Een ode aan mijn lieve oma!

Toen ik 2 was kochten mijn ouders een ander huis, een straat achter het huis waar we tot die tijd hadden gewoond. In het nieuwe huis moest toch nog wel een hoop gebeuren, dus trokken we voor een aantal maanden bij mijn oma in Koudekerke in. Wat een feest was dat! Ik herinner me er weinig van, maar als ik de foto’s terugkijk en de verhalen hoor was het een dolle boel. Ze vertroetelde me, zoals alleen een oma dat kan. We creëerden een band, die de meesten misschien niet met hun oma hebben.
Door de jaren heen was ik bijna elke zondag bij mijn oma op de bank te vinden. Ze zorgde dan ook dat er altijd wat te eten was, de verwarming op een ‘schappelijke’ 25 graden stond en we simpelweg niks te kort kwamen. Zodra je oma’s huis binnenstapte, rook je de kruidige geur die vanuit de keuken de gang en woonkamer in kwam. Het voelde als thuiskomen.
Ze zat altijd in hetzelfde hoekje op de bank, omringd door de afstandsbediening (de tv stond nooit uit naar mijn idee), haar puzzelboekjes en de laatste uitgave van de Story of de Privé. Op tafel stond een kopje met water of sap, in een schoteltje. Als je binnenkwam schonk ze je haar meest warme glimlach.

Mijn oma had 12 kinderen, en nog veel meer klein- en achterkleinkinderen. Ze was zeker niet de jongste meer, maar was absoluut goed bij. Ze vergat nooit een naam en haalde ons nooit door elkaar.
Toen ik zwanger raakte was ik ontzettend bang om het haar te vertellen. Mijn oma was van de 1e generatie Molukkers die in Nederland waren aangekomen, en ik was bang dat ze dit nogal ouderwets zou benaderen. Ik was niet getrouwd en de baby was niet gepland. Mijn moeder dwong me op een gegeven moment het tegen haar te zeggen. Met zweethanden gooide ik het verhaal eruit en ze keek me strak aan. Toen verscheen weer die warme glimlach en verzekerde ze me dat het allemaal goed zou komen.
Maxje werd geboren en ze stond als één van de eersten op de stoep. Wat was ze trots. Achterkleinkind nummer 11 was gearriveerd en gezond. Ze straalde en bleef maar zeggen dat hij zo mooi en wit was. Ik nam Max zo veel mogelijk mee naar haar huis. Was hij er een keer niet bij, dan was hij het eerste waar ze naar vroeg. Ze waren overduidelijk gek op elkaar.

Mijn oma was, samen met mijn moeder, mijn grote voorbeeld. Één van de liefste mensen die ik ooit heb mogen ontmoeten, een geweldige moeder voor al haar kinderen en een fantastische oma en ojang voor al haar kleinkinderen en achterkleinkinderen. Als ik aan het begrip familie, of liefde denk, denk ik aan haar.
Mijn respect voor haar is gigantisch, want ze had absoluut geen makkelijk leven. Toch was ze altijd vrolijk, altijd lief en altijd zorgzaam. Wij kwamen altijd op de eerste plaats, en als het goed ging met ons, ging het goed met haar.
Helaas is mijn oma sinds kort niet meer bij ons. Ik mis haar meer dan ik kan uitleggen in woorden. Toch weet ik dat ze trots op me was, en op Max. We missen haar lieve lach, haar warme handen om die van ons en haar bemoedigende woorden als het even niet meer ging. Ik snap dat jullie oma’s allemaal heel lief zijn, maar jullie kenden die van mij dan ook niet.

Lieve, lieve oma. Bedankt. Bedankt voor al die mooie jaren, al die wijze woorden en alle liefde die u ons hebt gegeven. U zal altijd mijn grote voorbeeld blijven en als ik half de moeder en ooit oma kan zijn die u was, dan mag ik trots op mezelf zijn. Ook al is het gemis nog zo groot, ik weet dat u altijd bij ons bent.
Liefs Shanna