Interview in Zeeland || "Ik werd moeder zonder mijn moeder.."

Toen ik moeder werd had ik mijn moeder vaak hard nodig. “Mam, hoe deed jij dit?” en “Is dit normaal?” waren vaak vragen die ik stelde. Eigenlijk was dit vanzelfsprekend. En nog steeds. Totdat ik een mail kreeg van Karin en met haar in gesprek ging. Karin (28), zwanger van haar tweede dochter verloor haar moeder toen ze 17 jaar jong was en mist haar -nu ze zelf mama is- nog meer dan voordat ze mama werd.
“Het is soms ondragelijk!” Ik mag haar verhaal vertellen.
Tekst: Rachelle Verhage

Karin vertelt, “Toen ze overleed…”
“Ik was zeventien jaar toen ik thuis kwam uit school en mijn ouders aan de keukentafel zag zitten. Papa zag lijkbleek en mama was in tranen. Het gekke was dat ik op dat moment instinctief voelde dat het goed mis was. Daar had ik hun tranen niet voor nodig.
“Ga eens zitten,” zei papa en ik schoof de stoel naar achter.
“Wat is er?”
Stilte.
“Wat is er?” herhaalde ik, terwijl mijn mond droog aanvoelde.
“Mama is ziek…” zei papa en direct zakte ik door mijn voeten. De grond was weg onder mijn stoel.
Drie maanden later was ze dood. Was ze er niet meer.
De stoel waar ze zat was leeg. Het ontbijt dat ze maakte was niet langer, in plaats daarvan probeerde mijn vader zijn best te doen. Hij bakte er letterlijk niets van, maar ik at dapper alles wat hij mij voorschotelde. Hij deed zo zijn best.

Mijn diploma…
Na het behalen van mijn diploma ging ik in Leiden studeren. Het brak mijn hart om mijn vader achter te moeten laten, maar ik moest ook voor mezelf kiezen. Zijn mondhoeken trilden verdacht toen ik afscheid van hem nam en eenmaal in mijn eigen kamer overviel er een gevoel van eenzaamheid. Duizend tranen heb ik gehuild. Alsof er iemand een orgaan uit je lijf rukt, dat rauwe gevoel overheerst. Zoveel pijn. Zoveel vragen.
En nu ben ik 28 jaar oud en zwanger van onze tweede dochter. Onze eerste dochter, Aafke, -vernoemd naar mijn moeder- is 2 jaar. Mijn vader is hertrouwd en zijn nieuwe vrouw is lief.
Maar ze is niet mijn moeder.
En nu ik moeder ben doet het weer zo verrekte pijn. Want ik mis mijn moeder. Ik mis dat ik helemaal mezelf kan zijn bij haar, kwetsbaar en verdrietig en dat ze met haar hand over mijn haren strijkt en zegt dat het allemaal goed komt.

De nachten waren donker…
Ik miste mijn moeder toen Aafke ’s nachts nog niet doorsliep. De nachten waren donker en alleen, ondanks dat mijn man zo zijn best deed om haar leegte op te vullen. En nu ik zwanger ben van onze tweede dochter voel ik het weer. Ik wil haar om raad vragen, ik wil dat ze trots is op onze meiden en op mij. Ik wil dat ze voelt dat de liefde die zij mij mee heeft gegeven door wordt gegeven en dat ik zelfs haar manier van pannenkoeken bakken onder de knie heb.
Ik wil dat ze mijn man leert kennen en de zorgen van mijn vaders gezicht kust. Ik wil mijn mama.
De vrouw van mijn vader doet enorm haar best en ik houd verschrikkelijk veel van haar, maar ze is mijn moeder niet. En ik weet rationeel dat de pijn minder zal worden naarmate de meiden ouder worden, maar voor nu is die pijn er. Rauw. En die leegte kan nu niemand opvullen.”

Liefs Karin

Uit privacy overwegingen zijn de namen veranderd.