Hoe eerlijk ben jij tegen jouw vriendinnen?

Een interessante vraag waar ik al zeker een paar weken mee aan het stoeien ben.
Ik kan met zekerheid -goddank- zeggen dat ik altijd eerlijk ben tegen vriendinnen (en zij tegen mij), maar eerlijkheid gebiedt mij ook te vertellen dat ik dat heb moeten leren! 

PEOPLE PLEASURE
Als notoire people pleaser verlangde ik altijd naar aardig-gevonden-worden. Deze hang naar acceptatie verstikte vaak mijn ware gevoelens over een situatie, waardoor ik veel te vaak mensen over mijn grenzen heen liet gaan. Die bewuste grenzen waren tegen mijn 25e levensjaar uiteindelijk zo vervaagd dat ik ze amper nog kon zien met een chronische buikpijn tot gevolg.
Alles wat ik niet durfde te zeggen at ik -soms letterlijk- op. Emoties die driftig rondom mijn darmen dansten, mijn maag aan het treiteren waren en vervolgens geheel ongevraagd even op mijn hart stampten.

Waarom zou ze mij niet aardig vinden? Stel nu dat ze boos op me is? Waarom zei ze niks?
Vragen die mij achtervolgden als een stalker met een verrekijker met nachtzicht. Het was zelfs zo erg dat ik lijstjes maakte om MIJN (!) gedrag te monitoren. Om te kijken waar ik MEZELF (!) eventueel kon verbeteren, zodat nog meer mensen mij aardig zouden vinden.
Tot het moment dat ik er KLAAR mee was! Het moment dat ik besloot mezelf heel serieus te gaan nemen, LIEF te zijn voor die persoon in de spiegel en never nooit meer iets aan te trekken van de wereld BUITEN mijn inner cirkel!
Relativeren
Nu is dat in 750 woorden makkelijk schrijven, maar het heeft even geduurd kan ik je vertellen. Want een gewoonte die zo hardnekkig is, leer je niet zomaar af. Dat vergt inzicht, zweet, liefde, kracht en bovenal geduld. Het heeft jaren geduurd, voordat ik stond waar ik nu sta.
Jaren van soul searching, redeneren met mezelf en trachten enig vermogen tot relativeren toe te laten treden in mijn lijf.

De oplossing
Nu ben ik geen Oprah (alhoewel ik haar wel heel erg op mijn moeder vind lijken), maar wat mijn oplossing was? Dat is eigenijk een 4-stappen plan geworden.
Stap 1: Innerlijke criticus
Ik ging in gesprek met mijn innerlijke criticus. En daarmee bedoel ik dat ik niet langer streng was voor mezelf. Ik mag fouten maken, ik mag iets heel stoms doen of zeggen! En waar ik voorheen mezelf dagenlang kon straffen en die ‘fout’ over en over voor me zag, ben ik nu LIEF voor mezelf en laat ik het LOS.
Stap 2: Een kamer vol vreemde mensen.
Stel je voor dat ik jou in een kamer zou zetten en ik zet 10 wildvreemden mensen tegenover je, kan ik je verzekeren dat er al 4 mensen tussen zitten die jou niet aardig vinden.
PUUR en alleen gebaseerd op wat ze zien, ervaren en voelen als ze naar je kijken. En daar hoef je NIETS voor te doen. De hele wereld kan je niet aardig vinden. Ook al doe je nog zo je best, het heeft echt GEEN zin. Want er zullen altijd mensen zijn die je gewoonweg niet aardig vinden (zonder dat ze je kennen).
Stap 3: FUCK THEM
Vooralsnog weet ik zeker dat we dit leven leiden, hier op aarde. En hoewel ik wel geloof in vorige levens, focus ik mezelf op het HIER&NU!
En in het hier en nu wil ik genieten, plezier maken, reizen, lief hebben, lachen, huilen, praten, grinniken, geïnspireerd raken en ZIJN. En juist dat ZIJN is nu juist zo belangrijk!
Want mijn ZIJN maakt dat ik andere zaken los laat. En dat doe ik door te denken; FUCK THEM.
Heeft iemand iets heel gemeens achter mijn rug om verteld? Dat mag. Raakt het me? Misschien. Kan ik er iets aan doen? Nee. Kan ik het stoppen? Waarschijnlijk niet.
Weet je? Het zegt ALLES over diegene die achter je rug om praat.
En zolang ik zuiver kan blijven, en wel eerlijk, FUCK THEM! 

Stap 4: Vertrouwen
Vertrouw erop dat jij eerlijk mag zijn tegen je vriendinnen. Dat ze je liefdevol ontvangen, naar je luisteren en in gesprek gaan met je. Dat ze -naast dat ze jou een spiegel voorhouden- ook zelf in de spiegel durven te kijken. En hoe bouw je dat vertrouwen op?
Door het gewoonweg te doen. Vertel het eens als je het ergens niet mee eens bent, of als iemand over je grenzen gaat. In mijn geval overviel me zo’n opluchting en zijn mijn vriendschappen zoveel intenser geworden juist doordat ik mezelf ging uitspreken.
Mijn eerste keer
De allereerste keer dat ik mezelf dwong (want zo ben ik begonnen) aan te geven dat ik iets niet prettig vond, trilden mijn handen. Mijn mond trok raar naar links en mijn ogen durfden de ander amper aan te kijken. Maar nu -na zeker 100x oefenen- trek ik gelijk mijn scheur open als iets me niet zint. Als iets me raakt, ik iets niet rechtvaardig vind, maar ook als iemand niet eerlijk is.
En mijn buikpijn is WEG! Verdwenen als sneeuw voor de zon.
Wat is een vriendin?
Een vriendin is een echte vriendin als jij eerlijk mag zijn. Ik heb geweldige vriendinnen die eerlijk tegen mij durven te zijn, en ik heb het vertrouwen dat ik dat ook mag zijn naar hun toe.
Daarom houd ik van mijn vriendinnen, ondanks dat ik ze door mijn enorm drukke werkzaamheden weleens iets minder zien.
Ik ben trots dat ik vrouwen naast en achter me heb staan die van mijn houden. Precies zoals ik ben!