Vrouw in een mannenwereld?

Petra Pronk is wijkagent jeugd in de gemeente Sluis in Zeeuws Vlaanderen. We hebben allemaal wel het beeld van ‘de politie’ in onze gedachten die bekeuringen schrijft en op criminelen jaagt, maar het werk van Petra is toch net iets anders.
Wat haar werk anders én zo leuk maakt, vertelt ze aan de ZeeuwZe.

Wat houdt jouw werk als wijkagent jeugd in?
“Ik ben gespecialiseerd in jeugd en richt me voornamelijk op preventie. Wanneer er meldingen zijn en het blijkt dat er wat problemen zijn in de thuissituatie én er wonen kinderen, dan kom ik om de hoek kijken. Collega’s mailen mij vaak als zij zich zorgen maken over kinderen, ik ga dan onaangekondigd op huisbezoek om te kijken wat er speelt.
Ik bespreek de melding met de ouder(s) en kijk wat er nodig is in een gezin. Daarnaast ga ik iedere week naar een middelbare school en heb dan gesprekken met de zorgcoördinator en leerkrachten om te bespreken of er die week bijzonderheden zijn geweest.
De laatste tijd speelt er veel via internet en social media. Er wordt veel gepest, het is ook echt een hype dat er naaktfoto’s van meiden verspreid worden. Dat gaat dan de hele school rond en de meiden worden uitgejoeld. Wat erg leuk is, is dat ik naar aanleiding van deze situaties binnenkort een voorlichting ga geven aan de klassen waar dit speelt.

Na de informatie gekregen te hebben van de zorgcoördinator, ga ik het gesprek aan met de jongere. Daarna vaak ook met hun ouder(s) en als het nodig is, schakel ik hulpverlening in voor de jongere. Ik werk inmiddels 2,5 jaar op deze school en de verstandshouding is dan ook erg goed. Om het weekend probeer ik een avond –of nachtdienst te plannen, tijdens zo’n dienst ga ik langs groepjes hangjongeren.
We voeren controles uit, maar gaan ook gewoon langs om in gesprek te gaan. Als ik dan zie dat een jongere de wet overtreedt, kan ik wel een bekeuring schrijven, maar ik weet dat ouders deze waarschijnlijk toch wel betalen en de jongere leert er dan zelf helemaal niks van.”
Wat maakt jouw werk zo leuk?
“Ik vind het het meeste geweldige werk dat er is. Het brein van de jeugd vind ik fantastisch, ‘de politie’ is natuurlijk helemaal niks, maar aan de andere kant zijn ze toch nieuwsgierig. Veel jongeren ken ik inmiddels goed en je merkt dat langzaamaan het vertrouwen in mij groeit. De jongeren vinden me denk ik wel chill, maar aan de andere kant ben ik ook streng.
Ik ben goed in het aangeven van mijn grenzen, maar dat zoeken jongeren ook. Als dat vertrouwen er is, komt een jongere soms ook met heftige situaties bij mij. Ik krijg een privé bericht via twitter en ga in gesprek met ze, ik probeer ze advies te geven.”

En de minder leuke kanten van het werk?
“Het papierwerk! Alles moet geregistreerd worden, daar gaat zo vreselijk veel tijd in zitten. Ik doe natuurlijk net als iedere andere agent verhoren en maak dossiers op, ook dit kost veel tijd. Waar je soms als ‘normale agent’ niet binnen komt in een gezin, kom ik wel binnen, omdat ik een band heb opgebouwd met een jongere of hun ouder(s). Waarvoor je dan moet oppassen, is dat het vertrouwen niet geschaad wordt, wanneer je een jeugdige of ouder(s) moet verhoren. Ik loop hier soms wel tegenaan.
Bij uithuisplaatsingen door jeugdzorg wordt er soms om mijn assistentie gevraagd, bijvoorbeeld als ik een gezin goed ken. Ik ben er bij om ervoor te zorgen dat een situatie niet uit de hand loopt. Dat zijn geen leuke dingen. Verder krijg ik ook te maken met jonge kinderen die suïcidaal zijn of weglopen en een afscheidsbrief achter laten. Ik vind dit heel heftig.”
Wilde je altijd al bij de politie?
“Nee, eigenlijk niet. Wel wilde ik altijd al iets met jeugd gaan doen. Ik ben afgestudeerd als bloemiste. Heel leuk, maar ik kon daar mijn energie niet in kwijt. Ik had echt zoiets van ‘maar wat nu?’ Ik wilde een baan met uitdaging en wilde graag bij defensie gaan werken. Met mijn ouders ben ik naar een voorlichtingsavond geweest en een aantal maanden daarna zou ik met de opleiding starten, maar toen kwam ik er achter dat ik zwanger was. Ik was 17 jaar en dit had ik niet gepland…
De opleiding defensie ging dus niet door. Toen was ik moeder, maar wilde heel graag leren, ik voelde sterk die verantwoordelijkheid. Ik heb diploma’s gehaald voor beveiliger en heb hier ook in gewerkt, maar dat was het toch ook niet. Daarna ben ik in het gevangeniswezen gaan werken. Daar werkte ik veel met jong volwassenen wat ik erg leuk vond. Wat ik nu helemaal vergeet te vertellen, is dat toen ik nog op school zat, ik aan wedstrijd zwemmen deed. Op een gegeven moment ben ik in het zwemles geven gerold. Na schooltijd assisteerde ik bij het geven van zwemles.
Ik vond het ontzettend leuk en ben de opleiding gaan doen tot zwemlerares. In mijn groepen zaten ook kinderen die watervrees hadden, ik merkte dat ik de kinderen goed kon helpen van deze angst af te komen. Door veel één op één contact en het werken aan vertrouwen. Dit werk heb ik 15 jaar gedaan.
Uiteindelijk ben ik in 2006 gestart met de politieacademie.”

De politiewereld wordt toch wel gezien als een mannenwereld, hoe kijk jij hier tegenaan?
“Het is inderdaad wel echt een mannenwereld, politieagenten denken over het algemeen toch wel dat ze stoer moeten zijn. Ze zijn dominant, haantjes, dat is het beeld dat heerst. Dat is gelukkig niet bij iedere agent zo, er werken ook ‘gevoelsmannen’ bij de politie. Wanneer er heftige dingen zijn, zoals een reanimatie of een slecht nieuws gesprek, is er zeker de gelegenheid om als collega’s te bespreken hoe het gaat, hoe je je voelt.”
Jij werkt fulltime en een politieagent heeft geen baan van 9 tot 5. In hoeverre heeft jouw werk invloed op je gezin, je privé-leven?
“Heel veel, meer dan ik misschien zou willen. Ik denk wel dat ik een politieagente ben in hart en nieren. Ik heb mijn werktelefoon altijd aan staan, mensen kunnen me altijd bellen. In het begin was dit voor mijn man en dochter heel erg wennen. Nu zijn ze er aan gewend. We hebben inmiddels wel de afspraak gemaakt dat als mijn telefoon gaat, ik eerst kijk wie er belt. Als ik denk dat het kan wachten, laat ik mensen mijn voicemail inspreken. Ook gaat de telefoon niet mee naar de slaapkamer, als ik ga slapen, blijft dat ding beneden.
Met mijn man heb ik ook afgesproken dat als we op vakantie gaan, ik mijn telefoon thuis laat. Wel is het zo dat als er een belangrijke zaak is en collega’s misschien nog informatie van mij nodig hebben, ik mijn privé telefoonnummer geef. Als er echt wat is, mogen ze me bellen.
Soms heb ik het gevoel dat ik voor mijn werk leef, maar ik heb er geen last van. Ik voel me ontzettend verbonden met mijn werk, het is een ‘way of life’.”

Hoe vind jij je balans tussen werk en privé? Waar haal jij je ontspanning vandaan?
“Na situaties die me aangrijpen, doe ik mijn hardloopschoenen aan. Ik ren me rot en maak mijn hoofd leeg, dat is echt een uitlaatklep voor me. Ik doe graag leuke activiteiten, zoals een mud race of een hardloopwedstrijd. Verder speel ik graag gitaar, zing ik en schrijf ik muziek. Ontzettend ontspannend voor mij. We zijn nu ook bezig met een bandje. Ik vind het wel erg spannend, want het is volledig buiten mijn comfort zone. Als politieagente weet ik precies hoe ik moet handelen, dit is totaal nieuw. Thuis kan ik heerlijk een boek lezen of met mijn man en dochter een spelletje doen.”
Heb je nog ambities voor de toekomst?
“Ik hoop dat ik dit werk tot mijn pensioen kan blijven doen. Daarnaast lijkt het me geweldig om les te geven. Bijvoorbeeld op de VeVa-opleiding hier in Middelburg of op de politieacademie. Het enthousiast maken van jongeren, maar ook uitleggen wat het werk nou echt inhoudt. Als ik ooit die kans krijg, zou ik deze zeker grijpen. Als het maar met mijn werk en jongeren te maken heeft!”

Wat is Petra een veelzijdige, enthousiaste en dappere vrouw met een groot hart voor haar werk!