Mijn berg!

De scheiding
Het was 3 jaar geleden. Ik had een heftige tijd achter de rug en alle vastigheid was weg: een scheiding, de verhuizing met mijn kinderen naar een huurwoning, een peuter die erg onrustig was en waar ik de volledige zorg voor had, ondertussen aan het werk…
Het was een super zware periode. Ik had alles doorstaan (vraag niet hoe) en weer goed op orde. De zomervakantie kwam er aan, en opeens uit het niets kreeg ik het aanbod om naar een kleine camping te komen met mijn kinderen.
Naar de berg!
Er stond een Tipi klaar, een ronde indianentent, waar we mochten verblijven. Deze camping was van een kennis die haar droom achterna was gegaan en met haar gezin een camping was begonnen boven op een berg in de Vogezen. Ze vond dat ik wel een vakantie had verdiend. Of ik zin had om daar te komen voor een week.
Eh…. Ik zag allemaal leeuwen en beren op de weg, maar ergens zat er een diep gevoel in me die zei dat ik dat gewoon eens moest gaan doen.
Heel erg out of my comfortzone. Ik, kamperen??? De kinderen werden enthousiast en ik uiteindelijk ook. Dus we gingen vol beladen op pad, want kamperen, dan moet je wel heel veel meenemen!
Paniek!
Na bijna 6 uur berg op en berg af, ging mijn auto stuk, net zo’n 100 meter voordat we de camping bereikten. Mijn gammele autootje kon de laatste steile berg nét niet op en er kwam een indrukwekkende hoeveelheid rook uit de motor. Er was even paniek.
Zie je wel, een slecht idee!
Maar we werden opgehaald en gesleept, we waren er! Een week zaten we “vast” op de camping, omdat de auto door de Franse ANWB met de Franse slag werd gemaakt. Dat duurde dus een paar dagen. Er zat niets anders op dan een weekje op de camping te blijven.
Ik liet me er niet door uit het veld slaan en maakte me (voor het eerst!) geen zorgen. Ik had (ook voor het eerst!) geen plannen, omdat alle plannen in duigen vielen door de kapotte auto, en accepteerde hoe het ging.

Kampvuur, chips en cola
De vakantie was geweldig! We moesten niets en hadden dagenlang de tijd, juist doordat alle plannen die we gemaakt hadden, weg vielen. Mijn dochters gingen elke avond, bepakt met liters cola en kilo’s chips, naar de ontmoetingsruimte om met Franse en Nederlandse pubers te “chillen” en spelletjes te doen. Ze hadden de tijd van hun leven.
Mijn zoontje kon de hele dag spelen en ik? Ik WAS er gewoon. Keek sprakeloos naar de prachtige vallei die voor de tent lag. Naar de immens grote bomen achter onze tent. Waarom zie ik die prachtige natuur nu pas? Mediteerde voor de eerste keer en dat meteen elke dag. Las stapels spirituele boeken. Ik kletste, las en dronk ’s avonds een goed glas wijn, kijkend naar de sterrenpracht boven ons. We maakten een groot kampvuur en waren samen.
Die week nam ik me iets voor: dat ik gelukkig was. Het was goed zoals het nu was. Dat ik nóg meer zou gaan genieten van wat was en dat ik volledig durfde te vertrouwen op alles wat zou komen. Wat een rust gaf dat. Ik besloot die week ook om eindelijk eens te gaan dóen wat ik al jarenlang wilde, maar onbereikbaar leek als alleenstaande mama met 3 kids, geen geld en amper tijd: yogadocente worden.

Het begon met 1 cursusdag kinderyoga. Daarna kwamen er nog meer. Die losse cursusdagen vormden uiteindelijk samen een gehele opleiding. Ik liet alles los en durfde te vertrouwen, pakte mijn kansen. En nu, 3 jaar later, heb ik meer yoga-opleidingen mogen volgen dan ik ooit had kunnen wensen. Het leek een wonder. Ook het geven van yogalessen kwam op gang. En die stroom lijkt niet op te houden. Daar op die berg heb ik een belangrijke les geleerd. Loslaten en vertrouwen. Niets is onmogelijk.
Deja Vu
Deze meivakantie ga ik weer naar die berg terug. Dit keer ga ik zelf yogalessen geven. Mijn vriend gaat mee en ik ben blij hem deze bijzondere plek te kunnen laten zien. Opnieuw moet ik me gaan bezinnen, want mijn vaste baan in de Jeugdzorg stopt. Mijn vaste baan was mijn zekerheid en daarnaast ‘deed’ ik mijn yoga, om zo langzaam alles uit te kunnen breiden.
Na 7 jaar vastigheid staat wederom alles op losse schroeven. Maar dat is het leven, niets is blijvend en alles verandert. Ik maak me niet zo’n zorgen. Ik heb er vertrouwen in dat alles weer vanzelf goed komt, als ik er zelf maar in blijf geloven. En wie weet is dit weer een nieuwe kans die ik aanpakken moet om mijn dromen te verwezenlijken…