Open brief aan vulkaan Barujari

Lieve Vulkaan Barujari,

Het is niet persoonlijk, maar toch wil ik even met je praten.
Waarom besloot je nu net op het moment dat ik naar huis toe wilde jezelf te uiten? Zonder enig waarschuwing vooraf. Ik snap dat je af en toe van jezelf moet laten horen! Vertrouw me, af en toe even heel hard schreeuwen of huilen lucht op. Ik ken het maar al te goed.
Maar waarom nu net op het moment dat ik op het vliegveld van Denpasar zat? Met mijn hartje al bij mijn kindjes thuis, na een week alleen op Bali.

Airport is closed
De Garuda crew tippelde opgewekt en dienstbaar de gate door, op weg naar het vliegtuig dat mij naar Jakarta zou brengen, maar tippelde –overigens net zo opgewekt- nog geen vijf minuten later weer naar buiten.
Op weg naar de EXIT. Op dat moment, lieve vulkaan Barujari, gaan er alarmbellen af in je hoofd, kan ik je vertellen. Hebben we de crew niet nodig tijdens het vliegen? Waarom lopen ze weg? En wat zou er aan de hand zijn?
Nu ben ik niet op mijn mondje gevallen en liep ik direct naar de gate toe om verhaal te halen. ‘Airport is closed madame,’ en toen voor het eerst hoorde ik van jouw bestaan af. ‘Due to vulcano Barujari.’
Goed. Daar sta je dan. Vliegveld dicht, geen vluchten. En de wil om naar huis te gaan.
Vuur spugen
Weet je vulkaan –mag ik je tutoyeren?- dat is gewoon echt een kut moment. Jij hebt jouw vuur gespuwd, waarschijnlijk opgelucht alsof je een grote boer laat na een calorierijk diner, en vervolgens moeten wij met de consequenties dealen.
En begrijp me niet verkeerd, ik houd van de natuur. Leven en laten leven enzo. We plukken geen bloemen, eten biologisch vlees en gooien nooit plastic op moeder aarde –ruimen het zelfs op van een ander als we het zien- maar had je geen ander moment kunnen kiezen?

Omgekeerde wereld
Enfin, ik ga verder. Daar stond ik dan.
Wat doe je dan als mens? Juist, de meute volgen. De meute liep naar de uitgang en daar ben ik ook naar toe gelopen. Omgekeerde wereld, alsof je achteruit loopt.
In de grote hal van het vliegtuig waren twee balies open. TWEE!?
Kijk, daar gaat het al mis. Op honderden reizigers, maar 2 balies. Dat is vragen om problemen.
HUILEN
De emoties konden zich geen weg naar buiten vinden, zoals jij dat wel kon, en waren te lezen op de gezichten van de mensen.
Een vrouw moest naar de bruiloft van haar zoon, een meisje had een zieke vader waar ze naartoe wilde, en een meneer was gewoon alleen maar boos, omdat het midden in de nacht was en we met z’n honderden vast zaten op een vliegveld.
Ik zal heel eerlijk zijn, vulkaan, ook ik moest even huilen. Keihard en onbeschaamd heb ik mijn sluizen open gezet. En dat luchtte op, dus ik begrijp je beter dan dat je denkt.
Nadat ik had geconstateerd dat er veertig mensen voor me in de rij stonden heb ik mezelf tot de orde geroepen. Recht je rug, want je weet nog niets!
Door de gratis WIFI op het vliegveld kon ik contact houden met het thuisfront en daar enigszins een beetje op leunen. Ja, iedereen heeft soms iemand nodig om op te leunen!

CLOSED
Ik heb daar tot diep in de nacht gestaan, totdat we nog maar met een kleine honderd mensen over waren. Toen besloot Garuda z’n balie te sluiten. ‘We’re closed, come back tomorow.’
Morgen? Morgen? EN WAT DOE IK IN DE TUSSENTIJD????
Dwalen over het vliegveld? Slapen op de glimmende –dat dan weer wel- tegelvloer?
Schuilen in het toilet? Uiteindelijk ben ik de 1^e klas lounge ingelopen. Alsof ik er al jaren kwam. Mijn dit-vind-ik-doodnormaal- gezicht.
En het lukte. Yes, ik had stroom om mijn telefoon op te laden en kon in een wat luxere versie van een stoel hangen om enigszins te proberen mijn ogen te sluiten. Nou vulkaantje, dan duurt een nacht lang hoor! Dat kan ik je vertellen.
En ik weet het! Er zijn ergere dingen op de wereld. Veel ergere dingen, maar ik vind dat ik in mijn blog best even mijn verhaal mag vertellen dat op dat moment ook een beetje erg was.
Want al zit je op Alcatraz of Bali, het maakt niet uit. Als je hart al thuis is, wil je naar huis.

Slapende lichamen
Goed waar was ik gebleven? Ah ja, de nacht der nachten.
Rond half 3 gingen de lichten uit. Er stond wat bewaking bij de ingang, en verder struikelde je over de slapende lichamen. Op de vloer, tegen de zuilen, op bagagekarretjes en zelfs tegen de incheckbalie aan. Saamhorigheid op een manier die je gewoonweg niet wenst.
Fuck it, dan liever met z’n allen op het strand toch? Niet hier!
Rond half zeven werd ik wakker gemaakt door de voeten van een meneer naast me. Hij vond het blijkbaar doodnormaal deze tegen mijn schouder aan te vleien, waarschijnlijk had hij koude voeten. Maar aangezien ik geen voeten-mens ben, vloog ik pijlsnel van mijn luxe stoel af en bleef lopen totdat de afstand tussen mij en zijn voeten de geaccepteerde had bereikt.
De bedoeling van dit grapje?
Daarna maar eens naar de domestic balie gelopen en gevraagd wat nu in godsnaam de bedoeling was van dit grapje. ‘Airport is still closed madame, maybe tomorow!’ was het antwoord.
Gesloten? Nog steeds? Waar staat die vulkaan eigenlijk en waarom hebben vliegtuigen daar last van?
Ze keek me aan met een blik. De ik-heb-het-druk-en-heb-je-genoeg-informatie-gegeven-blik en knikte naar degene achter me in de rij.

Moederziel alleen in het paradijs?
Dus meneer Barujari, daar stond ik dan. Moederziel alleen in het paradijs op aarde. Taxi, schoot er door mijn hoofd heen. Ik moet een taxi vinden en terug gaan haar het hotel waar ik vandaan kwam. Achthonderddertig mensen bleken hetzelfde idee te hebben en stonden massaal te wachten aan de straatkant op een taxi.
Dus vloog ik door wat stukken grond aan de kant van de weg de parkeerplaats op, in de hoop daar meer geluk te hebben.
‘Need transport miss?’ een wat oudere man stond naast een gammel en grijs autootje.
GA ALTIJD MET EEN TAXI, NIET ZOMAAR MET IEMAND MEE, galmde er in mijn hoofd.
Ah, de stem van mijn moeder.
NO!
Goed, soms moet je buigzaam zijn. Dus besloot ik in dit autootje te stappen. En terwijl ik op de achterbank plaats nam, drukte ik de knop voor het raam in en liet hem omlaag zakken.
‘No,’ brulde de meneer.
‘If it’s not open, I’m not driving with you and you will have no money, Bapa!’ schreeuwde ik terug.
Even gebruik maken van mijn zelfverzekerde alter ego die ik vaker gebruik op reis.
Mocht er iets gebeuren, kon ik uit het raam springen (als je het verkeer kent op Bali lig je nu in een deuk om deze toch wel iets domme gedachte, want als hij me dan iets aan zou willen doen.. zou ik het springen op de drukke wegen van Bali ook niet overleven).

DUUR HOTEL
Het hotel waar ik had geslapen was vol. De taxi meneer was blij dat hij van die overbezorgde en angstige vrouw af was en was al weggereden.
Nu is er een prachtig resort op Sanur (Bali), schuin tegenover het hotel waar ik verbleef. Met mijn ouders was ik daar weleens geweest en ook mijn tante die de eerste dagen van mijn verblijf op Bali was, sliep daar.
Het is een duur hotel, super luxe met overal rustige zwembaden, aan het strand en verschrikkelijk vriendelijk personeel.
In mijn portemonnee voelde ik de creditcard van manlief branden.
Dit is toch een noodgeval?
Dan mocht ik hem gebruiken.
Luister je nog vulkaan?
Uit pure noodzaak heb ik een nacht op dit prachtige resort geboekt. Moest echt bijkomen van alle stress op het vliegveld en hoe beter dan liggend op een ligstoel op het strand van Bali met een cocktail in mijn hand.  Ze kenden me nog –althans ze deed alsof maar ik liet het heerlijk over me heen komen- en ondanks de teleurstelling wist ik dat ik een slaapplaats had.
Drie nachten en vier dagen heb ik in dat resort doorgebracht en elke dag weer stonden we met honderden reizigers bij het Garuda kantoor om je ticket om te boeken, in de hoop dat je de volgende dag kon vliegen.
Soms veertig wachtenden voor je, soms maar dertig. Wachten is echt een kwestie van loslaten, schoenen uit en jezelf in de meest makkelijke houding zetten.
Op donderdag kwam het verlossende woord. Morgen werd er weer gevlogen!
Schijnbaar sta jij op Lombok –vulkaan Barujari– en als er Oosten wind waait, waait jouw as de kant op waardoor vliegtuigen er geen problemen mee hebben.
Nooit zal ik het moment vergeten dat ik de avond voor vertrek genoot van een heerlijke bordje Miehoen en een vliegtuig over hoorde vliegen.
Alsof Elvis uit de dood herrees en het strand op kwam gelopen, begon iedereen die gestrand was op Bali te klappen. Het is dat ik net een hap saté nam, maar anders had ik zeker meegedaan.
En meneer de vulkaan, terwijl ik dit schrijf zit ik weer op het vliegveld van Depasar. Met honderden andere reizigers die naar huis willen, en heb ik mijn boarding pas al in mijn paspoort zitten.
Het ziet ernaar uit dat we gaan vliegen en ik eindelijk naar huis kan!

Dank oostenwind voor je bijdrage aan mijn reis, dat je welwillend de as naar een ander eiland wilde blazen. En dat je op het juiste moment ingreep.
Dank vulkaan dat je maar 1 keer van jezelf hebt laten horen, hopelijk lucht het op. Het heeft me maar vier dagen en 600 euro extra gekost, jouw kleine oprisping.
En omdat het een natuurramp is, niet via de luchtvaartmaatschappij terug te krijgen.
En ik ben weer een les wijzer. Heb mezelf beter leren kennen in tijden van een beetje nood en weet nu eindelijk hoe ik een creditcard moet gebruiken!
Dus lieve vulkaan, je hebt het binnen het redelijke gehouden. Het kan altijd erger!
Ik zal je nimmer vergeten en mocht ik nog een keer naar Bali afreizen met mijn familie voel je dan vrij om dit te herhalen!

Geen punt, dan plakken we er gewoon een paar dagen aan vast.