Op bezoek bij de Amerikaanse Bully en zijn baasjes!
Vorige week liep ik ‘ineens’ te wandelen met een Amerikaanse Bully in Middelburg.
De hond, samen met de Stafford en de Pitbull (en nog andere rassen), met de slechte reputatie.
De hond waar menig mens een vooroordeel over heeft.
Ook ik had dit vooroordeel moet ik heel eerlijk toegeven, toen ik de kennel in liep waar maar liefst zeven grote Amerikaanse Bully’s naar me keken.
Ik ging op bezoek bij de ‘Dhara Blue Bully kennel’ met XL Amerikaanse Bully’s in Oost-Souburg.
Volledig onvoorbereid ging ik –met alleen een schrift en pen- op bezoek bij de kennel.
Ik wist dat Engelin voorheen vorkheftruck chauffeur geweest was en dat ze zich, nog maar heel recent, heeft toegelegd op de verzorging van de honden in de kennel.
Het verhaal van Engelin en Henk begint met Blue. De prachtige Bully die vergiftigd is.
Ja, je leest het goed, vergiftigd met 13 maanden jong. Nadat Blue was overleden, wisten Henk en Engelin het zeker; met dit ras wilden ze door!
Blue overleefde het niet, maar op de herinneringen van Blue is de kennel gebouwd en gegroeid tot wat het nu is.
Momenteel wonen er zeven bully’s in de kennel (en psssst, er worden binnenkort weer puppy’s verwacht).
En wel;
Legend
Radja
Biru
Mass
Disanka
Ratu
Joy
De honden zaten netjes in de kennel toen ik aankwam, kwispelend en nieuwsgierig naar wie ik was. Vooral Legend viel mij gelijk op, wat een grote hond! Niet voor niets de leider van de groep. Voor de kennel zat een 8-jarig meisje te spelen en ze aaide af en toe de honden die het vrolijk en enthousiast ontvingen.
Engelin vertelde enthousiast over de honden en liet mij vol trots zien dat ze ook hondenvoer ontwikkeld hebben, dat ze nu verkopen. Ook Henk zat op de praatstoel. Zijn trots –naast Engelin- zijn de honden, dat spat er helemaal vanaf.
Op de vraag of ze last hebben van vooroordelen als ze de honden uitlaten, kunnen ze beiden volmondig JA knikken (iets wat ik later nog zou ervaren).
Deze hond wordt nog steeds geassocieerd met de woorden; vals, gemeen, vechthond.
Alleen de aanblik van deze honden maakt vaak dat andere hondenbaasjes schrikken of boos worden vanuit die angst.
Terwijl ik met één oog naar de kennel kijk, snap ik qua grootte wel waar het vandaan komt, maar ik zie honden die speels, maar toch heel relaxed wachten totdat ik ze eindelijk kom begroeten. En als recent hondenbezitter (onze Saartje is nu 8 maanden) weet ik dat de baas van de hond heel belangrijk is, want hij of zij is degene die opvoedt.
Toen ik vroeg of ik op de foto mocht met één van de honden (staat zo leuk bij het stukje) moest ik toch wel even slikken toen het eindelijk zover was. Mijn hand trilde zacht en ik merkte dat ik op mijn hoede was. Wat een overtuiging of oordeel niet met je kan doen, lichamelijk.
De eerste hond was Ratu.
Blij bevrijd te worden uit de kennel liep ze rustig door de tuin en snuffelde even aan mijn voeten.
Toen ik de riem kreeg (ze moest natuurlijk wel aan de riem, want anders liep ze weg voordat we de foto konden nemen) voelde ik direct de kracht van dit ras. Wat was ze sterk! WOW! Wat een gevoel gaf dat zeg!
Na deze foto ontstond het idee om met alle honden op de foto te gaan en je ziet dat ik bij Legend (nota bene de grootste van 55 kg) mijn angst kwijt raakte!
Maar goed, de wandeling!
Uitgenodigd door de oppas van de honden (Emmy past op als Henk en Engelin naar de hondenshows gaan, wat ze regelmatig doen) liep ik dus met Biru door Middelburg.
Rustig liep ze naast me. Af en toe trok ze wel (doet onze Saar ook, maar dan heel veel minder hard), maar na enige correctie bleef ze naast me lopen.
Mijn hart klopte net iets sneller dan in ontspannen stand, maar na een minuut of 10 voelde het eigenlijk vertrouwd. Alsof ik onze Saar uitliet (die dan wel aan krachttraining had gedaan). In de verte kwam een Duitse herder aangelopen met baas.
De herder begon direct te blaffen en te springen, maar Biru bleef naast me lopen. Wel keek ze me even aan met een blik van: ‘wat nu?’
De baas van de herder, die moeite had met het vasthouden van zijn herder, keek boos naar me en liep mompelend voorbij.
“Snel doorlopen, weg van die honden!”
Huh? Had ‘mijn’ hond niet netjes naast me gelopen, en was het niet zijn herder die tekeer ging?
Weet je, natuurlijk zijn dit sterke honden en zou ik nooit, maar dan ook nooit mijn dochter van 8 jaar helemaal alleen met deze hond laten lopen. Puur vanwege de kracht en je nooit weet wat een andere hond gaat doen. Ik weet ook dat de kracht die ze in de kaken hebben immens is en dat sommige honden meer wegen dan een volwassen vrouw.
Maar ik weet ook dat alles valt of staat bij de opvoeding die de hond krijgt. Als honden getraind worden als vechthonden?. Ja, dan verlies je het zeker van dit soort rassen.
Maar ook een chihuahua zou dan ook vals worden. Met als enorm grote verschil de grootte en de kracht!
Het mooie vind ik echt dat alles wat Engelin en Henk doen ter nagedachtenis is van de overleden Blue.
Niet voor niets is de kennel vernoemd! (Darah betekent overigens bloed in het Maleis).
De prijzen die ze winnen op de hondenshows stallen ze in de gang, voor het hoekje van Blue. Opdat ze nooit vergeten wordt.
Op de website van de Darah Blue Bully kennel kun je trouwens nog veel meer foto’s zien, mocht je dat leuk vinden. Kijk dan eens op www.darahbluebully.com