Zeeuwse mannen || Finus Kuijs, alles over de 6-jarige HAVO, het loslaten van zijn dochter en culinaire hoogstandjes!

Zijn oma en haar kinderen werden gevangen gezet in een jappenkamp. Zijn moeder kwam daardoor-als meisje- terecht in een gezin waar ze bediende moest worden. Eenmaal uit het kamp haalde oma haar dochter op en nam haar mee. In 1952 kwamen zijn moeder, haar zussen en broer en oma met de boot aan in Nederland. Opa kwam pas tien jaar later. Hij was commissaris van de politie en had de jonge Soekarno in het gevang gegooid. Toen de rollen omdraaiden na de oorlog werd opa geïnterneerd.
Vanuit het warme mystieke Indonesië meerden ze aan in het koude Nederland. Weg mystiek. Zijn Nederlandse vader Finus senior hoorde via een vriend over een mooi Indisch meisje in Oostkapelle. Een liefdesverhaal was geboren, zo ook hun vier kinderen.

Finus Kuijs, geboren in 1965 in Middelburg, is de oudste jongen. Het verhaal dat hij vertelt is lang over gezwegen. En in de nadagen van het leven van zijn ouders werd er sijpelend over gesproken. Want erover praten betekende pijn oprakelen. Een pijn waar ze liever niet langer aan dachten.
Finus groeide met zijn broers en zus op in de Bogardstraat in Middelburg.
Tijdens de zomer verhuurden zijn ouders een aantal kamers aan toeristen. Een zakcentje. Met vier kinderen geen overbodige luxe. Zijn moeder heeft gewerkt bij Roovers Lederwaren. En heeft heel lang thuis gordijnen genaaid voor geld. Zijn vader werkte ruim 40 jaar bij De Jager’s IJzerhandel. Een hardwerkende man met de juiste inborst.
In de jaren 80 -toen hij 15 jaar jong was- is Finus naar Indonesië afgereisd. Met de hele familie trokken ze door Java. Langs alle plekken waar hun moeder had gewoond en op school had gezeten. Een emotionele reis? Hoewel het een verrijking was voor zijn leven was hij daar als 15-jarige jongen niet mee bezig.

Onze beide roots (red. Rachelle) liggen in Indonesië en dat brengt ook onrecht. Van generatie op generatie wordt dit onrecht doorgegeven. Als ik hem vraag of hij dat onrecht ook zo ervaart antwoordt hij: “Tot op zekere hoogte. Maar je kunt de huidige generatie er niet op aankijken. Dat zou onzin zijn.”
“Als je naar school gaat en je krijgt geschiedenisles, leer je alles over de Koude oorlog en de Eerste- en Tweede wereldoorlog. Maar er wordt met geen woord gerept over de geschiedenis in Nederlands-Indië?! Een gemiste kans.”
Het zit dus niet in het collectief geheugen van Nederland!
Voor zijn ouders was het belangrijk dat de kinderen een goede en gedegen opleiding volgden. “Wij werden altijd gestimuleerd om het beste uit onszelf te halen. Voor mij stond voetbal heel lang op nummer 1. Toen kwam er een hele tijd niets en daarna pas school.”
Als jonge knaap droomde hij van een carrière als piloot of profvoetballer. Maar het lot besloot anders. Momenteel is Finus divisiemanager Maatschappelijk Werk Walcheren, waarbij zijn kantoor staat op de locatie van zijn oude basisschool. Met hetzelfde  uitzicht dat hij had in groep 6. Symbolisch.
Finus heeft de 6-jarige HAVO gedaan. Voor zijn vader was op dat moment de maat vol en hij trok zijn handen van hem af. “Je bekijkt het maar,” waren zijn woorden.
Vanaf het moment dat hij zelf de regie in handen kreeg, heeft hij de HAVO afgemaakt. Vervolgens heeft hij op latere leeftijd de HEAO gedaan en een studie Bestuurskunde! Moeiteloos.
Hij heeft een passie voor koken. Geërfd van zijn ouders. Wat mij betreft mag hij zich een goede hobby kok noemen, met zeer professioneel apparatuur in zijn keuken. Een familieman die graag voor zijn gezin kookt. Dochter Merel heeft inmiddels haar vleugels uitgeslagen en woont in Amsterdam waar ze studeert. Zoon Marnix woont nog thuis, maar ook hij is druk bezig met het behalen van zijn diploma, waarna ook hij de wijde wereld in zal gaan.

En voor een familieman als Finus is dit een emotioneel moment. Wat leuk is om te vertellen dat ik (Rachelle) jaren als directiesecretaresse heb gewerkt voor Finus en dit dus van dichtbij heb mogen aanschouwen. Het loslaten van dochter Merel was heel moeilijk voor hem. Zeker het moment dat ze besloot niet mee te gaan op zomervakantie. Ik herinner me zijn blik nog!
Hij is overigens al ‘100 jaar’ met Sentia getrouwd en nog steeds gaan ze er samen graag op uit.
Het geheim? “Ik denk dat het belangrijk is om echt jezelf te zijn. Je moet elkaar ruimte geven. En van jezelf houden om de ander die ruimte te gunnen die je zelf wilt.”
Die warmte en dat respect heeft hij ook aan zijn kinderen willen mee geven. “Ze moeten vooral doen waar ze gelukkig van worden. Als je je hart volgt kan het namelijk niet misgaan. En als je gelukkig kunt zijn met jezelf, kun je anderen ook gelukkig  maken.”
“Mijn ouders hebben mij altijd meegegeven om nooit op te geven. Ze hebben elkaar leren kennen halverwege de jaren 50, en zijn snel getrouwd. Door de jaren heen waren er natuurlijk ups en downs, maar wat hebben ze het goed gedaan. Alle kinderen zijn goed terecht gekomen en tot het laatste moment waren ze trots en stik gelukkig met elkaar.”

Geef niet te snel op, durf te dromen en probeer te bereiken wat onbereikbaar lijkt. Een onderdeel van de Indonesische cultuur, mensen met een groot hart, warm en gastvrij.