Yoga & ADHD

Ik heb ADHD hoor! 
Ik ontmoette haar voor het eerst toen ze bij de groepsles kinderyoga kwam. Ze was 8 jaar jong en maakte een vrolijke indruk. Ze had haar eigen yogamat meegenomen en droeg een roze legging en had blonde haren in een mooie vlecht. Ze was er klaar voor!
Het eerste wat ze riep was; “Ik heb wel ADHD hoor, in erge mate!”
Ik kreeg de indruk dat dit haar standaard-openingszin was op elke plek waar ze nieuw zou zijn.
Wiebelkont
Ze ging op haar yogamat zitten en zat niet meer stil. Het kussen bij de mat nodigde uit om er mee te gooien, ze vroeg wat ik voor spullen bij me had en wat we gingen doen, ze zat steeds gedraaid om naar de andere kinderen te kijken en zo bleef het de hele les. Ze was meer gericht op de andere kinderen dan op zichzelf. De houdingen deed ze supersnel om zich vervolgens weer op de andere kinderen te richten. Die houding kun je op een andere manier doen, kijk maar, en ze praatte aan een stuk door. Maakte geluidjes toen het bij de eindontspanning stil moest zijn.

De spijker op haar kop! 
De groepsles had dus niet het gewenste effect op haar. Dat kan. Haar moeder had al gezegd dat ze twijfelde of yoga wel passend voor haar zou zijn, of ze wel stil kon zijn, niet storend voor de anderen.  Ze was er al bang voor, en zie je nou wel!? Tegelijk wist haar moeder dat rust haar zou kunnen helpen. Ze hadden zichzelf aangeleerd dat iets bij voorbaat al niet zou gaan werken. Wat zonde.
Na de les stelde ik voor dat ze eens een keer alleen zou komen. Zonder de andere kinderen. Dat wilde ze wel. Ik zorgde die les voor een rustige omgeving. Mijn spullen had ik verstopt in mijn tas, ik gebruikte geen kussens of dekentjes, geen ondersteunende muziek, alleen de mat. En toen was ze alleen op zichzelf aangewezen.
Ze vertelde dat ALLES bij haar binnenkomt. Ze hoort alles, ze ruikt alles, registreert alles, het voelde alsof ze de hele dag zweeft en “in haar hoofd zit.” En toen sloeg ze de spijker op zijn kop!
Alles moet! 
Ze moet naar school. Daar moet je stil zitten en leren. Je mag niet praten, maar wel goed opletten. En waar moet je precies op letten? Want ze merkt alles op wat er gebeurt. Duizenden gedachten in haar hoofd. En dan verlies je de verbinding met zichzelf. Dan zijn er nog andere kinderen, de sportclub en feestjes. Thuis heeft ze 2 zusjes die ook weer lawaai maken. Ze heeft nooit rust.
Uit haar hoofd
Gronding, daar had ze behoefte aan. Geen prikkels om haar heen, alleen zichzelf en haar eigen lijf. Terug uit je hoofd naar je ‘zijn.’
Dát is yoga.
Dus gingen we aan de slag. We begonnen heel simpel.  Je voeten voelen die de grond raken. Ogen dicht en simpelweg ademen. Waar zit je adem eigenlijk? Wat gebeurt er nu precies? Wat voel je, heb je ergens pijn, of is alles okay?
Met een blinddoek op kun je een zintuig uitschakelen en je concentreren op een ander zintuig. Wat ruik je? Wat hoor je? Wat gebeurt er als je jezelf iets voor gaat stellen? We deden yoga houdingen in vloeiende bewegingen en gebruikten alleen muziek om repeterende arm bewegingen te maken, wat werkte als een meditatie.
Want je bent gefocust op een ding. En wat kon ze dat goed!
Gelukt
Voor ze het wist was het uur voorbij. Ze voelde zich zwaarder, meer naar de grond getrokken. Het was haar gelukt om haar lijf te voelen en goed mee te doen. Het was fijn.
Zodra de deur open ging, verviel ze weer in drukte. Maar ja, dat hoort bij haar. Ze had wel even een moment gehad om haar hoofd even stil te krijgen. En zie je nu wel, yoga past wél bij haar, hetzij iets aangepast.
En met wat tips en advies, kan ze dit elke dag even thuis oefenen.