De zeer ongelukkige huisvrouw!

Ruim je kamer op en vouw je kleren op!
Als kind had ik een enorme hekel aan klusjes. Mijn kamer opruimen, mijn speelgoed uitzoeken, kledingkast ruimen, afdrogen (afwassen ging dan nog wel) en de kooi van de hamster verschonen (het arme beestje zat soms nog dagenlang in zijn eigen poep, totdat mijn moeder de kooi buiten zette en ik wel moest). Ik werd er niet gelukkig van, het kon me niet bekoren. Niet dat ik lui was, maar ik vond het niet nodig. Tussen mijn ‘zooi’ was ik namelijk het aller-gelukkigst. Want ik wist precies waar alles lag. De buitenstaanders zagen wellicht een troep, maar ik had daar geen last van! Maar nu heb ik zelf een huis. En moet ik huis gaan houden! OEI! 

Alleenstaande moeder-huishouden
De eerste jaren van mijn oudste zoon ben ik alleenstaande moeder geweest (klinkt als een slechte versie van een filmscript, maar zo heet het nu eenmaal) en was ik dag en nacht bezig met het moederschap (hij sliep namelijk nooit). Hij had welgeteld twee mandjes speelgoed en een enorm grote slaapkamer dus een zooi was het nooit. We waren met z’n tweetjes en hadden weinig tot geen rommel. Daarbij was ik op dat moment zo enorm eenzaam dat ik -controle freak als die ik ben- mezelf ging vasthouden aan het huishouden. Dus eigenlijk was op dat moment alles ongelofelijk schoon in ons huisje.

Werken onder schooltijd
Nu hebben we drie -prachtige, zeer getalenteerde- kinderen, twee honden, twee katten en best een groot huis. De situatie is ietwat gewijzigd. Daarentegen werk ik zeven dagen in de week thuis (veeeel werk-zooi thuis!!!), maar ben ook veel op pad.
De deal thuis is overigens: vanaf het moment dat onze kids thuis zijn -uit school- totdat ze naar bed gaan ben ik er voor ze (op de vrijdag na, want dan is Alex thuis). Dus werken doe ik onder schooltijd en ’s avonds (sorry Alex) en als ik weg moet (overnachten of anders) dan is Alex thuis. Goed, ik dwaal af.
Deze gezinssituatie werkt enorm goed voor ons op 1 ding na: HET HUISHOUDEN!
Geordende zooi
Onze eettafel is momenteel meer werktafel (kantoor) en op het moment dat we gaan eten, schuif ik mijn ‘zeer geordende zooi’ naar de zijkant om deze na het eten weer terug te schuiven. Je snapt: ik weet precies waar alles ligt (terwijl het voor Alex rommel is). Daarnaast vind ik de vaatwasser legen een HELS karwei. Echt verschrikkelijk.
Bedden verschonen vind ik dan wel weer leuk, want ik lig graag in een schoon bed (dat ruikt zo lekker als je in je bed stapt), maar de badkamer poetsen? NEE, DANK JE!
Een hoopje stinkende was
Het toilet schoonmaken vind ik ook leuk (tja…) want ik houd van een fris toilet. Maar de was?? EEN NACHTMERRIE! Echt een nachtmerrie! Als je de was aan mij zou overlaten, dan kun je er gif op in nemen dat je binnen twee weken geen kleding meer in je kast heb liggen, en ik inmiddels vier nieuwe wasmanden heb aangeschaft om alle vieze was in kwijt te kunnen. In de machine zou dan een hoopje stinkende, natte was liggen. Zoiets.

Kledingkasten die uitpuilen
Alex doet dus de was en strijkt (JAJA). Ik ben van het ‘natte poetsen.’ Dan loop ik enthousiast rond met mijn fles (zelfgemaakt schoonmaakmiddel) en een doek. Spray oppervlaktes nat en boen ze vervolgens tot ze glimmen. Het toilet maak ik ook schoon, de bedden verschoon ik en ik kook (mijn hobby) heel graag. Alex is van de was en de boodschappen (die laten we bezorgen, maar wandelen niet zelf de kelder in). Oh, en de vuilnis (MANNENZAKEN). En ik bemoei mezelf graag overal mee.
Ik gooi bijvoorbeeld -als de kasten weer eens uitpuilen- alle kleding op de grond en zoek vervolgens de kleding uit die weg kan, en Alex raapt ze vervolgens op en brengt ze weg. Ik zou namelijk nog weken met de zakken rondrijden in mijn auto. Serieus!
Maar ik word er nu niet heel erg gelukkig van. Ik doe het omdat het moet. Het liefst zou ik het iemand overlaten die er wel blij van wordt. Maar goed, dat komt wellicht nog. Voorlopig kunnen we het enigszins samen wel af. Overigens is het altijd een kwestie van hollen of stilstaan. Of we zijn echt aan het PUIN RUIMEN of het is extreem netjes. Past ook wel bij mijn persoonlijkheid (HAHA).
Wat wil ik nu eigenlijk zeggen?
Ik denk dat mijn moeder hier weleens binnen stapt en denkt: “wat een stof!!!” Maar weet je? Een huis hoort een thuis te zijn. Met meubels waar je blij van wordt, een omgeving die je rust geeft. En of dat met zooi of zonder zooi is, maakt niks uit. Zolang het maar een thuis is. En wanneer ik door de rommel mijn thuis niet meer kan zien, begin ik vanzelf met opruimen!