Gastblogger Shanna || Dagboek van een single mum: "Elke superheld heeft een sidekick nodig!"

Taxi-service voor mijn dreumes?
Voor mij en voor iedereen in mijn omgeving is Max gewoon Max. Helaas is hij voor mensen die hem niet kennen een beetje ‘anders’. Na een thuistraject van een half jaar kregen we te horen dat hij eindelijk op de groep mocht starten. Helaas wel op de locatie in Goes. Ik zeg helaas, omdat dat inhield dat ik 4 dagen in de week op en neer moest rijden. Max moest dan om 9 uur beginnen en om 10 voor 2 haalde ik hem weer op. Er was een taxi-service, maar hij was nog geen 3 toen hij begon en dat ging me net even te ver. Misschien een geval van niet los kunnen laten?

Autisme?
De groep was wel heel fijn. De juffen en andere kindjes accepteerden Max direct, en al snel zagen we vooruitgang. Hij ging meer oogcontact maken en begon zelfs te brabbelen, na intensieve logopedie. Ook kreeg hij fysiotherapie voor zijn prikkelverwerking. Toen hij ongeveer een half jaar op de groep zat, hadden we een gesprek. Zijn vader ging mee en ik was op van de zenuwen. Kentalis mag maar een jaar behandelen, en ik had er een hard hoofd in dat dat genoeg zou zijn.
Mijn instinct liet me niet in de steek. Zijn behandelteam had inderdaad meer zorgen en raadde ons dan ook sterk aan om hem te laten onderzoeken op autisme. Wacht even. Autisme?! Voor mijn gevoel werd ik keihard in mijn gezicht geslagen. Zou het niet allemaal goed komen als hij zijn spraak- taalachterstand in had gehaald? Waarschijnlijk niet dus. Wat hield dit in? Ook voor de toekomst? Kon zijn leventje nog zo verlopen als ik in mijn hoofd had? Met vriendjes, school en uiteindelijk een relatie?

Onderzoeken
Volgens zijn vader liep ik op de feiten vooruit, maar ik kon er niks aan doen. De zorgen die ik al had waren ineens veel groter. Het voelde alsof alles om me heen in elkaar zakte. Weer huilde ik thuis alles eruit, met name bij m’n ouders. Ik kon niet meer. Ik was helemaal op.
Na een paar dagen pakte ik mezelf bij elkaar en belde ik Ithaka. Zij zouden hem gaan onderzoeken. Ik meldde ons aan en werd meteen weer overspoeld met informatie en vragenlijsten. Netjes vulde ik alles in, terwijl ik van binnen zo verdrietig was. Maar dit moest. Als hij inderdaad autisme had, dan konden we het maar beter zo snel mogelijk weten, zodat we de juiste begeleiding konden krijgen.
Ik luchtte mijn hart bij familie, vrienden en mijn ouderbegeleidster van Kentalis. Zij boden ontzettend veel steun. Ik realiseerde me dat ik het in m’n eentje niet ging redden en hen heel hard nodig had.
Max kreeg van dit alles weinig mee. Bij hem was ik gewoon mama, en hopelijk zijn steun en toeverlaat, zijn veilige haven. Want wat er ook zou gebeuren, wat de uitslag ook zou zijn, ik mocht aan hem niet laten merken dat ik dit zo moeilijk vond. Zijn leventje moest normaal blijven, wat voor kant het ook op zou gaan.

Superheld!
Als moeder was en is dit mijn taak. Ik moet hem beschermen, maar ook niet TE veel. Ik moet hem beetje bij beetje loslaten en begeleiden daar waar nodig. Hij doet het zo goed. Nog steeds. Braaf ondergaat hij elk onderzoek, en elke vorm van therapie. Hij is een bikkel, zonder twijfel.
En weet je? Soms denk ik dat ik nog van hem kan leren. Hij is (bijna) altijd vrolijk en worstelt zich door elke uitdaging heen. Eigenlijk begeleiden we elkaar. Zoals ik al eerder zei; wij zijn een team!
We helpen elkaar en hoe klein hij ook is, soms helpt hij mij misschien wel een beetje meer dan ik hem. Want als ik even niet meer kan, hoef ik alleen maar naar hem te kijken. Dat geeft me weer de moed om door te gaan.

Elke superheld heeft een sidekick nodig, en ik ben blij dat ik die van mijn kleine Max mag zijn.

Liefs Shanna