Single mom by choice, BOM mama in Zeeland!
Precies 37 weken was ik zwanger, toen ik ’s nachts aardig wat krampjes kreeg. Zo heerlijk als ik de afgelopen maanden als een roosje in slaap viel, zo moeizaam ging het die nacht. Ik werd steeds wakker, want de krampjes volgden in volle vaart. De Google fanaat in me besloot het internet op te duiken. Daar stuitte ik op wat forums waar aankomende moeders het hadden over voorweeën. “Hmm, voorweeën…..”
Dat was het! Niets om me zorgen over te maken, ga maar lekker slapen. Maar toen ik vervolgens bij de 10% hoorde van de vrouwen waarbij de vliezen breken, wist ik het: ‘mijn dochter heeft besloten vandaag ter wereld te komen!’
Ik neem jullie even mee terug in de tijd. Het moment waarop ik het geniale idee kreeg om, na het uitblijven van mijn menstruatie, toch maar eens een testje te gaan doen. Na het plassen op het staafje (ik bespaar jullie de verdere details), legde ik het neer en bleef er naar staren… “Het zal toch niet waar zijn, dat mijn aller grootste wens nu eindelijk eens in vervulling zal gaan? Nee, joh, dat kan toch niet, van één klein minuscuul ongelukje? Maar stel dat het wel zo is, hoe ga ik dat iedereen vertellen?” Zo was ik een beetje met mezelf aan het brainstormen toen er ineens een dikke vette streep in het tweede vakje verscheen.
EEN TWEEDE STREEP??? STREEPJES IN BEIDE VAKJES??? Snel pakte ik de gebruiksaanwijzing van de test erbij en las, alsof ik dat van tevoren niet had gedaan, de bijsluiter nogmaals. Ojee, het is waar, mijn hart maakte een sprongetje: IK KRIJG EEN BABY!
Na het blijde nieuws te hebben verteld aan mijn familie werd het tijd om ‘de vader’ ook te informeren. We waren niet meer samen. Na een kortstondige relatie vonden we het beiden beter om niet samen verder te gaan. Hij reageerde zoals ik had verwacht: super stom! Tsja, ik stond er alleen voor. Overigens vond ik dat totaal niet erg, ik heb jaren geleden al besloten om via kunstmatige inseminatie zwanger te worden. Maar door omstandigheden was dat er nog steeds niet van gekomen. Mijn moedergevoelens in me riepen uit volle borst: “JIJ KAN DIT!”
Zodoende zijn we terecht gekomen bij de 37 weken en mijn zogenaamde voorweeën. Die middag had ik een afspraak staan bij de verloskundige, ze zou alle ins en outs over het bevallen en de rit er naartoe met me doornemen. Too late! Het was begonnen. Toen ik om de 4 á 5 minuten weeën had, heb ik de verloskundige gebeld. Ondertussen was mijn moeder al bij me en had ik mijn zusje ook al geïnformeerd.
De verloskundige voelde en meldde ons dat ik al 4cm ontsluiting had, twee uur later had ik 8cm ontsluiting en drie uur later was ik aan het persen en werd mijn kerngezonde prinsesje geboren! Ik leek wel een kanon die er met alle kracht een kogel uitschoot. Toen de verloskundige mijn dochter op me wilde leggen, schrok ik stiekem een beetje. Op dat moment kon ik me niet voorstellen dat dit het kindje was, die mij al die tijd trapjes had gegeven en die ik liefdevol terug heb geaaid. Ik kan het nog steeds niet bevatten, maar ze is er echt, en ze is van mij!
Liefs Jessica
