Waar ben ik nu?

Gênante vraag
“Hoe vaak masturbeer je per week?”
Het zweet brak me uit. Echt? Deze vraag?
Dit was mijn tweede gesprek bij mijn eerste psycholoog en dan al zo’n persoonlijke vraag stellen?
“Uhm NEE!!”
Dat loog ik natuurlijk, maar waarom wil ze dit weten? Sinds wanneer hebben mijn seksuele ervaringen te maken met de negatieve gedachten die ik heb? Toen ze daarna de uitslag van een van mijn eerste testen gaf met daarin dat ik een seksuele achterstand had, wist ik het helemaal niet meer. Met een raar gevoel en volledig in de war ging ik weg bij deze psycholoog!
Ik liep naar buiten en stak een sigaret op! DIT MOET MIJ GAAN HELPEN?
Je hebt eindelijk ‘een soort van’ geaccepteerd dat je een psycholoog nodig hebt en dan komt deze vraag en deze uitslag?
Ik moet mezelf pijn doen
Ik fietste dodelijk kalm naar huis, met maar een ding in mijn hoofd. Mezelf snijden. Heel normaal als ik dit schrijf, of zeg, maar eigenlijk akelig abnormaal. Thuis pakte ik al mijn schoolspullen en sneed het gesprek letterlijk van me af.
Het voelde goed! Ik kon er weer tegenaan.
Hoe moest ik mijn ouders eigenlijk vertellen dat ik niet langer naar haar toe wilde?
Zij waren mij juist aan het pushen dat ik hulp nodig had en moest zoeken.
Diezelfde week nog kwam er een bericht van psycholoog 1, dat ik naar aanleiding van ons gesprek toch NOG een test moest afleggen, omdat ik misschien toch meer intensievere hulp nodig had. GODDANK! Dit was de manier om van haar vragenvuur af te komen (en dus van haar). En zo hoefde ik mijn ouders niet te vertellen dat ik niet meer met deze vrouw in een ruimte wilde zijn.
Testen, alleen maar testen! 
Een paar weken later lag de nieuwe test ‘op de mat’ en kon ik beginnen met het invullen van wederom honderden vragen. Mijn leven bestond vanaf dat moment enkel en alleen uit het maken van deze test EN dus zorgen dat ik nooit meer naar deze gruwelijke vrouw, met haar te gênante vragen, toe moest.
En dan, na weer weken wachten, krijg je de uitslag van DIE andere test en moet je INEENS naar een andere psycholoog die bij een heel ander netwerk hoort, waarbij zelfs psychiatrische inrichtingen kwamen kijken. Was dit wel de weg die ik wilde bewandelen? Was ik mezelf zo kwijt? Is dit wat ik wilde?
What the fuck is er aan de hand met mij?