Ik ga NIET meer NIET afvallen! En het woord verban ik ook uit mijn vocabulaire! VOORGOED!

CADEAUTJE
Vandaag bedacht ik mezelf iets. Een hersenscheet, inzicht, gedachte in mijn hoofd. Ik was zo enthousiast begonnen aan de blog-reeks: ik ga niet afvallen, maar er komt weinig meer uit mijn pen.
Nog een gedachte: ik was al zeker twee weken niet meer NIET aan het afvallen.
Wat ik daarmee bedoel (mijn gedachtengangen kunnen iets weg hebben van donkere, ondergrondse tunnels) is dat ik at wanneer ik trek had- waar ik zin in had- en mezelf niet langer schuldig voelde als ik een witte boterham met hagelslag en boter in mijn mond had gepropt.

VROEGER
Vroeger -met het risico daarmee heel oud te klinken- was dat anders. Mijn zoon noemt het mama-fases.
Ik quote: “Mam, soms eet je ineens heel gezond en liggen er alleen groene groenten in de koelkast terwijl je een andere keer ineens een worstenbroodje aan het eten bent. Heel verwarrend.” Einde quote.
Hij heeft gelijk. Schuldig! Maar sinds twee weken is dat dus veranderd.
VOLWASSEN
Het lijkt wel of ik het los heb gelaten. Of ik de strijd heb opgegeven. En met de strijd bedoel ik niet iets dramatisch, maar puur en alleen dat ik het beeld heb losgelaten van wat het voor me zou kunnen betekenen als ik af zou vallen. Volg je het nog?
Want de blog: ik ga niet afvallen, was natuurlijk heel inspirerend. Maar eerlijk? Ook op dat moment ben je bezig met het tegenovergestelde te bewijzen.
Krampachtig loslaten in plaats van het natuurlijk laten gebeuren.

HET MOMENT
En ineens was daar dus het moment dat ik mezelf realiseerde dat ik al dagen niet aan afvallen, calorieën, niet-afvallen, sporten of ander soort martelwerktuig had gedacht.
Zou het bij het volwassen worden horen?
Hoe fijn is het dat je het waanbeeld kunt loslaten dat wanneer je bent afgevallen, je meer zelfvertrouwen hebt of in bikini kan rond dartelen op het strand (nu is dartelen wellicht niet het juiste woord, maar het bekt zo lekker),
DAMN!
Een illusie. Want al wat ik zocht zit al in me en komt er niet uit als ik vermager!
Als ik ’s ochtends in de spiegel kijk denk ik: DAMN, wat zie ik er goed uit. En natuurlijk zie ik weleens een foto van mezelf waarvan ik schrik, tel ik vier onderkinnen en steken er kwabben ergens uit waar ze niet uit moeten steken. HEE! Dat is wie ik ben!

GRAPPIG ZEG
En dan nog iets: ik merkte aan mezelf dat ik grapjes ging maken ten koste van mezelf.
Ik geef je een voorbeeld.
“Wil je mayonaise op je friet?” vroeg iemand tijdens een Festival.
“Zie ik er uit alsof ik geen mayonaise op mijn friet wil?” LACHEN JOH!
Niet dus. Het is niet grappig. En de overtuiging dat je beter om jezelf kunt lachen voordat een ander het doet veeg ik hiermee van tafel. Want waarom zou je überhaupt om iemand lachen?
Waarom zou je überhaupt om jezelf moeten lachen wanneer het eigenlijk niet grappig is en het diep in je hart zeer doet om de grap te moeten maken?
EN DUS…
Neem ik afscheid van de reeks: ik ga niet afvallen. Blog ik graag over tal van andere onderwerpen, zonder mezelf belachelijk te maken, zonder te sporten (niet mijn ding), zonder stiekem toch calorieën te tellen (vermoeiend) en zonder mezelf druk te maken over wat een ander eventueel over mij zou kunnen denken (energie-zuigend). Man, wat een rust!