Het Vliegendt Hert in Middelburg: genieten op een historische plek!

Pal onder mijn kantoor zit Het Vliegendt Hert -gevestigd in Middelburg- een restaurant en wijnkoperij waar ik ook graag aanschuif voor een hapje of een drankje. Het is bijna alsof ik in mijn eigen keuken ga eten, wanneer ik de houten trap af daal richting het restaurant, ware het niet dat ik niet capabel ben datgene klaar te maken wat de keukenbrigade dagelijks uit deze keuken tovert. Enfin.
Nog niet zo heel lang geleden schreef ik al over deze toffe plek in Middelburg voor Elle eten (klik >>>HIER<<< om het te lezen), maar samen met fotograaf Johan wilden we nog eens gaan proeven en daarbij stond Johan te trappelen om deze prachtige plek op de gevoelige plaat vast te leggen.
Dus een proeverij was een logisch gevolg: natuurlijk met bijpassende wijn, want vader Ben van Velzen en zoon Steven zijn natuurlijk bekend van -voorheen- wijnkoperij Van Leerzem.
Tekst: Rachelle Verhage
Fotografie: Johan Katerberg 

Terrapura carmenere Chili, Colchagua valley
Dat bekt lekker toch? Naast dat het lekker bekt, is het ook een genotvol wijntje.
Het is namelijk een van mijn favoriete wijnen, een zeer V O L L E kruidige wijn met een vleugje chocolade, die zo nu en dan zichzelf laat gelden.
Ik was nooit een wijnliefhebber en eerlijkheid gebiedt me toe te geven dat ik nog steeds liever een biertje drink (wat ze ook verkopen en serveren), maar wanneer de wijn echt heel goed is, dan drink ik graag een bodempje. Of vier. Deze rode wijn heeft onze lunch volledig omlijst met zijn palet van smaken, en dat dit geen straf was moge duidelijk zijn.
Doch wil ik een waarschuwing geven. In lekentaal: hij hakt er nogal in.


De meubilering
Qua inrichting is er zeker rekening gehouden met de rijke historie van het pand, een pand dat al uit 1575 dateert. Het jaar waarin Spaanse troepen plunderend door Nederland trekken. Kijk je naar de plek waar Het Vliegendt Hert is gevestigd, zie je bijna de grote VOC schepen voorbij varen. Toch is het ze gelukt de inrichting te moderniseren, met behoud van de historische elementen die wel op een bescheiden manier zijn versterkt. De witte kuipstoeltjes breken de industriële tafels en deze -reeds gedekte tafels- bewerkstelligen flarden van herinneringen aan het dineren in de Oriënt-Express (niet dat ik daar ooit gegeten heb, maar ik schets een plaatje). Of op een groot schip, aan tafel bij de kapitein in een prachtige japon.
De zeer comfortabele banken -waarbij je tegenover de wijnbar kunt genieten van je maal- zijn majesteitelijk en Nassaublauw (J A, de term voor Koninklijk blauw) zitten vorstelijk en ogen lekker. Kortom: er is goed nagedacht over de inrichting, en dat voel je direct als je binnen komt! Het is historical trendy, maar niet geprobeerd-trendy.

De spijzen
Ik begin mijn lunch met de structuren van biet. De menukaart bestaat overigens wel uit een voor- hoofd- en nagerecht gedeelte, maar de porties zijn bescheiden (ook de prijs), zodat je meerdere gerechten kunt proeven of -als je daarvan houdt- shared kan dineren.
Wat mij betreft het eerste, want ik ben zelf niet zo’n voorstander van het principe: shared dining.
Goed. De biet is knapperig, zurig, zoetig, romig en vervolgens weer knapperig. Dat palet waar ik het eerder over had, is ook op dit gerecht van toepassing. Een palet van rijke smaken en niet alleen voor de vegetariër lekker.
Mijn tweede gerecht was de curry van bloemkool: een speels gerecht met een ietwat pittige nasmaak. Noten worden veelvuldig gebruikt om een bite te geven aan de diverse (vega) gerechten, dus de cashew noot past prima bij de curry. O, en mocht je nu denken welke wijn ik bij welk gerecht dronk?
De hierboven beschreven rode wijn, ALL THE WAY.  Ik ben persoonlijk niet zo een voorstander van een keur aan wijnen tijdens een maaltijd, en zeker niet als ik start met mijn favoriet!
Deze volwaardige vegetarische gerechten behoeven geen vlees: de smaken waren stevig genoeg om het gerecht te dragen en daarbij niet zo zwaar dat je tot het 8-uur journaal nog geen trek hebt in je avondeten.



Dessert tijdens de lunch
Of we een dessert wilden? Tja. Ik ben natuurlijk niet echt een zoetekauw, maar voor bij de B L O G was het wellicht een goed idee (HAHA). Ik koos voor de espresso crème met mascarpone, chocolade, een bosbes hier en daar E N cantuccini (een Italiaanse heerlijkheid). Geduldig wachtte ik tot Johan klaar was met het maken van foto’s van mijn dessert alvorens ik kon proeven.
Rijkelijk. Ik blijf maar terugvallen op de zin: rijk van smaken. Veelzijdig zou ook niet misstaan. Veelomvattend wellicht? Er gebeurde veel in mijn mond qua smaaksensaties. Mijn smaakpapillen lijden gelukkig niet aan HSP, anders hadden ze zichzelf een dag moeten opsluiten -in huispak- om bij te komen. Een palet (komt dat woord weer) van kleur op de reeds gedekte tafel, een brute sensatie in je mond om deze vervolgens af te drinken met een van de T O P wijnen die ze schenken.

Een aanrader!