Gastblogger Manon || Mijn schreeuwende lichaam!!

Psycholoog
Na onze vakantie had ik gelukkig ook een goede periode. Ik was uitgerust. Op mijn werk raakte ik meer gewend en had ik meer mijn ritme te pakken. De spanning in mijn lijf zat er nog wel. Af en toe wat paniek, maar dat was te doen. Ik dacht, heel naïef misschien, dat ik weer de oude aan het worden was.
Mijn eerste bezoek aan de psycholoog stond ook eindelijk op de planning.
Ik dacht letterlijk: “kom maar op. Een paar keer praten met de psycholoog en dan kan ik weer verder.” Ook vanuit mijn werk als hulpverlener vond ik het eigenlijk wel interessant. Een totaal verkeerde motivatie natuurlijk, maar daar kwam ik nog wel achter.
Goed luisteren
Ik weet nog dat ik een uitspraak las. Je kent ze wel? Van die mooie spreuken die op Facebook en Twitter in je tijdlijn verschijnen. Bij mij bleef deze hangen.
‘Luister naar het fluisteren van je lichaam zodat het niet hoeft te schreeuwen’
Ik liet het mijn man lezen met de mededeling dat dit wel klopte, maar handelen? Ho, maar!
We hadden een Oktoberfest georganiseerd inclusief bierpullen, biertafel, lederhosen en dirndls om zo zijn 40e verjaardag te vieren. De dirndl heb ik nooit aangehad. Een uur voordat het Oktoberfest zou losbarsten, ben ik opgehaald door een lieve vriendin.

Leeg
Ik kon niet meer. Helemaal op. Leeg. Moe. Klaar. Genoeg geweest. Elke stap die ik zette was er eentje te veel. Mijn benen waren zo zwaar dat het leek of ik in elkaar ging zakken. Wanneer ik uit bed stapte, moest mijn man me ondersteunen. Mijn hoofd klapte zowat uit elkaar van de pijn en ooh wat was ik duizelig. Het enige wat ik kon was heel stil liggen. Zelfs praten kostte me veel moeite. En wat heb ik gehuild. Niet normaal. De beerput ging open en niet een klein beetje. Wagenwijd! Alles wat ik had vastgehouden of had weggestopt kwam naar boven.
En toch had ik die dag nog steeds de illusie dat ik mijn dirndl echt wel aan zou gaan doen. Want het zou toch niet zo zijn dat het feestje van mijn man niet door zou gaan door mij? Of dat het wel door zou gaan maar dan zonder mij? Dan maar heel de dag in bed om ’s avonds te kunnen shinen. Natuurlijk Manon, blijf lekker dromen!

Eindelijk
En toen was het moment van de waarheid. Alles stond beneden klaar. En ik keek naar de dirndl. En ik wist, dit gaat mij echt niet lukken. Ik pakte de telefoon en belde mijn vriendin. Tien minuten later zat ik in de auto op weg naar haar huis. Ik voelde mij ellendiger dan ellendig. Slechter dan slecht. Het voelde als falen en dat voelt voor een gevoelige perfectionist verschrikkelijk. Wat zal men wel niet denken? Ben ik gewoon niet op het feestje van mijn man in mijn EIGEN huis. Want dat feestje ging door -daar stond ik op.
Maar ondanks al deze negatieve gevoelens en gedachten hoorde ik ver weg, diep van binnen een klein en zacht stemmetje tegen mij zeggen: “het is goed zo Manon, e-i-n-d-e-l-i-j-k luister je naar je lichaam en e-i-n-d-e-l-i-j-k kies je eens voor jezelf”.
Liefs Manon
*voor de ongeruste lezers: het feestje was geslaagd en er komt zeker een herhaling inclusief mij in dirndl.