Over de vreemde planeet die moederschap heet || De X Rated Horror Dromen (die blijven komen)!

Baby in stukjes?
Baby wordt geboren. Het is eigenlijk meer een aapje. Een lichtbruin harig beestje, zo groot als een luciferdoosje, met lieve alerte kraaloogjes. Aapje gaat vanaf nu vrolijk mee in mijn binnenzak of borstzakje, hij gluurt over de rand, de wereld in. Af en toe kruipt hij mijn truitje in voor een slokje borst.
Baby wordt geboren. In stukjes. Je moet ‘m zelf nog even in elkaar zetten, zegt een nuchtere verloskundige die aan mijn bed verschijnt. Ze schroeft alvast een los plastic armpje aan een bleke romp.
SPIN??
Baby wordt geboren. We zijn trotse ouders en we zetten de baby in de Maxi Cosi. Wat een raar lomp ding is dat, zo’n kinderstoeltje. Onhandig, hoe krijg je dat ding veilig in een riem? We zetten de Maxi Cosi even op het dak van de auto om de riemen goed te hangen en de achterbank leeg te maken. Jaja, daar zit voortaan onze Baby! We rijden weg. We horen een bonk.
Baby wordt geboren. Het is een zwarte spin.
Hallloooo, hoofd. Wat is dit voor maffe shit? En ik voelde me al een soort grotesk fantasiewezen door die buik, door het kunnen ruiken van losse moleculen, door het zwabberloopje. De huilbuien. De nooit eerder meegemaakte schoonmaakwoede waar manlief pervers blij mee is.

Haring
Heel veel verhaaltjes rondom de zwangerschap draaien om de rare dingen die je hebt gegeten. Haring, tientallen, in mijn geval. Boterhammen met witte chocoladepasta en gefrituurde uitjes eroverheen. Dat je NU kipnuggets moet hebben, 20 stuks op zijn minst alstublieft. Iedereen at wel eens iets raars tijdens die negen maanden. Maar rare dromen van anderen, die krijg je vaak pas na veel aandringen te horen. Misschien schamen die andere vrouwen zich ook dood voor al dat X-rated horrormateriaal. Mijn dromen waren echt van het kaliber David Lynch: verontrustend, bizar, totaal surrealistisch.
Baby op het dak
Ik hoop dat het iets Freudiaans is, iets bezwerends: dat je geest alvast allerlei scenario’s doorloopt om je te harden, om dingen af te strepen.
Zo moet het niet.
Zo verloopt het niet.
Maar toch.
Zo vóelt het dus wel, aanstaande mama.
Als je die Maxi Cosi op het dak vergeet.

Baby kwijt
De dromen gingen niet weg na de geboorte. Als ik bij het borstvoeding geven wat lag te knikkebollen had ik gegarandeerd een uur erna een droom dat Baby kwijt was: net was ie nog aan de borst, nu was ie weg! Was ie van het bed gevallen? Lag ie onder de lakens? Wat was ik in godsnaam voor moeder???
Ik ben een jaar lang elke nacht zo wakker geschrokken. Waar was ie? Hoorde ik iets? Want dat spookhuilen, dat is ook een hele merkwaardige. Zijn die kinders ein-de-lijk een keer stil, dan blijf je dat huilen horen. In de geluidjes van de afwasmachine. Onder het geklater van de douche. Baby huilt! Golf van paniek! En het blijkt toch niks. Of je staat nog half in slaap weer naast dat bedje en baby slaapt gewoon. Je had iets in je droom gehoord. Na een jaar hield het op. Ik denk ook omdat ik had gelezen dat na een jaar de kans op wiegendood zeer klein geworden is.

Huilen
Interessant vind ik ook dat de babyhuil de basis blijkt te zijn voor een heel scala aan geluiden in horrorfilms. Heel hoog gepitcht of juist ultra laag gedraaid, maar toch: de babyhuil. Een universeel alarmsignaal dat direct je geest op scherp stelt, je lijf vol adrenaline. Handig om uit te buiten in een goedkope slasherfilm.
Wat een hoop consternatie om niks, eigenlijk. Thanks, baby. Toch ben je heel lief. Ook al lijk je soms echt op een klein aapje.
Wie durft zijn dromen ook te delen? Praat mee op #deeljedroom

xxx Loezzzz