Gastblogger Marloes || PMS en Hormonale Razernij!?

Echt waar, ik ben een kalm mens. Ik vind een bibliotheek stukken leuker dan een kermis, ik luister liever dan dat ik praat. Mijn hobby’s zijn tuinieren en koekjesbakken (en blackmetal en horror, voor een beetje balans). Maar geregeld knal ik uit mijn vel. Het klassieke Dr. Jekyll en Mr. Hide verhaal: de rustige bedaarde dokter Jekyll wordt ineens een psychopatische griezel, Meneer Hide. Die dus verstopt zat al die tijd maar wel aanwezig was. De Hulk, de heks, dat soort persona’s: alles irriteert me dan en dat kan oplopen tot irreële, blinde woede: het gevoel dat ik een kuikentje plat zou willen stampen omdat het piep zegt.

Was ik gek aan het worden? Borderline? Manisch depressief? Ik voelde me in die paar dagen alsof ik in een diep gat zat, moest om alles huilen, wilde alle afspraken afzeggen. Ik ben het eens gaan bijhouden in een dagboek-app op mijn telefoon. Gewoon elke dag een smiley voor hoe die dag nou aanvoelde. En het was wat ik vermoedde: er zat regelmaat in mijn uitbarstingen. Elke maand bleek ik een dag of vier, vijf niet te harden. PMS, waarschijnlijk. Alhoewel het nog even doorging na daadwerkelijk ongesteld te zijn geworden. Dan was het weer huilen. Schreeuwen. Dreigen. De Silence of the Lambs variant van een authentiek Italiaans viswijf. En als moeder met kinderen schaamde ik me kapot, als ik weer bij zinnen was gekomen: stond ik daar weer te tieren vanwege een omgevallen glaasje water, een troepje of een onbenulligheid.

De emotie-achtbaan is na mijn twee zwangerschappen gekomen, na het stoppen van de pil. Hiervoor had ik alleen last van krampen en een soort The Shining liftscene aan bloed. Sorry, heren. Hoera, dat vrouw zijn! Verdienen we geen medaille, gratis chocola en ALLE schoenen die we maar willen? You bet ya.
Herken jij die woede en de plotselinge depri-modus misschien? Zet dan eens een maand of twee, drie gewoon elke dag een aantekening in je agenda of telefoon, bijvoorbeeld in een speciale menstruatie-app waar je notities of smileys bij kunt zetten (zoek op ‘period tracker’). Misschien ligt het allemaal niet aan je geestelijke gesteldheid! Het ligt aan je hormonen.
Ik vond het een geruststellende gedachte maar mijn woede en drama gingen er nog niet van weg. Ik kaartte het aan bij een mannelijke huisarts en die vroeg binnen drie minuten of ik antidepressiva wilde. Nou nee, want 2,5 week voel ik me gewoon goed. Terug aan de pil dan? Die heb ik gehad van mijn 14^e tot mijn 29^e dus eventjes niet, alstublieft. Ik voelde me er ook erg vlak door, een soort flatline leventje zonder veel schommelingen maar ook zonder veel échte emoties. Maar wat doe je dan wel?

Ik heb een tijdje Valeriaantabletjes ingenomen en die deden wel wat. Ik ging naar een Care for Women specialist maar had niet het budget voor doosjes vol met supplementen. En naarmate de manen voorbijgingen kwam er ook hoofdpijn bij, neerslachtigheid, het gevoel letterlijk en figuurlijk weg te willen. Elke maand op ongeveer dezelfde dag roep ik met een bibberende stem dat ik naar een Zwitsers sanatorium wil, of alleen in een hutje in de duinen wil zitten. Effe gewoon he-le-maal niks.
Ik ben gaan lezen over menstruatierituelen. Ik wist dat bij veel volkeren de vrouwen een tijdje buiten de gemeenschap geparkeerd worden, als ze ongesteld zijn. Dat vond ik altijd bijzonder vrouwonvriendelijk, net zoals het feit dat vrouwen in sommige landen niet mogen getuigen in de rechtbank als ze ongesteld zijn. Boe! Schande!
Archaïsch en vrouwonvriendelijk! Maar wat betreft die speciale hut: ik bedenk me nu dat je dat best zelf zou willen, en wil dat ook ineens. Effe simpel leven, buiten de dagelijkse beslommeringen. In de natuur, een beetje stilte, wat trommelen of dansen of schilderen, lekker bijslapen ofzo. Met nog een zwik vrouwen, want bloeden doe je gezellig samen als je in een gemeenschap leeft. Ik wil dat best, zo’n bloedhut. Maar tot er een lief klein schrijfhuisje in de duinen beschikbaar komt (mail me op marloes@elizee.nl!) moet ik dit dus uitzingen.

Ik las het boek Vrouwenlichaam, Vrouwenwijsheid van vrouwenarts en gynaecoloog Christiane Northrup, omdat ik erg negatief stond tegenover mijn lijf en al dat gebloed. Ik zou graag aan mijn dochter willen meegeven dat er ook goede kanten aan zitten, aan menstruatie. Dat het geen levende hel is die duurt van 14 tot 44, 50. En ik wil het allemaal zelf ook nog leren waarderen voordat het straks klaar is. Want hierna komt de overgang.
Het boek, dat heel diep ingaat op echte vrouwenkwalen (formaatje schoenendoos) hielp mij om een paar nieuwe aspecten te zien, van de cycli in het vrouwenlijf: het zijn de seizoenen in jezelf, eb en vloed, opbouwen en loslaten. En als de storm dan komt en ik word snel boos of verdrietig, dan blijkt ik wel zinnige dingen aan te kaarten, soms, als ik niet gil over troep en klusjes. Het zijn precies de dingen waar mijn emmertje van overlopen. En met de woede komt ook kracht en moed en creativiteit: ineens ben ik niet meer bezig wat andere mensen wel niet zullen denken maar kan ik zelf de storm zijn, de woedende zee die neemt. Die opslokt om daarna iets anders terug te geven. Elementaire machtige zaken waar je in het dagelijkse leven niet mee bezig bent.

Ik las ook het boek Moody Bitches van psycholoog Julie Holland, alleen al vanwege de ondertitel: The Truth About the Drugs You’re Taking, the Sleep You’re Missing, the Sex You’re Not Having and What’s Really Making You Crazy. Zij had in haar loopbaan ontzettend veel antidepressiva voorgeschreven en is daar heel erg van teruggekomen.
Ze vertelt ontzettend grappig over de hormonencycli in je lijf en hun samenspel, over oestrogeen, progesteron en testosteron. Het verklaart waarom je de ene week een tevreden huismus kan zijn en de andere week een soort professioneel spotter van de mooiste jonge kerels: ineens zie je overal dé man, met forse kinnen, brede schouders… Ik hoop dat dat voor meer mensen herkenbaar is anders ligt het geheel aan mij.
Meest interessant van al die hormonen en receptoren vond ik nog dat je lijf helemaal zelf endocannabinoiden maakt, wat ook een zeer fijn scrabblewoord is. Die helpen je om balans terug te vinden bij grote overgangen en schommelingen, bijvoorbeeld van je hormonen. Julie Holland schreef dat CBD wel eens zou kunnen helpen: cannabisolie. En dat leek me wel wat!

Mijn zusje gebruikt mediwiet voor chronische pijnen en dat heeft haar heel veel teruggeven. Als 17-jarige rookte ik ook wel eens wat, hasj of wiet en dan heel intens muziek luisteren, prettig verdwalen in een film en alle kasten leegeten omdat je een vreetkick krijgt. Manlief is fel tegen drugs: wiet roken in de woonkamer vond hij dus geen tof idee.
Maar een flesje olie? Waar geen THC in zit, het sloommaak stofje? Dus kocht ik een flesje, gewoon bij de drogist, van een merk dat ook allerlei soorten thee maakt. Ik ga de komende 2 maanden eens kijken wat dit met me doet. Ik hou jullie op de hoogte!
xxx Loezzz