Hooggevoelig & Overprikkeld, herken jij dat?

Vijf uur op dinsdagmiddag.
Een volle supermarkt.
Ik sta in de rij voor de kassa.
Bij de informatiebalie staan twee vrouwen die hard lachen en druk praten.
Ik hoor bij het scannen van elk product een piep.
Voor mij staat iemand en achter mij staat iemand.
Veel geluiden die vanuit de winkel mijn aandacht trekken.
Ik zie en hoor een groep jonge mannen lachend de winkel binnenlopen.
De lampen aan het plafond geven een fel licht af, wat een contrast is met hoe donker het buiten is.
Ik zie spiegelbeelden van mensen in de winkelruit.
Links van mij hoor ik iemand hoesten en sniffen.
Rechts van mij trekt een man mijn aandacht. Ik neem hem in mij op, wat voelt hij verdrietig aan.
Terwijl ik dit doe, zie ik in mijn ooghoeken hoe de vrouw voor mij in de rij de inhoud van mijn mand bekijkt.
Dit alles gebeurt in een paar seconde.
Allemaal prikkels die ik opneem en omzet in gedachtes.
Veel gedachtes.
En vaak niet eens bewust, het gebeurt gewoon.
De man rechts van mij blijft mijn aandacht trekken. Wat zal er met hem zijn? Terwijl ik naar hem kijk, blijf ik de prikkels van mijn omgeving in mij opnemen.
Als ik aan de beurt ben om af te rekenen, glipt er snel iemand voor mij. Hij wil een geldbiljet wisselen voor munten, voor een winkelwagen.
Bij het teruggeven van het geld vallen er een paar munten op de grond en rollen overal heen. Ik zie precies waar ze allemaal heen rollen. Tegelijkertijd zie ik de man die zo verdrietig aanvoelt weglopen. Hij sjokt naar de uitgang met hangende schouders.
Links wordt er gemompeld en rechts achterin hoor ik die groep jonge mannen weer lachen.
De spiegelbeelden in de winkelruit blijven mijn aandacht trekken.
Ergens ben ik nog met die verdrietige man bezig, die waarschijnlijk al op de hoek van de straat loopt.
De vrouw achter de kassa zegt dat ik op ‘oke’ moet drukken. Oh ja, ik ben aan het afrekenen. Soms gaat dat helemaal aan mij voorbij, omdat er zoveel prikkels zijn die mijn aandacht opeisen. Dan doe ik dingen soms op de automatische piloot, dat gebeurt meestal als ik een hele drukke en intense dag achter de rug heb. Dan zit mijn vat vol.
Eenmaal buiten wil ik naar huis. Behoefte aan mijn eigen veilige plek.
Waar ik kan ontprikkelen en gewoon in alle rust kan zijn. Samen met mijn vriend en katten.
Even de wereld laten voor wat het is.
Daar heeft het hooggevoelige deel in mij dan behoefte aan. Het is ook belangrijk om te ontprikkelen, anders functioneer ik op den duur niet meer.
Onderweg naar huis zie ik de man lopen. Nog steeds met hangende schouders.
Ergens voel ik de impuls om te stoppen en een praatje te maken.
Ik kies ervoor om door te fietsen. Want wie zegt dat hij hier behoefte aan heeft?