Vrouwen die (fulltime) werken versus mannen die (fulltime) werken!

Het jaar is 2018 toch? Ondanks diverse pogingen, barricades en ander verzet zijn we -naar mijn zin- nog niet helemaal waar we moeten zijn (ja ik heb het over de vrouw). En ik sta hier niet alleen in, want ik krijg geregeld mailtjes en heb gesprekken over dit onderwerp. Waarom is het zo dat als Alex (mijn man) op zakenreis gaat, het HEEL normaal is dat ik thuis alles draaiende houd (denk huishouden, kids, honden, en een eigen bedrijf)  maar als ik een nacht(en) ergens ben voor mijn werk de pleuris uitbreekt, ik mijn gezin genadeloos in de steek laat en er altijd (maar dan ook ALTIJD) voor mijn man gekookt moet worden (want hij is zo zielig)?
Tekst: Rachelle Verhage
P.S. Als ik het over WE heb, heb ik het over vrouwen. Vrouw. Mezelf. Mijn mening. Voel je vooral niet aangesproken. 

FEMINISME
Ik schets je een situatie. Ik ben ondernemer en werk fulltime, en mijn man werkt fulltime.
Echter werk ik onder de schooltijden (wij hebben geen kinderopvang, ik ben zelf elke middag thuis) en draai ik mijn hand er niet voor om om ’s avonds mijn laptop aan te slingeren (of soms ’s nachts te editen). Op vrijdag is Alex vaak vroeg thuis en kan ik een hele dag op pad voor afspraken.
Samen dragen we zorg voor het huishouden (hij doet de was, de vuilnis en de honden en ik kook, poets en bemoei mezelf overal mee) en regelen we vaak onderling als er een vakantie of studiedag nadert.
Extreem ‘van deze tijd’ zijn wij en alles is gebaseerd op vrije keuzes, dus ook nog eens reuze feministisch.
MOET JE NU WEER WEG?
Echter, een doorn in het oog van sommige! En nu maak ik me (niet langer) druk om de mening van anderen, maar het vraagstuk blijft.
“Moet je nu alweer weg?”
“Ben jij nog weleens thuis bij de kinderen?”
“En Alex dan?”
“Jij bent toch we heel erg druk? Ben je nog weleens thuis?” 
Allemaal opmerkingen die ik de afgelopen maanden naar mijn hoofd geslingerd kreeg. En omdat ik mezelf niet wil verdedigen probeer ik hier vaak geen antwoord op te geven (lukt niet altijd), maar alleen vriendelijk te knikken en beter te weten.

TERUG IN JE HOK
Want het feit blijft dat Alex deze vragen NOOIT (maar dan ook echt nooit) gesteld krijgt. Dus vat ik het samen als: niet iedereen is klaar voor deze wellicht ietwat andere rolverdeling. Want in een tijd waarin we (gelukkig) steeds vaker naar ons hart gaan luisteren en gaan doen waar we gelukkig van worden, worden we terug in ons hok geduwd. Koest, Bello! Of moet ik zeggen: Bella?
PAPA-DAG?
En wellicht denk je nu: tikkeltje overdreven? Denk er toch maar eens over na.
Het is sociaal zeer geaccepteerd dat een man fulltime werkt. Een dag thuis met de kinderen heet: PAPA-DAG en wordt de hemel in geprezen.
Ik ben 5 van de 7 dagen thuis, MAMA-DAG? Nee, gewoon een dag.
Gewoon een dag waarin ik -onderdeel van een ouderpaar- mijn kinderen lief heb, voed, laaf & opvoed.

Een dag waarin ik naast snacks, vriendjes, WIFI resetten, koken, boodschappen doen, snel nog even een blog online zetten en tijdens het koken 13 mailtjes beantwoorden ook nog eens een afspraak met de tandarts maak voor het hele gezin (behalve ik want ik heb een andere tandarts).
Zoals ik zeg: gewoon een dag!
En begrijp me goed: DAAR KIES IK ZELF VOOR! Maar Alex kiest hier ook voor, en op een of andere manier is het feit dat hij een middag in de week thuis is (of een zaterdagochtend) met onze kinderen enorm ‘zwaar’ en treft hij het volgens (een deel van) de maatschappij slecht met een vrouw die fulltime werkt.
En mannen die nu denken: “Och, weer zo’n klaagzang over mannen door een ….?!  (vul dat laatste lekker zelf maar in).”
De opmerkingen, blikken, meningen en ‘zielige’ uitroepen komen veelal van VROUWEN.

Tja, als we onszelf blijven tegenwerken in plaats van steunen wordt het nooit iets met ons.