HELP, ik word 40 jaar!

Cliché
Het grootste cliché is waar: de tijd gaat zo razendsnel dat je bijna iedere minuut zou moeten stilstaan om bewust te genieten van het leven.
Ik doe dat niet altijd, stap ook weleens in die sneltrein die het LEVEN heet. Maar durf wel te beweren dat ik elke dag een moment stilsta en bewust beleef: een mooi uitzicht, een herinnering die ineens naar boven komt, gelukkige momenten met vrienden of familie en andere momenten waar ik dankbaar voor ben.
Maar nu is het dan toch zover. Er komt een moment aan waar ik totaal niet klaar voor ben.
IK WORD NAMELIJK 40 jaar (over 52 nachten slapen).
TERING
En man-man-man, wat heb ik daar een moeite mee. Nooit gedacht overigens. Goede adviezen: ‘laat het los, niet over nadenken, het is maar een getal..’ helpen niet. Het blijft een onderbuik gevoel. Het gevoel van aan de tweede helft beginnen wellicht? Nu ben ik niet piepjong meer (was ik dat natuurlijk toch al niet)? Ik weet het niet, wie zal het zeggen. Het moment van 40 komt in iedergeval snel dichterbij. IN SPRINT! En die sneltrein kan ik never nooit niet tegenhouden.

LEVENSPAD
Kijk, begrijp me niet verkeerd! Ik heb echt een heerlijk leven: met veel liefde, vriendschap, genegenheid, en ook passie en gedrevenheid. De ZeeuwZe is mijn droombaan, en ook al werk ik soms 50 uur in de week, geeft het me nog even veel energie als drie jaar geleden (toen ik net begon).
Dus op dat vlak heb ik niet te klagen!
E-NUMMERS
Ik mediteer, ben elke dag wel een moment dankbaar, poets drie keer op een dag mijn tanden, probeer goed te zijn voor mijn medemens, ben bewust bezig met het milieu en eet nagenoeg geen slechte e-nummers. Heb een gluten-allergie waar ik niet altijd naar luister, ben verder in goede gezondheid, slik geen medicijnen, sport niet, fiets nog minder, wil absoluut geen botox en wandel mezelf een hoedje.
Nog genoeg te leren, en al genoeg geleerd.

VOLWASSEN?
Waarom heb ik er nu zo’n moeit mee dat ik 40 word?
Nou, ik denk om het simpele feit dat ik mezelf nog 28 jaar voel. Dat ik nog kan giechelen als een schoolmeisje, elke dag als een avontuur zie, vaak een kinderlijk enthousiasme heb (zoals een vriend van mij dat altijd zegt) en eigenlijk nog niet volwassen wil worden. Punt.
En natuurlijk zijn die 4 en die 0 maar cijfers, maar het is echt hoe ik mezelf voel.
IK WIL GEWOON NOG GEEN 40 WORDEN.
WEG OF FEESTEN?
De dag nadert met rasse schreden en dus bedacht ik mezelf: wat ga ik doen?
Wat mij betreft waren er maar twee opties:
1. Ik zorg dat ik die dag WEG ben. Antwerpen, Ijsland, Zweden. Zoiets.
2. Of ik geef een KNAL FUIF (natuurijk verkleed en met allemaal lieve, leuke mensen).
Omdat ik zeer veel van fuiven houd, en weglopen niet mijn ding is, besloot ik voor het laatste te kiezen.
Ondanks dat ik met fuiven dat knagende gevoel van wil-ik-niet ook niet tegen kan gaan, word ik dus volgende maand gewoon 40 jaar. Maar hey, dat mag toch ook?!
Dat is mijn gevoel, en waarschijnlijk ebt dat vanzelf weer weg. Ooit. Hopelijk.