Ik ben vrouw en werk parttime EN lig in een spagaat!

Parttime werken
Veel vrouwen werken parttime nadat ze moeder zijn geworden. Vaak een 16- of 24-urige werkweek, want dan heb je genoeg tijd om de kinderen uit school, of de crèche te halen, eten te koken voor het gezin en misschien hier en daar nog wat in huis doen (denk: de was, stofzuigen, stoffen, opruimen, strijken, druppel chloor in het toilet en misschien wat in de tuin).

S
Geboren uit het thuisblijf-moederschap zijn wij vrouwen heel goed in de S.
SCHULDGEVOEL.
Want wees nu eens heel eerlijk? Voel jij jezelf ook weleens schuldig naar jouw kinderen toe dat je er niet altijd voor ze bent. Vaak hoor ik vrouwen verdedigend zeggen, ‘ik werk MAAR 16 uur hoor,’  met andere woorden? “Sorry, ik werk, maar gelukkig niet zoveel uur dat ik een ontaarde moeder ben.”
Tell it like it is?
Ja, zo voel ik het. Veel vrouwen verontschuldigen zichzelf voor buitenhuis activiteiten of voelen zichzelf Schuldig. Daar is die S weer.
Ikzelf ben ZZP’er en werk van opdracht naar opdracht. Dit betekent als voordeel; mijn eigen tijd indelen. Maar als nadeel; dat er soms weken zijn dat je jezelf een slag in de rondte werkt omdat het geld oplevert (en je het natuurlijk ook heel erg leuk vind).

Ik ben die S eens gaan onderzoeken.
Veel mannen die in dezelfde sector werken hebben het overigens nimmer over hun kroost. Niet over vrouwlief of andere privé gerelateerde zaken.
Wij vrouwen leuren gelijk met onze smartphone om op Facebook de leukste foto van ons kroost te showen.  Ik ook! Maar waarom voel ik mezelf dan schuldig?
Vroegah
Vol weemoed denk ik aan vroeger. Mijn vader werkte op kantoor en was belangrijk. Mijn moeder werkte thuis en was er altijd na schooltijd. Altijd thee en koekjes voordat je ging spelen.
Stipt (nu vraag ik mezelf weleens af, hoe deed ze het?) om 18.00 uur stond het eten op tafel. Een pannetje met aardappelen, een pannetje met groenten en een braadpan met vlees.
Nu ben ik niet stokoud en dus niet opgegroeid met dat extra stukje vlees voor mijn vader, dus laat ik het realistisch houden.

Spagaat
En daar zit het hem nu in! Ik, VROUW, sta met 1 been in de wereld van mijn moeder en met 1 been in de wereld anno nu. Waar het steeds ‘normaler’ (hee, wat is eigenlijk normaal?) wordt om als vrouw carrière te maken. En juist die split maakt bij mij dat ik mezelf schuldig voel. S.
Mmm, inzichten in overvloed terwijl ik dit schrijf (terwijl onze jongens gillend als Indianen om de tafel heen rennen).
Nu snap ik waarom mijn ouders het nog steeds zo lastig hebben met mijn beslissing een leven als ZZP’er na te streven, nu snap ik de S binnen in mijn ziel en zaligheid.
Ik snap het. Ik snap het. Nu het inzicht er is, kan ik gaan werken aan de S.
Marrig