"Schat, misschien moet ik stoppen met werken?"

Angela en Debora zijn van de blog ‘Life by Dean’ en volgden bij ons de workshop ‘bloggen.’
Het is altijd super leuk om lekker te bomen met collega-bloggers en wij bij De ZeeuwZe geloven heilig in samenwerken. 
Dit blog dat Angela schreef raakte ons!! Want we kennen het allemaal wel dat je achter de feiten aan het rennen bent en in paniek raakt als je naar je agenda kijkt voor de komende week, toch?
Wij willen daarom dit blog -over de dappere beslissing die Angela heeft gemaakt- graag met jullie delen! 

Achter de feiten aan lopen.
We doen het allemaal wel eens, maar op het moment dat je structureel overal net te laat bent, minstens de helft van je to-do-list keer op keer doorschuift en ’s avonds in bed al angstvallig de agenda voor morgen door je hoofd laat gaan, moet er écht iets veranderen. Maar hoe dan?!
Knopen doorhakken
Stiekem weet ik al heel lang dat het roer om moet. Maar hoe stressvol, fysiek zwaar en onmogelijk passend in mijn thuissituatie mijn werk de afgelopen tijd vaak was, het was wel een zekerheid.
Zekerheid vind ik persoonlijk één van de fijnste dingen die er is. De innerlijke autist in mij maakt sprongetjes wanneer er duidelijkheid en zekerheid is, alleen was zelfs die de afgelopen twee jaar gestopt met springen.
Moederhar versus geëmancipeerde vrouw
Sinds ik moeder werd, en er kort daarna alleen voor kwam te staan, heb ik mezelf voorgenomen nooit meer afhankelijk te zijn of worden van een man. Dat ik de afgelopen 10(!) jaar dus doorgewerkt heb, ook toen er weer een man kwam, een dochter en nog een zoon, was dat omdat ik per se mijn behoorlijk koppige steentje bij wilde dragen. Dat is altijd een groot punt van trots geweest.

Vooral de laatste jaren, omdat wij onze lieve oppasoma verloren en sindsdien de helft (!!) van mijn salaris dus rechtstreeks naar de opvanglocaties brachten. Maar het gaat om het principe hè. Bij 3 kinderen kwam het steeds vaker voor dat er 1 van de 3 kindjes bij iemand anders (hulde aan die lieve vriendinnetjes van mij) op de bank moest gaan liggen uitzieken of met een paracetamolletje in de broodtrommel (voor als het echt niet gaat liefje) naar school ging. Papa en mama kunnen echt geen vrij krijgen, en dan scheurt het moederhart steeds dieper in.
Iets met spijkers en koppen
Afgelopen zaterdagavond, net de laatste koffer uit de auto gesleept na 2 heerlijke weken Normandië, opent manlief zijn werkmail (fout!) en bereikt ons het bericht dat het niet langer mogelijk is dat hij de kinderen wegbrengt op mijn dolle werkdonderdag.
Daaaaaaaaaaaaag vakantiegevoel, hallo stressvolle werkelijkheid!
Waar laten we onze drie kinderen? En als dat al lukt, hoe doen we dat dan als er eentje ziek is of er iets anders opdoet? Op zulke momenten mis ik meer dan ooit een opa of oma om de hoek of een leuke zus. We wegen de opties af en hebben het op den duur over optie 37b. Eigenlijk weet ik al heel lang wat mij te doen staat en besluit dat deze pech in het werkrooster van manlief, de duw/trap is die ik nodig heb om mijn ballen te zoeken en dat ene grote besluit te nemen.
Om half 2 ’s nachts zeg ik zachtjes: “Schat, misschien moet ik toch gewoon stoppen met werken?”
Whaaaaaa en nu?!
En nu is mijn innerlijke autist dus in een hoekje gekropen. Ze springt niet, ze danst niet, ze is ook niet boos, of heel verdrietig. Ze weet het gewoon even niet, de zekerheid is weg en er is ineens een zee van ruimte! De scheur in mijn moederhart vult zich met trots, maar de zee van ruimte in mijn hoofd vult zich gestaag met de grote vraag, kan ik dat wel? 24/7 mama zijn?
Word ik nu een mama zonder leven?

En omdat dit pas het begin is kun je het vervolg van de blog van Angela op ‘Life by Dean‘ lezen!