Gastblogger Shanna || "Dus. Ik heb nu een kind met ASS."

Dus
Ik heb nu een kind met ASS (Autisme Spectrum Stoornis). Ik zeg wel nu, maar hij heeft dit natuurlijk altijd al gehad. We zijn nu eigenlijk aangekomen bij ons hedendaagse leven. Geen herinneringen meer, maar gewoon zoals het nu is. En zal ik jullie is wat zeggen? Het is zwaar. Heel erg zwaar.
Poepen
Elke moeder met kleine kinderen heeft het zwaar. Dat weet ik. Ze luisteren niet altijd, poepen hun broek vol net op het moment dat je weg wilt gaan en ze volledig aangekleed bij de deur staan en ze halen je hele huis overhoop. Toch zullen de meeste van jullie kinderen op 4-jarige leeftijd zindelijk zijn en kunnen praten. Max niet. Max zegt zo’n vijf woorden, en op zijn manier. Daarnaast draagt hij nog luiers, die hij te pas en te onpas uitdoet en ik dus weleens beneden kom en dingen aantref die ik jullie zal besparen. Ook is Max erg snel overprikkeld. Hij doet gauw zijn oren dicht en loopt ook gewoon weg zonder om te kijken.

Personeelstekort
Ondertussen zit Max al twee maanden thuis. Kentalis mag helaas maar een jaar behandelen, en dit hield in dat Max daar eind februari moest stoppen. We zouden de overstap maken naar Lentekind, maar helaas kon dit vanwege personeelstekort niet doorgaan. Pas in september is daar weer plek.
Na het telefoontje dat hij niet kon gaan heb ik een half uur op de bank zitten huilen. Brullen is misschien een beter woord. Alle moed zakte me in de schoenen. Wat nu? Waar moet hij nu heen? Thuis wordt de situatie onhandelbaar. Er zit geen uitdaging meer in voor hem en ik kan hem niet de begeleiding geven die hij nodig heeft. De frustraties lopen bij ons allebei hoog op en ook mijn relatie komt onder druk te staan.

Stress
Ik heb zo’n ontzettend lieve vriend. Maar echt. Hij doet zo zijn best, en dat terwijl hij al zo’n druk leven heeft. Jullie kunnen je niet voorstellen hoe veel respect ik voor hem heb. Hij slaat zich overal doorheen. Een eigen zaak, een sociaal leven en dan ook nog een vriendin met een kind. Ik ben op het moment niet echt te genieten, mijn stress level rijst de pan uit. En hij is altijd de pineut, ik reageer zo veel af op hem. Toch blijft hij, belt hij na elk belangrijk gesprek en luistert voor mijn gevoel uren naar mijn gezeur en onzekerheden als moeder. Hij is de definitie van een topper, echt waar.

Prikkelverwerking
Ik voel me soms een slechte moeder. Als ik Max weer eens niet begrijp, of uit m’n slof schiet om iets onzinnigs, voelt het alsof ik faal. Maar ook ik doe m’n best en knok elke dag weer voor die kleine. Morgen hebben we een gesprek bij KIO in Heinkenszand. Dit is een instelling die goede begeleiding en ook logopedie en prikkelverwerking biedt. Duimen jullie voor ons? We kunnen het echt gebruiken.

DANK!
Bij deze ook even een bedankje aan alle trouwe lezers. Bedankt dat ik elke maand weer mijn verhaal kwijt kan, en hopelijk sommige moeders het idee geef dat ze niet alleen zijn. Onze kinderen zijn stuk voor stuk uniek, met gebreken maar ook met zo veel onwijs lieve en goede kanten. Ondanks dat ik soms heel onzeker ben over mijn kwaliteiten als moeder, weet ik ergens dat ik niet meer dan mijn best kan doen. En ik hoop, dat als Max ouder is, hij dat inziet.
Soms weet ik niet waar ik het aan heb verdiend, maar stiekem heb ik toch wel een heel lief jongetje op de wereld gezet met het doorzettingsvermogen dat ik soms mis. Zoals ik al eerder schreef; een echte kleine superheld.