Dagboek van een single mum!

‘Ik ben nog steeds niet ongesteld.’
Ik weet nog precies waar ik zat toen ik die woorden voor het eerst hardop uitsprak.
Op een bankje, vlakbij de Kromme Weele in Middelburg. Ik was samen met één van mijn beste vriendinnen.
Ze keek me aan. ‘Dan doe je een test?’
Ik was twintig. Zwangerschapstesten waren geen taboe. Ik denk dat elke vrouw er in haar tienerjaren wel eens één of meer heeft gebruikt. We weten allemaal hoe het werkt; je wordt niet ongesteld, raakt gestrest en je lichaam stelt je menstruatie nog eens uit als een mindfuck. Je doet de test, die is negatief, je ontspant en nog geen dag later heb je het idee dat je leegloopt.
We moesten allebei lachen en deden het eigenlijk af als een grapje.
Na een kleine week borrelde er toch lichte paniek in me op. Kon ik echt zwanger zijn? Ik was panisch wat de pil betrof, hield het allemaal bij in een schema.
En zoals ik al eerder zei, het was niet de eerste pregnancy scare die ik had meegemaakt.
Toch voelde het dit keer anders. Instinct? Of was het de paniek?
Een test zou me als enige duidelijkheid geven.
Het staafje lag op de wastafel. Mijn hele lijf trilde. Twee streepjes. TWEE STREEPJES. Dit kon niet. Het kon gewoon niet, de test had het fout.
Ik woonde op dat moment al ruim 1,5 jaar samen met mijn toenmalige vriend aan de Albert Cuypstraat in Amsterdam. We zaten allebei op het HBO en hadden een goed leventje daar.
Misschien ook één van de redenen om dit niet te geloven?
Hij kwam thuis en ik besloot niks te zeggen. We vertrokken naar Zeeland alsof er niks aan de hand was.
Ik voelde me wel anders. Niet fit. Toen ik mijn beklag deed over al mijn kwaaltjes bij mijn moeder, kocht zij nog een test. En niet zo maar een test, nee, the real deal. Een Clear Blue test, die ook aangeeft hoe lang je dan al zwanger bent. Die kon het dus niet fout hebben. Op de uitslag was ik voorbereid, maar niet op het feit dat dat verrekte ding aangaf dat ik al zeker over de 6 weken was. Hoe dan?!
Ik maakte een afspraak bij de huisarts, die mijn grote vriendin Clear Blue gelijk gaf en me meteen de meest verschrikkelijke vraag die ik ooit heb moeten beantwoorden stelde: ‘Wat wil je nu doen?’
Ik kreeg drie opties. Het kindje houden, opgeven voor adoptie, of een abortus.
Hoe dan ook, ik moest het mijn vriend gaan vertellen. Eerlijk gezegd weet ik niet eens meer precies hoe dat ging, maar alleen nog hoe hij reageerde. ‘Dit gaan we niet doen.’ Punt. Daarmee was de kous af.
Na een week, of misschien waren het er wel twee, kwamen we toch uit op een abortus. Ik maakte een afspraak bij een kliniek in Den Haag, daar kon ik namelijk onder volledige narcose.
De ochtend van de behandeling was ik intens verdrietig. Wilde ik dit wel echt? Maar zou hij bij me weggaan als ik het niet deed? Kon ik het dan alleen?
In de auto zei ik hier niks over. Ik maakte mezelf wijs dat dit beter was, we waren veel te jong. Dit moest nou eenmaal.
Ik had mezelf in die 1,5 uur rijden helemaal overtuigd, tot we voor de abortus kliniek stonden. Mijn vriend stapte uit de auto en ik greep mijn kans. Huilend belde ik mijn vader. ‘Papa, ik wil dit niet..’
De reactie van mijn vader? Die was beter dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Ik zal zijn woorden nooit vergeten. ‘Dan kom je naar huis meisje en dan gaan we dit met z’n allen doen.’
Ik kon alleen maar huilen en durfde mijn vriend niet aan te kijken. Dus gaf ik hem de telefoon en liet mijn vader met hem praten. Beetje laf..
Hij besloot een rondje te lopen en ging vervolgens zwijgend naast me zitten. Na een kleine 20 minuten reed hij de parkeerplaats van een tankstation op en keek me aan. ‘Dus petat, wij krijgen een baby?’
Ik weet nog dat ik hem niet aan durfde te kijken, maar wel knikte.
‘Dit wist je vanochtend al hè?’ Weer knikte ik.
‘Had dat dan meteen gezegd, dan hadden we uit kunnen slapen en dan hadden we niet zo veel benzine verspild.’ Zijn lachende gezicht maakte alles goed.
Ik zuchtte, gaf hem een kus en een hele dikke knuffel en dat was dat. We waren twintig, allebei student, woonden samen in een studio van 35 m2 en hadden geen enkel idee wat ons te wachten stond.
Maar wij kregen een baby en zoals mijn vader zei; we gingen dit met z’n allen doen!
Liefs Shanna