Gastblogger Nienke || Horror-scènes in Portugal

Het is midden in de nacht als ik het gaspedaal langzaam intrap, om vanuit de bergen naar het vliegveld in Faro te rijden. Ik heb net een week in Portugal achter de rug, waar ik heb mee gedaan aan een retreat van: The Sacred Voyage. Midden in de natuur. Ik heb hier een mooie tijd gehad en ook: wat een avontuur!
In eerdere blogs (lees <<HIER>> meer) heb ik al eens geschreven over de medicijnplant Ayahuasca. Nu heb ik deze keer niet begeleid, maar zelf deelgenomen. Waar ik, naast mooi voorbereidend proceswerk en een fijne integratie-dag, Ayahuasca heb gedronken. Wat een magische (en ook pittige!) ceremonies heb ik gehad. Dat deze retreat een onderdeel van mijn geweldige avontuur is geweest: Ja. Alleen begon mijn avontuur al eerder dan deze dagen van de retreat zelf.

Ik ben namelijk helemaal alleen naar de plek waar de retreat werd gegeven afgereisd. Nu is alleen vliegen niet de uitdaging voor mij, máár het feit dat er niemand op het vliegveld was om mij op te halen, dat vond ik zo’n vreemde ervaring. Daar loop je dan in je uppie met je koffer, om vervolgens met mijn gehuurde auto op pad te gaan. Nu praten we niet over gigantische afstanden rijden, maar voelde ik iemand in mij die het wel spannend vond. Iemand die stiekem bang was om te verdwalen en die alle beren, geiten, koeien en spoken op de weg zag lopen. “Wat als….” (die ja..)
Natuurlijk ging alles goed. Gelukkig ben ik ook iemand die het prima in haar eentje redt en niet zo snel in de paniek schiet.

Alleen zo’n anderhalve dag voor vertrek terug naar Nederland begon er weer wat te kriebelen. Een onrustig gevoel nam mij van tijd tot tijd over, want *slik* ik moest in mijn eentje ook weer terug naar het vliegveld rijden. Nu is alleen rijden in een vreemd land niet meer spannend gezien de dagen ervoor, alleen het feit dat het midden in de nacht was. Dat is toch wel even een dingetje. Althans voor mij.
Ik ben iemand die van avontuur houdt, die is niet zo snel bang is én ik ben ook iemand die -zoals ik al eerder schreef- gigantische beren, geiten, koeien en spoken op de weg kan zien lopen.
Of beter gezegd: de meest vreselijke horror-scènes kwamen in mijn gedachten voorbij. Dat ik door de bergen rijd en er uit het niets opeens een man met een bijl voor mijn auto springt.
Of een auto die zonder licht opeens heel dicht achter mij komt rijden.
Of dat ik in the middle of nowhere een lekke band krijg, de auto langs de kant van de weg zet en dat er opeens een schaduw achter mijn auto staat.
Aaaaahhhhhhh! Serieus waar; klotsende oksels, zweetdruppels en een knoop in mijn maag.

Enfin. Als ik ben uitgezwaaid door twee sisters, rijd ik om kwart voor vier over de Portugese bergweggetjes. En eerlijk is eerlijk, toen ik eenmaal reed, verdween de angst en onzekerheid en voelde ik mezelf zelfverzekerder. Want wat kan er nu gebeuren? Alsof er iemand met een bijl in het holst van de nacht tussen de bomen gaat verstoppen of rondjes gaat rijden in de hoop iemand tegen te komen?
En waarom had mijn trouwe huurauto mij overal heen gebracht de afgelopen dagen en nu ineens niet meer? Nee, vertrouwen hebben.Vertrouwen hebben in mezelf, in de auto en stiekem ook een beetje in Google Maps.
Het was een prachtige rit vanuit de bergen naar beneden toe. De magie van nacht en de maan & sterren als reisgenoot samen met mij.
Soms reed ik door de natuur en was daar opeens bij de volgende bocht een dorpje dat nog in diepe rust was. Zo reed ik door, steeds verder naar beneden.
De lichtjes van de stad Faro werden steeds helderder en zo maakte de stilte, de schoonheid en de sereenheid van de bergweggetjes plaats voor de snelweg. Daar zag ik het bordje ‘Vliegveld Faro’ staan. Ergens wel balen. Van mij had de rit nog wel een uurtje mogen duren. Gek eigenlijk hoe je ergens tegen op kunt kijken en dan vervolgens beseft hoe fijn het eigenlijk is.

U bent op uw bestemming gearriveerd, deelt Google Maps mij mee. Ik parkeer mijn auto, pak mijn koffer en terwijl ik dit doe galmt het woord ‘bestemming’ nog in mij na.
Ja, ik ben nu op de bestemming aangekomen, máár hebben wij eigenlijk wel een vaste bestemming in dit leven? Een uitgestipelde route die ons, net zoals Google Maps, van A naar B brengt.
Zoals ik het voel is dat het aan mij is om mijn eigen weg te vinden in dit leven, dat ik mijn eigen auto mag besturen met mijn eigen ingebouwde intuïtieve kompas. Een soort Google Maps, maar dan anders.

En dat ik tijdens de rit van mijn leven alles in mezelf kan tegenkomen.
Dat ik mezelf krachtig en vol zelfvertrouwen kan voelen en tegelijkertijd ook kwetsbaar. Angstig en bang om te verdwalen.
Dat ik voor het avontuur ga en én het ook spannend vind.
Een heel systeem van menselijke gewaarwordingen, emoties en bewustzijnsmomenten.
Met in mijn hart de wijsheid dat mijn essentie mijn enige en vaste bestemming is. Mijn thuis.
Dat ik deze te ontdekken heb en het mij brengt waar ik zijn mag, ook al is het midden in de nacht.