Zeeuwse in het buitenland: Costa Rica!

Op de magische datum van 09-09-2009 vertrokken de Zeeuwen Manon Mebus ( 35 ) en haar man Mario Montenegro vanuit Zeeland naar het geboorteland van Mario om daar samen hun droom neer te zetten in de vorm van een ecolodge, genaamd Tipi Jungla, in de jungle van Costa Rica. In Palma Quemada leven zij inmiddels 6 jaar met hun dieren en gasten.

Hun leven in de jungle werd ruim een jaar geleden verrijkt met de komst van hun zoontje  Matteo. Het is bijna onmogelijk om bij het zien van de lange lokken van Manon, de krullen van Mario en hun blonde peuter niet te denken aan de film The Blue Lagoon. Een plaatje dat oogt als een paradijselijk schilderij. Maar hoe is het leven in de jungle als jonge moeder nu in de realiteit? Een gesprek met een pure vrouw in een puur land die het ‘pura vida’ leeft.
Tekst: Patricia Grootjans 

Met welke droom vertrok je naar Costa Rica?
Mijn man en ik vertrokken naar Costa Rica voor het verwezenlijken van onze droom en mede ons droomproject. Het opzetten van een ecolodge in de jungle. Wij wilden gaan wonen en werken in de natuur; een plek creëren waar toeristen zich ver van huis thuis zouden voelen.
Hoe lang hebben jullie er over gedaan om het voor te bereiden?
In Nederland is Mario ruim een jaar bezig geweest met het realiseren van de website, het actief zijn op reisfora (waar aankomende Costa Rica-gangers hun vragen op kwijt kunnen) en onderzoek m.b.t. het realiseren van de lodge (wat gingen we aanschaffen in Nederland en wat konden we zelf maken?)
Het heeft in Costa Rica zo’n 1,5 jaar geduurd voordat wij de lodge konden openen. In deze tijd hebben wij ook nog gewacht op vergunningen die er uiteindelijk niet kwamen en uiteindelijk zijn we toch van start gegaan met bouwen. Veel tijd ging er zitten in het grove werk maar ook in het perfectioneren van alles. Overdag was Mario een badkamer aan het betegelen en in de avonduren was hij bezig met een schildering voor een van de tipi’s.
Hoe ziet je dagelijks leven er uit op de Ecolodge?
Wij staan tussen vijf uur en half zes op. Om half zes begint het hier licht te worden en dit is vaak ook het moment dat onze zoon Matteo wakker wordt. Als wij gasten hebben dan maken wij de Palenque klaar voor het serveren van het ontbijt. Veel van mijn taken zijn huishoudelijk, denk aan het schoonmaken van de tipi’s, het doen van de (af)was enzovoort. In Nederland heb ik naast mijn werk bij de Dierenbescherming ruim 5 jaar voor de Thuiszorg gewerkt en ik ben zeker niet vies van het uit de mouwen steken van mijn handen. Hoewel veel van ons werk hier vaak van hetzelfde is en het lichamelijk soms zwaar kan zijn, ik het helemaal met Mario eens als hij zegt; ‘Waar werk je in zo’n prachtige omgeving als dat wij dat doen?’

Als de gasten klaar zijn met het ontbijt en op pad gaan dan moeten de tipi’s geveegd en de bedden opgemaakt worden. Uiteraard ben ik ook de hele dag bezig met de verzorging van Matteo, die maar weinig slaapt. Op dagen dat wij meerdere tipi’s (we hebben er 3) verhuren, kunnen wij een beroep doen op een jonge vrouw uit de stad. Zij past dan op Matteo, zodat ik aan de slag kan. Als gasten gaan paardrijden of een walvistour doen, ga ik soms mee. Het rijden op mijn eigen paard op een langgerekt, verlaten palmstrand is voor mij de grootste kers op de taart.
Ook serveren wij avondeten en eten met de gasten. Mario is naast tuinman, natuurgids en klusjesman ook een uitstekende kok en de gasten genieten van zijn gerechten en zijn spannende jungle verhalen. Veel van onze gasten gaan in de avond de Kikkertour doen die Mario verzorgt. Ik blijf dan uiteraard in de lodge om op Matteo te passen en als hij in bed ligt, beantwoord ik e-mails en doe nog iets in het huishouden. Als wij geen gasten hebben, lig ik vaak al voor acht uur in bed. Als wij wel gasten hebben dan wordt het soms half tien, wat voor Costa Ricaanse begrippen laat is.

Wat kunnen gasten verwachten als ze naar de ecolodge toe gaan?
Natuur, avontuur en huiselijkheid. Wat wij erg belangrijk vinden, is dat onze gasten zich thuis voelen. Wij horen regelmatig dat ze nog niet eerder zo dichtbij de natuur hebben overnacht. De tipi’s staan tussen de bomen en er zijn dagen dat de kapucijnapen voorbij slingeren en het er wemelt van de pijlgifkikkers. Overal is groen en is er leven. De schoonheid van de natuur is denk ik de grootste kracht van Tipi Jungla.
Hoe is het om moeder te worden in de jungle?
Moeder worden en zijn in de jungle is een wereld van verschil met dat in een land als Nederland. Tijdens de eerste maanden van mijn zwangerschap was er qua eten maar heel weinig dat ik kon verdragen. De hele dag was ik misselijk en hield bijna niks binnen. In Nederland ga je dan naar de supermarkt en haal je waar je trek in hebt. Waar wij leven moet je eerst 100 meter lopen voordat je bij de auto bent, dan 3 km rijden naar een winkeltje in het meest dichtstbijzijnde dorp (wat maar een klein assortiment heeft) en dan de boodschappen weer 100 meter de berg opsjouwen.
De levensmiddelen waar ik destijds grote behoefte aan had en die hier niet te krijgen waren, werden door vrienden uit Nederland opgestuurd. Ook pak je niet zo snel de telefoon om een vriendin of je moeder te bellen. En tijdens zo’n onzekere fase die een eerste zwangerschap is, zijn er momenten dat support (van een vrouw) zeker geen overbodige luxe is. Ook bestaat er in Costa Rica geen kraamzorg en zijn de keren dat je voor controle naar de huisartsenpost moet op één hand te tellen.
Van het leven hier heb ik misschien wel het meeste geleerd om er vertrouwen in te hebben dat het altijd goed komt. Maar ook het aanvaarden van hulp. Ik heb heel veel steun gehad aan een van Mario’s zussen; op de zwaarste dagen van de zwangerschap en de dagen met gasten kwam zij om ons te helpen. Zij kookte dan waar ik trek in had en samen deden wij het werk dat gedaan moest worden.

Hoe is het om een klein kind op te voeden in de jungle?
Matteo is 1 jaar en 4 maanden geleden geboren in het ziekenhuis in San José waar ik met een vliegtuigje naartoe werd gebracht. Heel vaak gaan de dingen in Costa Rica totaal anders dan je verwacht en dat is hier een goed voorbeeld van. Met een taxi ging ik met mijn moeder naar het ziekenhuis, omdat ik vruchtwater verloor. Daar was geen gynaecoloog en ze wilden geen risico nemen, omdat ik 1 cm ontsluiting had en de reis over de weg ruim 3 uur in beslag zou nemen. Dus vloog ik naar San José, zonder mijn moeder want er was in het toestel geen plek voor haar. Die dag kwamen er nieuwe gasten, waardoor Mario niet naar San José kon komen. Een hele lieve nicht van Mario die in San José studeert, is mij toen op komen zoeken en is bij de bevalling geweest.
In dit soort situaties is acceptatie het sleutelwoord en door de ervaringen hier berust ik denk ik makkelijker. Ook leven wij niet naast andere mensen waardoor Matteo maar sporadisch contact met andere kinderen heeft. Om hem toch het contact met andere kinderen te laten ervaren, nodigen wij soms een buurmeisje uit om te komen spelen. Toch is het opgroeien van Matteo hier in mijn optiek zoveel gezonder dan in Nederland. Hij is bijna altijd buiten, heeft alle ruimte om zich vrij te bewegen en hoeft geen kleertjes aan. Het liefst speelt hij met takjes en blaadjes en gooit hij met steentjes waar een van onze honden dan achter aan rent.

Ik kan me voorstellen dat jullie erg op elkaar zijn aangewezen in een ‘vreemd land’. Wat voor effect heeft dat op jullie als gezin?
In Nederland spiegel je jezelf aan vriendinnen en kun je als je het moeilijk hebt je hart bij hen luchten. Het gebrek aan persoonlijk contact en reflectie heeft er voor gezorgd dat ik heb leren vertrouwen op mijn eigen kunnen en kracht. Contact met andere moeders heb ik eigenlijk niet. Ook ken ik het belang van af en toe in mijn eentje iets ondernemen. Wanneer de behoefte daar is, moet ik er iets mee doen en de kans grijpen als die zich voordoet. Dit komt de relatie zeer zeker ten goede. Het op je werk wonen brengt eveneens met zich mee dat, als je niet oppast, je altijd wel bezig bent. Wij moeten er daarom constant voor waken dat wij momenten van ontspanning inbouwen.
Wat vind je het grootste contrast met Nederland?
Dat is misschien wel de wijze waarop de Costa Ricanen in het leven staan. De familiebanden zijn hier heel sterk. Je ziet dat mensen elkaar onvoorwaardelijk helpen. Je bent op ieder moment welkom bij iemand en er wordt je altijd iets aangeboden. Ook als de persoon in kwestie zelf maar weinig heeft en een wildvreemde is.
De Costa Ricanen zijn een gelukkig volk; een van de gelukkigste volken van de wereld en dat zie je terug in het gedrag van de Costa Ricaanse.

Hoe zou je vrouwen willen inspireren die overwegen om te emigreren?
Ga waar je hart is!
Als het gevoel goed is, waag die stap. Laat je niet tegenhouden door opvattingen als ‘’mijn familie en vrienden hebben mij nodig die kan ik toch niet achterlaten.’’
Het draait in het leven om jouw geluk. Als jij gelukkig bent dan zal de ander dat ook zijn. Er zullen zware momenten komen, maar het zal het allemaal meer dan waard zijn. Als je je eigen koers volgt, zullen de mensen die je lief zijn je misschien wel volgen. Uit je comfortzone stappen is heel moeilijk en beangstigend, maar het opgeven van verworven zekerheden (die een leven in Nederland nu eenmaal biedt) kan een manier zijn om er achter te komen wie je daadwerkelijk bent en wat je wilt in en met het leven.

Bij die gedachte sluit ik me graag aan. Met bewondering kijk ik naar de tengere vrouw die met haar meisjesachtige uiterlijk vanuit een onvoorstelbare kracht bergen heeft verzet om aan dit avontuur te beginnen. Een pure vrouw in een pure omgeving.

Meer informatie over Tipi Jungla is te vinden op www.tipijungla.com