Dagboek van een single mama || Te lang het gevoel gehad dat ik faalde!

Zo. Max is begonnen bij KIO (Stichting Kind in Ontwikkeling). Hij heeft het ontzettend naar zijn zin, maar ik vind het erg lastig. Begrijp me niet verkeerd, het is heel goed dat zulke instellingen er zijn, alleen soms heb ik het idee dat er voor Maxje niet genoeg uitdaging in zit. Hij kan lekker spelen, en ik heb tijd voor mezelf, maar elke ochtend is het toch weer even moeilijk. Het is ook altijd wat hè?
17 juli a.s. hebben mijn ex en ik een gesprek bij Stichting Lentekind in Middelburg. Eens kijken of dat een ander gevoel geeft? Ik ben ontzettend blij dat Max zijn vader meegaat en er tijd voor vrij maakt, zo voelt het toch een stuk minder alleen!

Even terug naar Maxje. Ik ben zo trots op hem. Toen hij begon bij Kentalis heeft het 3 maanden geduurd voordat hij niet meer huilde als ik hem afzette. Hier heeft hij alleen de eerste keer gehuild. Nu krijg ik een kus, knuffel en zwaait hij. Daarna kijkt hij eigenlijk niet meer naar me om. Kleine jongens worden dus echt groot. Hij wordt ineens zo zelfstandig. Gek idee eigenlijk. Ik merk vooral verandering op sociaal gebied. Max was altijd een schuw en verlegen kind, maar nu zoekt hij op zijn manier contact met iedereen, zelfs vreemden in de supermarkt.

Die kleine meneer heeft ook zo veel humor. Hij lacht hele dagen sinds hij weer op school zit. Het is dus echt zo goed voor hem geweest. Als moeder doet me dat goed. Ik heb zo lang het idee gehad dat ik faalde. Dat ik hem niet kon bieden wat hij nodig had. En om hem nu zo te zien, helemaal opgefleurd, dat doet me echt, echt goed. Ik heb eindelijk het gevoel dat ik een keer de goede beslissing heb gemaakt.
Ook geniet ik weer van hem. Van alles. Ik geniet ervan als hij een puzzeltje maakt aan tafel, of torens bouwt met zijn blokken. Ik kan weer zijn moeder zijn, in plaats van dat stukje begeleiding geven waar ik niet voor ben opgeleid.

En die tijd voor mezelf? Mijn god, wat is dat fijn! Ik heb het gevoel dat mijn vriend en ik weer opbouwen wat we toch een beetje waren kwijt geraakt in die 3 maanden. We hebben weer tijd voor elkaar, ik heb meer tijd voor m’n werk en vriendinnen. Op dit moment staat alles dus eigenlijk redelijk op de rit. Er valt natuurlijk altijd wat te klagen, maar op het moment is ons leventje even niet zo zwaar. Eigenlijk zijn we net een ‘normaal’ gezin. Ze zeggen weleens dat er na regen zonneschijn komt. Zoals ik al eerder zei, we komen er wel. Maar het verschil is, dat ik het nu ook echt begin te geloven!