihard: “ONS BIN TROTS OP ZEELAND! ZO IS HET ZEKER NIET HIER!” te roepen. Een statement dat -gezien de andere Zeeuwen in de zaal- overigens kant nog wal had geraakt.
Dorpsfeesten in Zeeuws-Vlaanderen
Maar toen ontspande Evi uit Rotterdam. Zag de Zeeuwse kleuren, rook de Zeeuwse geuren en haalde voor het eerst in lange tijd echt adem. Ze kreeg dezelfde glinstering in haar ogen die ik herken als ik weer eens langs een mooi landschap rijd en ging helemaal ‘naar de klote’ op een dorpsfeest. Zoals het hoort!
“De Zeeuwse taele is de mooiste taele van oalemaele!” En verrekt, die taal begon ze te verstaan.
Toen sloeg het noodlot toe (NEE, ik verklap niets) en werd ze met haar neus op bepaalde feiten gedrukt: de eenvoud van het leven en de waarde van echte (zelf)liefde. Want wat is er nu werkelijk belangrijk in het leven?

Toch een bolus?
En dat, lieve Evi uit Rotterdam, is precies waarom ik de ZeeuwZe.nl ben gestart. Want wat is er nu werkelijk belangrijker dan datgene doen in het leven waar jij gelukkig van wordt?
Het is inderdaad heel simpel. Je hoeft jezelf maar 1 vraag te stellen: “Maakt dit mij gelukkig?”
Nee? NIET DOEN!
Ja? DOEN!
Het einde van deze film maakte dat ik wilde dansen en zingen en heel hard lachen. Want weet je, we eten toch ook graag bolussen (okay, ik ben niet echt fan, maar dat zegt niets) en er wordt in sommige delen van Zeeland nog steeds dialect gesproken (klinkt echt als Chinees voor iemand die dat dialect niet spreekt). Dat is onderdeel van ons erfgoed en daar zijn we trots op, toch?
Koe voor het slaapkamerraam?
Er lopen zeer zeker mensen in Zeeland met gebreide truien (HEERLIJK) en ook ik zit vaak ongeduldig (ondertussen de chauffeur verwensend) achter een trekker (lees: tractor) omdat ik dan 30 km per uur rijd waar ik er normaliter 60 km per uur mag rijden.
En heel eerlijk? Ik plak ook (te vaak) het stopwoordje EEJ achter mijn zinnen.
Wereldvreemd?
MAAR.. We zijn GEEN idioten (we worden wel als karikatuur neergezet, houd daar rekening mee als je gaat), NIET wereldvreemd, NIET allemaal boeren met een vocabulaire van maar vier woorden en zijn zeker NIET (allemaal) onverstaanbaar.
Ik word overigens ook niet wakker ’s nachts van het gehinnik van een paard en NIMMER in mijn leven -in Zeeland- ben ik geschrokken van een koe die voor mijn slaapkamerraam stond (wellicht komt dat nog).

Verliefd op Zeeland
Dus ik draai het graag om: dit enorm lieve en Rotterdamse meisje dat in eerste instantie neerkijkt op het -redelijk overtrokken simpele- leven in Zeeuws-Vlaanderen, ontdoet zich van haar vooroordelen en wordt verliefd op Zeeland, juist omdat ze haar ogen opent voor de schoonheid om haar heen. En dat maakt dat ik met een enorm fijn gevoel de bioscoopzaal verliet. De ultieme feel-good movie dus. Tenslotte is met een klein beetje zelfspot niets mis, toch?