23 december 2019

Vind je mij aardig?

Als klein meisje maakte ik lijstjes. Briefjes die naast mij bed lagen waarop ik schreef met wie ik “goed” was.

Namen met een KRUL erachter; zij vindt mij aardig.
Dan was het goed. Dan voelde ik mezelf goed.
Mijn gevoel van geluk was dus volledig afhankelijk van anderen.

Vinden ze mij aardig, doe ik het goed?
Dan was ik gelukkig.
Vinden ze mij niet aardig, vinden ze dat ik iets verkeerd doe?
Dan had ik buikpijn en kon ik uren piekeren.

Piekeren over “wat nu…”?
Hoe kon ik mezelf gedragen zodat ze mij weer aardig gingen vinden?

Eenzaamheid als tiener

Dit nekte me
Keihard
Dit maakte dat ik als tiener veel hoofdpijnen had en mezelf nooit helemaal heb durven laten zien. Aan niemand.
Dit maakte dat ik eenzaam was, elke dag weer.

Toen ik startte met mijn blog zat ik in het laatste staartje van dit proces (tijdens mijn opleiding als vrouwencoach mocht ik dat stuk van mezelf aanpakken) en ging dat met vallen en opstaan.

Want NEE niet iedereen vindt je blog leuk
Want NEE niet iedereen vindt jou leuk
Want NEE niet iedereen zit op jouw hoofd te wachten

Het is nu 2019 als ik dit schrijf en terugdenk aan “mini-me” die zoveel piekerde. Ze was gevoelig en snapte de harde wereld niet. Ze was op zoek naar zichzelf en raakte daardoor anderen kwijt.

Ongevoelig voor wat ze zeggen?

Deze zoektocht ben ik dankbaar, want daardoor ben ik vandaag wie ik ben en sta ik waar ik sta.
Helemaal ongevoelig voor wat anderen over mij zeggen of van mij vinden? Niet 100% Niet altijd, maar wel heel vaak.

Maar ik laat het los en leid mijn eigen leven.
Mijn leven, dat zo leuk is, met zoveel mensen om mij heen die van mij houden, precies zoals ik ben.