Gastblogger Marloes "Ondersteboven aan het klimrek bungelen!"

De laatste hectische schoolweek
Het is moeilijk te geloven dat het straks echt zomervakantie is. Qua werk voel ik me net de beheerder van een pakhuis vol gerafelde losse eindjes. En dan mogen de ouders ook nog even tassen vol schoolspullen schoonmaken, cadeautjes knutselen voor de juf, de kindertjes feestelijk aankleden en nog veel meer last-minute acties, die ik helaas vergeten ben om in mijn agenda te zetten.
Groep 3
“Oh, moesten ze vandáág verkleed als superheld/favoriete groente/historisch figuur?” 

Voor mijn zoontje is dit het einde van de kleutertijd, straks mag hij naar groep drie. Het spelen wordt langzaam maar zeker ingeruild voor leren. Maar gelukkig kan leren ook heel leuk zijn. Vanochtend keek hij me blij aan, zijn lippen getuit: hij blies een wijsje van drie tonen, helemaal trots op zichzelf. Maanden had hij geoefend in de bakfiets, blazen, neuriën, zoemen, rochelen. Alles behalve fluiten. En ineens had ie ‘m.
Net zoals zijn eerste wiebelige tand. En zijn zwemdiploma A.
Ik had niet verwacht dat dat afzwemmen sentimenteel zou zijn, maar dat was het wel. Dat kleine hoofdje in het water, de natte haartjes. Het bracht me helemaal terug naar dat moment dat ik dat kopje voor het eerst zag, weggezwommen uit het grote mama-binnenzwembad. De vorm van dat schedeltje, gelaatstrekken waar je maandenlang over hebt gefantaseerd. Plotseling een persoontje. Volledig hulpeloos maar ook al zo krachtig, vastbesloten. En nu plotseling zes jaar oud, watertrappelend, duiken door het gat. Fluitend.
Knokige knietjes
Je wordt zelf ook opnieuw geboren, als je moeder wordt. Na zes jaar vind ik het nog steeds raar. Sta je daar met de andere moeders, op het schoolplein. Te praten over opvoeden en over het weer, terwijl je eigenlijk liever in het klimrek wil gaan hangen. Want dat was toch gisteren, nou ja eergisteren? Dat ik mijn knokige knietjes over de spijlen hing en heerlijk ondersteboven kon hangen. Ik voel me soms vaker nog dat meisje dan de volwassen, verantwoordelijk persoon die een ouder zou moeten zijn.

Vlekken op mijn kleren
Die andere moeders en vaders: ze hebben nooit vlekken op hun kleren en lijken precies te weten wat ze doen. Ik stond in de eerste schoolmaanden vaak een beetje aan de zijkant, zoals ik ook in de schoolklas liever aan de zijkant stond: observerend, fantaserend, prettig verdwaald in je eigen gedachten. Maar je hebt elkaar nodig op het schoolplein. Het helpt om gewoon maar hardop te zeggen wat je bezig houdt, als ouder: waar je zwaar in lijkt te falen, maar ook wat je keihard aan het lachen maakt. En dan is die herkenning ontzettend fijn.
Melktandje
Dat heb ik ook met deze columns willen doen. We zijn allemaal heel hard voor onszelf, willen de allerbeste moeder of vader voor ons kind zijn. Maar er ook nog lol in hebben, dat is veel belangrijker. En jezelf over kunnen geven aan het niet-weten, het onverwachtse. 

Een paar weken terug had ik onder het klimrek staan speuren naar een melktandje. CSI Middelburg op het schoolplein. Het was de tand van een schoolvriendje, die hartstochtelijk stond te brullen. Zijn zusje was aan het slingeren, wilde een afsprong doen en schopte met Olympische kracht tegen de kin van haar broertje. En daar vloog zijn eerste melktandje, door de lucht.

Tandenfee
Gelukkig vonden we de tand, alle moeders en kinderen hielpen mee. Want tja, de Tandenfee is een harde tante en moet wel bewijs hebben natuurlijk, anders keert ze niet uit. 

Geen idee of wij dat rare verhaaltje van de Tandenfee gaan gebruiken trouwens, Sinterklaas is nu al een lastige voor mijn slimme zoon. Hij vertelt over Mars en Jupiter en stoommachines en dino’s terwijl hij wiebelt met zijn ondertandje en oefent op het fluiten. Ik gok dat het tandje er precies op vakantie uit gaat, als we ergens midden in een alpenweide staan. Dus moet er een tandendoosje mee in de koffer.
Ik zet het op de to-do lijst die nooit meer korter wordt. Of zo’n zwart fotorolletjesdoosje, dat deden we vroeger ook wel eens. Maar waar vind je die nog? 

De tijd vliegt.
En moeder zijn, ik wen er aan: het is een dans tussen op alles voorbereid zijn en tegelijkertijd durven loslaten omdat je toch geen flauw idee hebt wat er gaat komen. Ondersteboven bungelen. Aan het klimrek van het leven.

Wil je meer lezen over Marloes? Klik dan <<HIER>>