Schijn.. ons leven met Tijn #4 Blauwe plekken!

Gastblogger Monique – Ik kijk naar mijn armen, beter vandaag een trui aan met lange mouwen. Mijn armen zitten onder de bloeduitstortingen, wondjes en blauwe plekken. Als mensen mijn armen zien denken ze vast dat ik word mishandeld of zoiets. Lange mouwen dus. Mishandeld…dat klinkt zo ontzettend erg. Verschrikkelijk zelfs.

Maar als ik erover nadenk is het wel een woord dat binnenkomt… Ik geloof dat ik ook een soort van mishandeld word. Door mijn eigen kind…

Heftig om mezelf dat te realiseren. Nu kan ik hem nog aan. Lichamelijk ben ik sterker. Nog wel. Hoe lang nog? Hoe ver moet het komen voordat er nog ergere dingen gebeuren? Nee, ik wil er niet aan denken wat er dan gebeurt. Dat maakt me gek van verdriet en onvermogen. Onmacht… Het is aan de orde van de dag. Als Tijn boos wordt en dat wordt hij gemiddeld zo minimaal 10 keer per dag, komt er agressie bij kijken. Soms blijft het bij verbale scheldpartijen en allerlei doodverwensingen, maar vaak komt er ook lichamelijke agressie bij kijken.

Tijn heeft niet of nauwelijks controle over zijn impulsen. Is hij boos en sta ik in de buurt, dan bekrachtigt hij dit meteen met een schop, stomp, klap, kopstoot of met bijten. Later betuigt hij vaak wel zijn spijt en kan hij me zo intens knuffelen dat ik het hem meteen weer vergeef. Dan is hij zo hulpeloos, angstig en klein. Zie ik echt oprecht verdriet in zijn ogen om wat hij heeft gedaan en is hij ineens weer heel klein…

Tijns agressie richt zich ook op spullen. Alles wat hij binnen zijn bereik te pakken krijgt als hij boos is. Het ligt eraan wat er in zijn eerste impuls opkomt. Ligt er een mes omdat we aan het eten zijn, dan pakt hij dat. Of gooit hij een vork naar je hoofd omdat dat wat je net zei hem niet aanstaat of omdat hij iets niet mag. Of gooit hij uit frustratie zijn step tegen de auto, gevolg: een deuk of een kras erin en een hoop ellende.

Als je bij ons thuis komt is er op het eerste oog niks te zien aan de meubels, lampen of het interieur, maar in de boze buien is niks veilig. Alles wat in het bereik staat van Tijn op dat moment kan al gebruikt worden om zijn woede mee te bekrachtigen. Alle spullen zijn bijna al een keer aan de beurt geweest.
“Wat ziet je huis er leuk uit en wat is het leuk ingericht” hoor ik soms als mensen bij ons binnen komen voor de eerste keer. Alleen als mensen dingen aanraken moet ik ze altijd waarschuwen. “Pas op hoor, dat zit los” of “Nee, de deur sluit inderdaad niet goed meer…”

Schijn bedriegt…