Single mama, de 20-weken echo!

Moeder?
Bij het zien of horen van dat woord dacht ik altijd aan mijn eigen moeder. Aan de ruzies die we hebben gehad in mijn puberteit (ik was geen gemakkelijke puber, sorry mam…), maar ook aan al die keren dat ze niet alleen achter me, maar ook naast me stond. Naarmate ik ouder werd merkte ik dat ze me meer als een gelijke ging zien en mijn mening vaker wilde horen.
Nu werd ik dus zelf moeder en moest ik gaan doen wat zij al jaren deed en doet. Zij werd nu oma en ze zou me helpen bij alles wat ik niet zou begrijpen of als het me allemaal even te veel zou worden, maar ík moest dit kindje gaan opvoeden. Er voor gaan zorgen dat hij goed terecht zou komen en het maximale uit zichzelf zou gaan halen.
Oma
Maar er was nog een moeder die oma werd en zij wist dit niet eens. Mijn toenmalige vriend besloot het haar alleen te vertellen. Zonder mij erbij, misschien bang voor haar reactie. Hij deed het ’s avonds, na het eten. En ik wachtte bij mijn ouders thuis op een berichtje of een telefoontje.
Ik denk dat we allebei verwacht hadden dat ze het een ramp zou vinden, maar niks was minder waar. Ze was door het dolle heen, en feliciteerde ook mij direct. Zo trots als een pauw plaatste ze het zelfs op Facebook!
Nu konden we eindelijk ademhalen, iedereen die er toe deed was op de hoogte. We konden gaan genieten.
De 20-weken echo
Onze moeders, de trotse oma’s to be, gingen met ons mee naar de 20-weken echo. We hoorden pas bij de echo zelf dat dat eigenlijk niet de bedoeling was, maar ze waren er nu toch al. Na het belangrijkste gedeelte, namelijk of ons kindje iets mankeerde, wat gelukkig niet het geval was, kwam het moment van de waarheid.

Een jongetje of een meisje?
Onderling was er veel speculatie en zelf was ik ervan overtuigd dat we een meisje kregen. We hadden al een meisjesnaam en stiekem hoopte ik een beetje op een meisje. Dat leek me makkelijker, omdat ik zelf een vrouw ben. Ik dacht dat ik een meisje beter zou begrijpen.
‘Willen jullie weten wat het gaat worden?’ vroeg ze.
‘Ja!’ antwoordden we alle vier tegelijk. Ze moest lachen en wees iets aan, waar ik zelf niet veel van kon maken.
‘Zien jullie dit?’
Ik zag mijn vriend en onze moeders knikken, dus knikte ik ook maar.
‘Nou, ik kan jullie vertellen dat ik daar aan kan zien dat het héél duidelijk een jongetje is!’
Voetbal & auto’s
Ik was compleet verbaasd en moest even wennen aan het idee. Mijn vriend kon zijn geluk niet op en dat maakte mij ook blij. Een jongen. Voetbal. Auto’s. Stoeien.
Allemaal zaken waar ik geen verstand van had. Aan de andere kant had ik gelezen dat jongens altijd gek zijn op hun moeder, terwijl meisjes vaak naar hun vader trekken en dat leek me dan wel weer wat.
Toen we buiten stonden belde ik mijn vader.  ‘Pap, je krijgt een kleinzoon, het is een jongen!’
‘O, eindelijk! Gefeliciteerd meisje.’ Hij was dolgelukkig. Na twee dochters was een beetje testosteron in de familie wel welkom.
Shop till you drop
En dan begint het allerleukste gedeelte aan je zwangerschap. De stress en de spanning van je af shoppen. Zodra ik wist dat we een jongen kregen, bleef ik kleertjes en schoentjes kopen. Stoere spijkerbroekjes, truitjes met leuke teksten en overhemdjes in de kleinste maatjes vulden al snel de commode. Mijn vriend deed niet eens meer de moeite om er wat van te zeggen, hij wist toch dat het geen zin had. Ook snauwde ik hem af als hij me er wel op aansprak.
Hormonen, niet mijn schuld.
Hoe gaat hij heten?
Ik kocht naast spulletjes voor ons mannetje ook allerlei boeken, waaronder een boek met namen. Een meisjesnaam hadden we, maar over een jongensnaam hadden we niet eens nagedacht. Bij mijn ouders in de woonkamer kwamen we na lang twijfelen en nadenken op de naam Max. Stoer, simpel en er rijmde geen scheldwoorden op. Kinderen kunnen soms gemeen zijn weet je?
Daarnaast had de naam voor ons en mijn vriend zijn familie nog een speciale betekenis, die ik helaas niet kan delen. Dat is net te persoonlijk.
EN dan had je nog het feit dat één van mijn ooms ook Max heet. Ik kon niet wachten om zijn reactie horen als hij erachter kwam dat zijn achterneefje ook zijn naam zou dragen. Mijn moeder moest lachen toen ik haar de naam vertelde. Terwijl ze me hielp met het opvouwen van al die kleertjes die ik had gekocht, gokte ze dat hij het eerst niet zou geloven, maar daarna super trots zou zijn.
Mijn moeder
Ik keek naar mijn moeder en naar het gemak waarmee ze de kleine kleertjes tot nette pakketjes vouwde. Ik bewonder mijn moeder. Ja, we botsen weleens en we zijn het echt niet altijd met elkaar eens, maar ze is, samen met mijn vader, mijn steun en toeverlaat.
Als Max later ouder is, hoop ik dat hij mij ook zo kan zien. Als zijn rots in de branding. En ik denk dat die kans het grootst is, als ik het voorbeeld van mijn ouders volg. Hem zelfstandig laten zijn, maar wel een vangnet vormen op de achtergrond.
Dat is wat mijn ouders hebben gedaan en daarom durf ik dit nu aan. Ik kan dit, want zij zijn er. Voor ons allebei. Altijd!