Dertigers Dilemma Manon: "De to-MOET lijst!"

Gastblogger Manon schrijft elke maand over haar dertigers dilemma!
Zo bekend bij dertigers, veertigers en vijftigers.
Klik <<HIER>> om de blog hiervoor te lezen. 

Ik en to-do lijstjes.
Het is de perfecte combinatie. Ik ben een echte planner, perfectionistisch en houd graag het overzicht. Op mijn werk loop ik altijd met mijn to-do boekje rond en thuis heb ik er ook eentje liggen. De to-do lijstjes waren zeer nuttig, omdat ze mij hielpen bij het leegmaken van mijn hoofd en om het overzicht te bewaren in de wirwar van zaken die opgepakt moeten worden!
Pas toen ik in de eerder beschreven ’trein die niet stopt’ was beland, besefte ik steeds meer dat die fijne
to-do lijstjes waren veranderd in to-MOET lijstjes. Mijn dagen plande ik zo efficiënt mogelijk in. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat was ik bezig en iedere minuut moest optimaal worden benut.
MOETEN
De doorsnee dag start met het gebruikelijke ochtendritueel waarna ik mijn zoon naar school breng. Direct daarna kan ik wel door om boodschappen te doen met mijn dochter om daarna een theetje te gaan drinken bij een vriendin. Als mijn dochter een middagdutje deed en mijn zoon op school zou ik wat rust kunnen pakken. Maar ik kan natuurlijk veel beter alvast wat aan het eten doen en tegelijkertijd een telefoongesprek voeren. Ik was een ster geworden in ‘multi-tasken’.

RENNEN, VLIEGEN, SPRINGEN
’s Avonds op tijd eten, want dan moest ik met zoonlief naar de zwemles. Thuis van de zwemles hijs ik mezelf in mijn hardloopkleren om zelf nog even te sporten. Na het hardlopen ga ik niet douchen, want ik kan nog wel even een kastje in de verf zetten. Douchen komt later wel en kan ik daarna gelijk mijn bed in duiken. Af en toe zo’n dag is niet erg, maar  dit dagprogramma was inmiddels een routine geworden.
Mensen om mij heen gaven wel eens aan ‘moet jij niet eens een beetje rustig aan doen?’ dat wuifde ik weg en ging weer door. Want ik druk? Nee joh. Op den duur was het zo erg dat het mij een kick gaf zodra ik weer wat af kon vinken van mijn to-moet lijstje. En of dat lijstje dan korter werd? Nee natuurlijk niet, elke dag kwamen daar weer nieuwe “MOETJES” bij.
HIER EN NU?
En of ik in het nu was? Nee, natuurlijk niet. Bij elke activiteit was ik in mijn hoofd al bezig met wat komen ging. Rustig op de bank een boekje lezen. Uuuuhhh..nee.. daar was ik veel te onrustig voor. Avondje film kijken? Ja, dat kon ik wel en dan lag ik na maximaal 20 minuten te slapen op de bank.
Wat moest ik veel van mezelf. Waarom toch? Nu weet ik dat ik vooral aan het vluchten was om maar niet te voelen hoeveel pijn het doet om iemand te missen. Ook zit er een groot deel in mezelf, de aard van het beestje zullen we maar zeggen.

DOEI! EN NEE! 
Niets willen missen en alles zo goed mogelijk willen doen. Op den duur niet eens voor mezelf maar voor de ander. Twee verjaardagen en een etentje op een dag? Nu denk ik DOEIIIII daar begin ik niet meer aan, maar voorheen draaide ik mijn hand daar niet voor om. Ik wurmde me wel in 100 bochten en rende me rot; iedereen tevreden behalve ik!
Het blijft lastig hoor! In mijn enthousiasme zeg ik al snel JA of plan ik zelf van alles waar ik dan achteraf spijt van heb. Gelukkig verandert dat to-moet lijstje weer in een to-do lijstje zoals het moet zijn. Voor het woord moeten raak ik steeds meer allergisch. En gelukkig krijg ik hierbij ook hulp van anderen.
Zo zaten we laatst met z’n vieren aan tafel. Mijn zoon vroeg heel lief dat we nog plantjes in de tuin moesten plaatsen. Waarop mijn antwoord was dat dit nog wel kwam. Direct daarna vroeg mijn zoon weer iets wat ik MOEST doen. Toen viel ik uit en riep: “ik moet helemaal niets!”
Oeps.. sorry lieve schat. Je was net een hele goede spiegel voor mama.