Het dertigers dilemma, de zoektocht naar MEZELF!

Vanaf vandaag verwelkomen we een nieuwe blogger! Manon Kiemeneij schrijft elke eerste zondag van de maand over haar zoektocht naar zichzelf. Het zogenaamde (en zeer bekende) dertigers dilemma! Na het lezen van haar eerste zinnen was ik al verkocht en ik weet zeker dat jullie dat ook zullen hebben! 
Welkom lieve Manon! Liefs Rachelle 

Op 14 juli 2014 kregen wij het bericht dat mijn vader maagkanker had, met uitzaaiingen. Genezing was niet meer mogelijk, wel nog chemo ter verlenging van zijn leven. Mijn vader had kanker?!
Nooit ziek. Een marathonloper in hart en nieren, een echte uutloper van de Zeeuwse Kustmarathon. Hij ging er helemaal voor en startte met chemo’s, maar helaas. Zo vaak dat hij de finish wel had gehaald. Deze wedstrijd ging hij niet winnen. Op 13 april 2015 is mijn vader op zestig jarige leeftijd overleden.
Tekst: Manon Kiemeneij
AFSCHEID
En toen die dag in juli 2016. Een dag waarop ik dacht dat ik er weer helemaal tegenaan kon. Dat het ergste achter de rug was. Dat ik weer vooruit kon kijken. Weer kon genieten van al het moois in het leven.We hadden een heerlijke vakantie aan de Middellandse Zee achter de rug, ik had een nieuwe baan in het vooruitzicht, twee kinderen die goed in hun velletje zaten en net een jaar getrouwd met de liefste man en vader van mijn kinderen.
Met mijn borst vooruit liep ik door Middelburg en ik kon heel de wereld weer aan. Ik was op weg naar de Herberg om daar een hapje te eten en afscheid te nemen van mijn toenmalige collega’s. Het was een warme dag, inclusief zwoele avond. We zaten op het terras en het was gezellig. Lekker eten, wijntje en gezellige mensen. Na het hoofdgerecht kreeg ik van mijn collega’s een speciaal biertje. Want ja, ik stond wel bekend om mijn bourgondische inborst. De lieve persoonlijke berichtjes die er bij waren geschreven deden mij wel wat…slik.

TOEN GING HET MIS
Ik genoot enorm van deze avond en net voordat we het toetje gingen uitkiezen ging het mis. Zweten, hartkloppingen, druk op mijn borst… Echt, ik werd niet goed. Rustig ademen, ijsklontjes op mijn polsen. Komt het door het warme weer? Is het de wijn?
“Oké…lieve collega’s ik wil en ik ga nu naar huis.” Ik zette mijn afscheidscadeautjes voor hen op tafel en twee collega’s zouden mij naar huis brengen. We liepen naar de garage waar mijn auto stond. Maar na nog geen tien stappen gezet te hebben, werden ook mijn benen slap. De garage ging ik niet halen! Hup, een collega ging mijn auto halen en ik liep al strompelend met mijn andere collega richting Plein 40 in Middelburg.

112
Dat wachten duurde echt een eeuwigheid. De klachten werden alleen maar erger. Gaf ik eerst nog aan: we moeten naar de HAP, riep ik nu dat 112 gebeld moest worden. Mijn lieve collega deed dit en ik lag inmiddels op de grond met mijn benen over een bank geslagen. Ik kreeg een droge mond, mijn lippen begonnen te tintelen, mijn handen werden helemaal bleek, inclusief de rimpels die je ook hebt als je te lang in bad hebt gelegen. Wat is er in godsnaam aan de hand?! Ik blijf maar vragen aan mijn collega: “ik ga toch niet dood?” Oh, wat was ik bang.
AMBULANCE
Daar was de ambulancemedewerker. Het eerste dat ik zei was volgens mij dat ik niet dronken was. Want ja, ik lag toch midden op Plein 40. Hartje uitgaansgebied Middelburg. Voor de ambulance medewerker was het na een aantal testjes wel duidelijk en hij zei dat ik aan het hyperventileren was. Wat? Hyperventileren? Ik? Dat ziet er toch heel anders uit? Nou nee dus!
Ik werd iets rustiger en ging zitten. Mijn praatjes kwamen  weer terug. Ik gaf aan dat ik toch wel voor een spetterend afscheid had gezorgd en dat ze mij nu echt nooit meer zouden vergeten. De ambulance medewerker vroeg mij of ik misschien ergens spanning van had of een heftige gebeurtenis had meegemaakt. Euh nou meneer, ik neem op dit moment afscheid van mijn collega’s en dat gaat mij niet in de koude kleren zitten, maar om daar nu van te gaan hyperventileren.
Direct nadat de woorden mijn mond hadden verlaten, viel bij mij het kwartje. Die heftige gebeurtenis was er wel!! Het was op die ene dag twee jaar geleden en het had me bijna een jaar gekost om uit het grootste dieptepunt van mijn leven (tot nu toe) te klimmen!
 

Tot volgende maand, Manon