MoWoMoZi (Moeder Worden, Moeder Zijn): de Bajesretraite!

Mama? Mama mama mamaaaa? 

Wil jij eerst naar de roofdieren komen kijken of wil je liever eerst naar het aquarium gaan?
Ik kijk op van de laatste bordjes in de afwasmachine en denk ‘wat nu weer?’ Mijn zoon van zes pakt mijn hand en neemt me mee naar de gang. 

De kinderen, zes en drie, hebben een dierentuin gemaakt in de hal. Ze hebben werkelijk elke knuffel in huis opgespoord en op de traptreden gelegd. Knuffels die niet zelf rechtop kunnen staan hebben ze in schoenen gestopt. Die zijn vakkundig uit de schoenenkast getrokken.
Streeftijd in mijn hoofd
Mijn hele trap ligt vol met schoenen en massa’s pluchen dieren. Ze kijken me glazig aan, maar rond hun bekken en muilen speelt absoluut een vage glimlach.
‘Haha, die mama. Jij wilde weg he? Zo’n beetje nu? Moehaha!’
De kinderen kijken trots. Wat een werk he? Dat hebben wij toch maar even stilletjes gedaan, in tien minuutjes. Verrassing! 

De supermarkt. Dat was mijn volgende agendapunt. Ik had nu eigenlijk weg gewild. Sterker nog, ik had er al twintig minuten geleden willen zijn. Want dat moest van mezelf. Ik had een streeftijd in mijn hoofd.

Poepjes en plasjes
Maar ja er kwamen poepjes en plasjes en ruzie en ik moest het theewater twee keer aanzetten en mama wilde ook nog een berichtje lezen op haar telefoon. En nu, nu is het eigenlijk al te laat. Als ik mijn kinders eindelijk hun jas heb aangetrokken (kwijt) en hun schoenen heb aangedaan (er zitten respectievelijk koalabeertjes en Minions in), en dan ook nog mijn sleutels heb gelokaliseerd, dan komen we precies aankakken bij de winkel als de basisschool op de hoek van de supermarkt uitgaat. Chaos dan, drukte, lange rijen, al het brood op. 

Vanaf dit punt zou dit een leuke, lichtjes moralistische, maar toch opbeurende column kunnen worden.
Stomme supermarkt
Dat ik driftig word maar op tijd besef, haha, carpe diem! Kijk eens hoe fantastisch die kinderen aan het spelen zijn. Wat maakt die stomme supermarkt ook uit. Het is niet dat je ergens heen moet nog vanmiddag, er staan nog vier wasmanden. Je hoeft ook niets speciaals te koken, geen etentje ofzo. Geen idee wanneer dat de laatste keer was trouwens, een etentje. En manlief en de kinderen lusten toch bijna niks. Geen risotto of linzen of die vegetarische Ottolenghi creaties waar je sinds je verjaardag al naar uitkijkt om toch een keertje te gaan maken. Ach, what the hell. Ik laat het los! Leef in het moment! Pak een leeuw en een dolfijn, doe gezellig mee, lach en knuffel en oh wat is het toch heerlijk, kinderen!

Blije mamacolumn?
Maar helaas, zo’n blije mamacolumn wordt het niet. Ik kijk naar mijn trap, naar alle lades die openstaan. Sjaals en slippers overal op de grond. De voordeur kan niet open. Ik kan niet naar boven, want op elke traptree ligt een stapel zooi. Ik zie geen blije koppies meer en al helemaal geen blije dierentuin. Mama voelt zich ingesloten. Mama voelt een ontzettende boosheid opkomen. Ik ruk Minions uit kinderschoentjes, veeg ouwe trouwe knuffels bruut van een traptree om zelf te kunnen zitten. Ik grijp mijn dochter, een paar schoentjes. Probeer ze aan een voetje te wringen. Het lukt me niet omdat mijn driejarige tegenstribbelt. En als ik dan ook Wolfie nog expres een schop verkoop, de lievelingsknuffel van mijn dochter, geeft ze mij een mep. Recht in mijn gezicht.

 Jij bent een stoute rotmama! 
Jij moet naar de gevangenis!

Gevangenis
En ik ga vanaf dat moment iets rustiger verder met de schoentjes en bedenk me ineens glashelder: ja. De gevangenis. Wat zou dat fijn zijn! Drie maaltijden per dag, die je niet zelf hoeft te koken. Een stil bed, voor mezelf. Vaste slaap- en wektijden. Een activiteitenprogramma. Beetje knutselen: een vogelhuisje in elkaar timmeren. Aquarelschilderen. Begeleiders. Misschien zelfs een spelcomputer of een selectie films. Maar vooral heel, heel veel tijd voor jezelf. Om boeken te lezen. Om die geweldige verhalenbundel te schrijven. Eindelijk. Tijd. 

Dus waar is dat afschuwelijke plastic geweer van mijn zoon, het ding dat net op een echte AK-47 lijkt? En waar is er nog een bank, met mensen achter de balie? Ik zie het helemaal voor me.

Half jaar celstraf
Die uitgebluste huismoeder die elk jaar een keertje doorslaat en dan een brute overval doet. Of iets met wiet, een winkeldiefstal. Mama gaat de gevangenis in, een maandje of wat. En benut die waardevolle tijd om een handige online cursus te doen. Even geen gejengel en geschreeuw overdag. Geen gesnurk meer ’s nachts. Want je zit tegenwoordig alleen op een kamer toch? En was er niet een keuzemenu? Heerlijk effe bijslapen. Yoga doen, zo’n matje past vast in de cel of op de gang. Een mini-retraite, in de bak.
Misdaden waarvoor je maar een paar maanden celstraf krijgt, een half jaartje misschien… ik moet er toch eens een keer op Googelen. Tips kun je ook achterlaten op de facebookpagina van De ZeeuwZe. Straks in de bak heb ik uitgebreid tijd om alles na te lezen. Er is vast wifi.

Marloes is tekstschrijver, journalist en copywriter. Daarnaast promoot ze met liefde de mooie dingen van het leven: kunst, cultuur, gastronomie en ambacht. Wil je meer lezen over Marloes? Kijk dan even op haar website www.elizee.nl