Schijn… ons leven met Tijn #2 Open brief aan de meneer op de fiets!

Mensen, we oordelen. Vaak in de eerste 7 seconden is onze eerste indruk al gevormd. Oordelen, beoordelen, veroordelen…we doen het allemaal. Goede raad, of ‘dat zou ik zo nooit doen’. Soms is je oordeel alleen gebaseerd op iets dat misschien jouw werkelijkheid is en niet die van de realiteit. Zit iets zo anders in elkaar dan het in eerste instantie lijkt…
Dit stuk heb ik geschreven om een stukje bewustwording te creëren. Bewustwording voor de man op de fiets, voor mij maar vooral ook voor jou. Als je eens zo’n soortgelijke situatie tegenkomt. Op straat of waar dan ook…bedenk dat iets niet altijd is zoals het lijkt. Uiterlijke schijn bedriegt…!


Denkend aan die meneer op de fiets,
We reden in de auto op weg naar huis, we waren er bijna. We haalden een man in op een fiets. Kwam net van z’n werk denk ik. Tijn zat achterin de auto en ineens had hij het raam open. Een draairaampje. Ik kon niet snel het raam omhoog doen, want meestal is het geen goed teken als Tijn het raam opendraait. Het was al te laat. De man triggerde Tijn op de een of andere manier, geheel onbewust natuurlijk. Die man kon daar niks aan doen.
Maar Tijn riep tegen die man “Hee sukkel, wat kijk jij?” en daarna volgden er nog een aantal lelijke woorden. Ik schaamde me kapot en probeerde Tijn onder het rijden te gebieden het raam dicht te doen en toe te spreken zodat hij zou stoppen met roepen.
Het hielp niks. Tijn bleef roepen naar die man. Ik reed onze straat in en de man achtervolgde de auto. Hij was woest. Ik begreep waarom.
Hij was natuurlijk geschrokken en was boos over wat Tijn allemaal riep. Ik draaide de oprit op en wilde uitstappen om mijn excuses aan te bieden voor het gedrag en om uit te leggen hoe het zit met Tijn. Maar wat ik ook probeerde, ik kreeg de man niet te spreken.

Hij schreeuwde naar me “GOED OPGEVOED!!!!”

Ik kon niks uitbrengen en was even helemaal van de kaart. Die opmerking kwam zo binnen. Als een steek in mijn hart. Ik kon nog net roepen voordat de man de bocht om was, “Hij heeft een verstandelijke beperking”, omdat ik toch nog íets wilde zeggen. De man stak zijn hand nog net omhoog en verdween de bocht om. Mij achterlatend vol emoties. Ik heb de rest van de middag gehuild.
Wat had ik graag uitgelegd dat ik zou willen dat de opvoeding inderdáád hetgeen was waar dit verschrikkelijke gedrag aan te wijten was. Wat had ik graag uitgelegd dat het allemaal veel gecompliceerder in elkaar zit. Dat we elke dag zo ontzettend keihard knokken om ons kind te vormen, te begeleiden en op te voeden. Dat we dagelijks de strijd aan moeten gaan omdat niks vanzelf lijkt te gaan…
Helaas… deze meneer op de fiets had zijn oordeel klaar en daar moest ik het mee doen.