Ik ben zwanger!

Dit is het tweede blog van Shanna, in haar eerst blog beschrijft ze de dag dat ze erachter kwam dat ze zwanger was terwijl ze nog maar 20 jaar jong was. Openhartig deelt ze met jou het vervolg… blog 2!
Ik ben zwanger!
Eigenlijk is het vreemd. Je hebt in elke fase van je leven mensen om je heen die je alles toevertrouwt. Je diepste geheimen, je gênantste momenten en je grootste triomfen. Maar dan moet je juist deze mensen, die je door dik en dun steunen, er altijd voor je zijn, maar ook zo veel hoge verwachtingen van je hebben, gaan vertellen dat je zwanger bent geraakt. Geen probleem toch? Beeld je er dan even bij in dat je twintig bent en dat lieve kleine mensje in je buik alles behalve gepland was.
Begrijp me niet verkeerd. Mijn beste vriendinnen zijn me altijd blijven steunen. Mijn familie ook. Mijn hele omgeving eigenlijk. Natuurlijk zitten er altijd van die lui tussen die op je neer kijken of het ‘zo ontiegelijk dom’ vinden. Ik lig er niet meer wakker van hoor. Nu niet meer.
Een baby!!
Nadat mijn toenmalige vriend en ik thuiskwamen van ons bliksemretourtje Den Haag, drong het pas echt tot me door.We kregen een baby. Een echte! Een baby die waarschijnlijk hele nachten zou huilen en ons wakker zou houden. Erger nog, er zat ook geen uitknop op. Hoe kreeg ik hem dan stil?
Waar was ik aan begonnen? Ik kon nog terug. Ik kon nog zeggen dat ik toch een abortus wilde, dat het mijn hormonen waren geweest. Mijn handen gingen automatisch naar mijn nog platte buik. Nee. Nee, dan maar hele nachten wakker. Dit was mijn kleine frummel en daar zat helemaal niemand aan.
Het was tijd om praktisch na te gaan denken. Wat hadden we allemaal nodig, hoe gingen we het betalen en was de baby eigenlijk wel gezond? Bij mijn bezoekje aan de huisarts had ze me verteld dat ik al zo’n 9 weken zwanger was. Dat hield in dat ik zeker 2 maanden al rokend door mijn zwangerschap heen banjerde.
In m’n hoofd was ik al verschillende lijstjes aan het maken. Een lijstje met dingen die echt moesten gebeuren, zoals me aanmelden bij de verloskundige. Een lijstje met spullen die we nodig gingen hebben. Een financieel overzicht en een lijstje met mensen die we het wel echt moesten gaan vertellen nu we, of eigenlijk ik, deze beslissing hadden gemaakt.
Van dat laatste lijstje werd ik bloednerveus.
Praktisch
De periode dat ik daar mee aan de slag ging, is dan ook een waas. Mijn vriendinnen en collega’s reageerden eigenlijk allemaal hetzelfde. Geschokt, maar vol liefde en met een vorm van respect die me verbaasde.
‘Je moet het maar even doen op deze leeftijd’ zei één van hen. ‘Dan heb je pas ballen!’
Één van mijn toenmalige collega’s liet spontaan een koffiekopje uit z’n handen vallen. ‘No way?! Je wordt een milf! Gefeliciteerd lieverd!’
Mijn beste vriend hoefde ik niks te vertellen. We werkten allebei in hetzelfde café in Middelburg. Samen stonden we op een zaterdagavond op het terras. Mijn borsten waren na bijna vier maanden zwangerschap opgezwollen tot twee ballonnen, in ieder geval voor mijn doen, maar het was nog niemand opgevallen. Of misschien wel en had niemand het lef om er iets over te zeggen. Hij wel. Ik vergeet nooit meer hoe hij naar me keek en zei: ‘Of je hebt iets laten doen, of je bent zwanger. En aangezien ik je elke dag zie, moet het wel dat laatste zijn.’ Ik begon te lachen, maar keek hem niet meteen aan. Zijn ogen werden groter en hij viel stil. Iets wat zelden gebeurt, geloof me. Hij omhelsde me en fluisterde: ‘Hoe dit ook gaat lopen, je bent nooit alleen.’
Vangnet
Dat hij daar gelijk in kreeg, was een feit. Mijn familie stond als een blok achter me. Zelfs mijn twee lieve omaatjes, die gezien hun leeftijd toch ook heel anders hadden kunnen reageren. Mijn vader heeft het mijn Nederlandse oma, oma de Bel, verteld. Ik was een paar keer geweest, maar iedere keer als ik erover wilde beginnen, brak het zweet me uit en hield ik mijn mond. Dus ging hij een bak koffie halen en gooide daarbij meteen even het hele verhaal op tafel.
Haar reactie, toen ik de dag erna binnenstapte in haar gezellige warme huisje, was de beste reactie ooit. Ze hield op met breien, stak één van haar breinaalden in mijn richting en zei in haar Zeeuwse dialect: ‘Stomme trut, dat had je toch gewoon kunnen zeggen?’
Ik moest lachen, want wat moet je anders als je oma van in de 70 zoiets tegen je zegt? Daarnaast moet ik altijd lachen als ik zenuwachtig ben. Ze keek me aan, legde haar breiwerkje neer en vervolgde haar ‘preek’. Een hele riedel over dat ik nog jong was, en wat een baby allemaal wel niet nodig had. Niks wat ik nog niet had gehoord.
MAMA
‘Maar het belangrijkste,’ besloot ze haar verhaal, ‘is liefde. En op dat gebied m’n kind, gaat dat baby’tje niks tekort komen.’ Die woorden zijn me bij gebleven. Want al was ons kindje niet gepland, ik hield al meer van hem dan ik ooit van iemand had gehouden.
Ineens besefte ik pas echt goed dat mijn leven in het teken van dit frummeltje zou staan. Dat alles vanaf toen om hem zou draaien.
En daar, in datzelfde gezellige warme huisje, werd ik dankzij de wijze woorden van mijn oma, in één klap moeder!