Dagboek van een single mum! "Eindelijk! We hebben een plekje gevonden voor Max!"

Gastblogger Shanna schrijft elke maand een blog over haar leven als mama van lieve Max. Vorige maand kon je lezen dat ze schreef over hoe het voelt om te horen dat Max autistisch is, klik <<HIER>> om haar blog nog eens te lezen.


We hebben een plekje! We hebben echt een plekje voor Max gevonden! Eindelijk. De formulieren zijn verstuurd, en de datum waarop hij mag beginnen is ook al bekend. Het duimen heeft dus geholpen! Bedankt allemaal!

Max gaat binnenkort beginnen bij een groep van KIO. De groep zit gevestigd bij een basisschool in Lewedorp. Daar kan hij dus ook meedraaien met de ‘gewone’ kleuters. Hij zal daar ook weer logopedie krijgen, en ze kijken ook naar zijn prikkelverwerking.
Een tijd geleden kreeg ik het telefoontje dat hij mocht beginnen. Jullie hebben geen idee wat een opluchting dat was. Voor mijn gevoel kroop ik eindelijk uit een soort zwart gat waarin ik was beland.
De afgelopen drie maanden waren heel zwaar, zoals ik vorige maand al beschreef. Ik snap nu echt wat mensen bedoelen als ze zeggen dat ze zichzelf kwijt zijn. Dit klinkt misschien erg overdreven, maar zo voelde het echt.

De eerste weken dat Maxje thuis was gingen prima, maar naarmate dit langer duurde ging het slechter met mij. Elke dag werd een complete uitdaging. Hij was een tikkende tijdbom. Mijn salon- en eettafel zijn niet meer te redden, daar heeft hij met nagellak en eyeliner op ‘geschilderd’.
In mijn vrije tijd, als ik niet moest werken en Max bij zijn vader of opa en oma was, deed ik wel leuke dingen met vriendinnen en mijn vriend, maar ik kon niet echt meer genieten. Ergens in mijn achterhoofd kwam steeds één gedachte voorbij: hij komt straks thuis en dan begint alles weer opnieuw.
Begrijp me niet verkeerd, ik miste hem zeker als hij er niet was. Maar ik had ook het gevoel dat hij alles overnam. Mijn huis was continu een slagveld en ik werd ook steeds feller naar hem toe, omdat ik het simpelweg niet meer trok. Ik wilde hem geen pijn doen, maar de frustraties liepen zo hoog op dat ik op een bepaald punt mijn vader heb gebeld.
‘Je moet hem komen halen pa, anders krijgt hij toch een tik!’
Ik hoor het mezelf nog zeggen, en ik ben er zeker niet trots op.
Maar toen was daar dat verlossende telefoontje. Het einde van een lange, zware periode is eindelijk in zicht. Er is een last van m’n schouders gevallen. Ik geniet weer. En dus ook van Max. Natuurlijk maak ik me nu weer om andere dingen druk. Gaat hij het wel redden op school? Gaat hij het wel leuk vinden? Wordt het niet te veel voor hem?
Maar dit zijn zorgen die me niet overnemen. Zorgen die ik kan hebben, en ’s avonds als ik met m’n vriend op de bank zit naast me neer kan leggen.

Met Max zelf gaat het goed. Hij probeert steeds meer te zeggen, en zijn driftbuien lijken af te nemen. Soms kijkt hij me aan alsof hij wil zeggen; ‘Ja mam, ik ben niet stom hoor.’ Hij begrijpt me dus wel.
Max heeft ook een ontzettend lieve kant. Kusjes en knuffels zijn dagelijks aanwezig in ons huis.
Hij zet dus niet alleen maar dingen compleet op z’n kop.
Laatst zat online ik te speuren naar nieuwe meubels voor na de zomer, als we eindelijk met z’n vieren een plekje hebben (mijn vriend, Max, de hond en ik). Ik zocht naar meubels waarvan ik kon zeggen: ja, als ik op die bank zit ben ik thuis.
Toen bedacht ik me dat dat onzin is. Ik ben thuis als ik hen om me heen heb. Alledrie, maar met name Max. Hoeveel streken hij me ook levert, hij is mijn thuis. Hij is al 4,5 jaar mijn thuis. De afgelopen 3 maanden kon ik soms niet met hem in 1 kamer zijn, maar ik heb ook zo veel geleerd. Acceptatie. Dit is wie hij is. Zijn hersenen werken niet zoals die van mij, of die van jullie. Boos worden heeft niet altijd nut, begrip tonen des te meer. (In sommige situaties word ik gewoon boos hoor)!
Maar ik heb ook geleerd dat een kind niet hele dagen thuis hoort. We zijn een gezin, en hij is mijn thuis. Maar stiekem… Stiekem tel ik af tot die aankomende eerste schooldag. Want hoeveel ik ook van hem houd, op dit moment heb ik maar behoefte aan één ding: mommytime.