Een stapje terug voor de wereld?

Een stapje terug in onze ontwikkeling?
Met wat we nu zien op deze wereld lijkt het soms wel of we een stapje terug doen. Van de vaak haatdragende woorden op Social Media tot de aanslag in Orlando.
Waarom? WAAROM?
Waarom lijkt de hele wereld elkaar ineens intens te haten? Althans online te haten, want in mijn omgeving merk ik niets van de haat.  Natuurlijk heb ik weleens discussies, maar die zijn echt allemaal beschaafd.
Zelfs als het over het vluchtelingenbeleid, de gevechten rondom een bepaald kinderfeest, zinloos geweld en de aanslagen gaat, blijft het altijd beschaafd.
Natuurlijk ook wel zinvol, inspirerend en soms ook ronduit boos-makend. Maar bij dat laatste is het vaak een kwestie van loslaten, want je kunt nu eenmaal jouw mening niet opdringen aan de ander. Toch?
Waar zit het hem dan nu in?
Leef ik in een te geborgen omgeving bijna gelijk aan de baarmoeder waar ik uit kom, met oogkleppen op, zodat ik de haat die in mijn omgeving wellicht ook aanwezig is niet zie?
Of is er gewoonweg geen haat te bespeuren in mijn omgeving?
Want hoe erg moet je haten om mensen te dwingen hun laatste adem uit te blazen op een  wrede, onmenselijke en haatdragende manier?
Hoe erg moet je haten om de ander in de ogen te kijken en alsnog zonder aarzelen de strot dicht te knijpen?
En hoezeer moet je haten om gewapend achter -een gewond- dier aan te rennen om vervolgens nadat hij amper dood is gebloed, zijn lichaam als trofee te gebruiken, omdat dat zo’n mooi plaatje is voor aan de muur.
We kennen toch allemaal de foto’s en de verhalen?
Vrijheid mensen, vrijheid!
Nog niet zo lang geleden vochten onze ouders, onze grootouders voor hun maar ook ONZE vrijheid.
Vochten vrouwen voor het recht om het verschil te maken en het recht om te zijn wie we zijn. Met of zonder buiktruitje, beha, anticonceptie of open schoenen.
Maar anno 2016 brengt datzelfde recht ons ook verkrachtingen, juist omdat we dragen wat we dragen.
Het brengt ons ook hatelijke blikken en dodelijke meningen juist omdat we kiezen voor anticonceptie of abortus.
Mannen vochten voor vrijheid, voor de onderdrukte en gemartelde medemens, voor keuzes en betekenis! Maar nu brengt deze vrijheid ons dood en verderf omdat je de man van je dromen op de mond kust?
Maar wie bepaalt dat een liefde ‘fout’ is?
Misschien is het wel zuiverste liefde in zijn vorm? Heb jij deze wijsheid in pacht?

Een doodvonnis
Het hebben van een mening is toch een vrijheid? Eentje waar we eigenlijk dagelijks bij stil zouden moeten staan? Want we mogen een mening hebben en deze ook uiten. Deze vrijheid is nota bene opgenomen in onze wetgeving!
Maar sinds wanneer is een levensovertuiging, een geloof en een mening ook een doodvonnis?
Laten we!
Lieve mensen, ik roep jullie allemaal op;
Laten we vanuit de meest zuiverste vorm van liefde gaan leven, liefde voor onszelf en elkaar.
Laten we onze mening in vrijheid blijven uiten zonder angst voor represailles.
Laten we respect hebben voor elkaar, en alles wat leeft op onze moeder aarde.
Laten we hand in hand gaan staan en als iemand zich niet veilig voelt onze armen om ze heen slaan en een knuffel te geven. Een echte knuffel! ‘Wij zijn er voor je, wij zien je en wij beschermen je.’
Laten we niet langer tolereren dat haat de norm is op Social Media, dat er ongevraagde en zwaar haatdragende meningen op het Internet staan, dat is nu eenmaal zo. Maar laten we dan vanuit liefde reageren. Niet vanuit dezelfde haat.
Laten we denken aan onze ouders, grootouders en andere generaties. Die elke generatie weer een gevecht leverden voor vrijheid in zijn puurste vorm. Voor mensenrechten en verwondering. Voor levensplezier en liefde.
Laten we onszelf zijn en blijven. Laten we leven vanuit onze harten, en met dat  licht en die liefde onze wereld een stukje mooier maken.