Mensheid, kunnen we een beetje dimmen?

Lieve mensen aan de andere kant,
Vanmiddag lag ik nietsvermoedend op de bank toen ik een bericht las op de website van de PZC (Provinciale Zeeuwse Courant) over een ‘vermeende’ kinderlokker op Walcheren. Het woord vermeende deed mij vermoeden dat het bericht niet heel geloofwaardig zou zijn.
Objectiviteit is een groot goed zullen we maar zeggen.
Toen ik het bericht opende, brak mijn denkbeeldige klomp. Want niet alleen doet de titel vermoeden dat het wellicht zou kunnen gaan om een denkbeeldige ontvoering die zich volledig in het hoofd van het slachtoffer zou hebben afgespeeld, maar ook de reacties onder het bericht waren niet mals.
Het gros van de reageerders geloofden NIET dat het hele voorval had plaatsgevonden. Dat het jongetje in kwestie het verkeerd had opgevat, dat het wel mee zou vallen en dat we vooral van die mug geen olifant moeten maken. Maar lieve mensen, LATEN WE JUIST IN DIT SOORT GEVALLEN VAN DIE MUG EEN OLIFANT MAKEN! Want als het jongetje zich bedreigd heeft gevoeld, kunnen we zijn gevoel toch alleen maar bloedserieus nemen?
Want onze intuïtie, die ons vaak vertelt wanneer iets niet pluis is, waarschuwt ons en het enige wat ons dan nog rest is handelen, toch? En liever 10x handelen voor niets dan 1x tegen je gevoel in gaan.
Maar wat is er gebeurd met respect? Liefde? Nuance? Of gewoonweg je-mond-dichthouden als je niets te zeggen hebt?
Ik vind het te gemakkelijk om achter onze laptops (of smartphones) te hangen en iets ongefundeerd -zonder enige nuance- de wereld in te slingeren.

En als het nu een boel LIEFDE is, saamhorigheid, een onderbouwde, gefundeerde mening of een vleug inspiratie, dan ben ik helemaal voor. Maar loze kreten, haatdragende zinnen en respectloze oordelen, daar kan ik niets mee. Ik ben dol op Social Media, laat dat duidelijk zijn- echter kan ik niets met 40% van de content op het web. En al helemaal niets met sommige reacties onder sommige berichten!
Je merkt waarschijnlijk dat dit mij persoonlijk raakt? Dat lees je goed.
Nog niet heel lang geleden hebben wij iets verschrikkelijks meegemaakt. Iets waar we -als gezin- nog steeds mee proberen om te gaan. En dat zou zo maar net een soortgelijk bericht als hierboven kunnen zijn. En als dan digitale omstanders het een broodje AAP verhaal noemen, dan raakt me dat.
Want tenslotte maken we allemaal dingen mee in ons leven die ons raken, waar we verdriet van hebben of boos over zijn. Denk dan nog maar eens aan dat broodje AAP verhaal. Hoe zou jezelf dan voelen?