Huiselijk Geweld niet langer een taboe?!

Huiselijk geweld is een ongelofelijk lastig en delicaat onderwerp. Voor de stuurlui aan de wal is het ontzettend moeilijk signalen goed te herkennen, bijna gevaarlijk om vermoedens uit te spreken en soms ook gemakkelijker om je kop in het zand te steken.
Voor het slachtoffer is het een waar oorlogsgebied waarin je leeft. Een niet veilige omgeving waar het wemelt van de bermbommen, luchtaanvallen en granaten zonder enig loopgraaf in de buurt. Een gevoel dat je het beste kunt omschrijven als altijd in een opperste staat van paraatheid verkeren. Je spieren zijn altijd gespannen, je hersenen altijd bezig met het bedenken van mogelijke scenario’s die eventueel kunnen plaatsvinden in de toekomst of hoe je je gedrag kunt aanpassen, zodat je zo min mogelijk doelwit bent. En met toekomst bedoel ik een paar uur later, want je leeft met de dag. Nadenken over de toekomst doet pijn, en het laatste wat je wilt is nog meer pijn.
Slachtoffer
Hoe ik dat weet? Ooit was ik slachtoffer van huiselijk geweld. Ooit wilde ik geen slachtoffer zijn, want dat is het ook nog eens. Je bent slachtoffer, maar op het moment dat je dat dus toegeeft aan jezelf zal je ook hulp moeten accepteren. En die hulp zou maar net kunnen betekenen dat je moet toegeven dat je in oorlogsgebied woont, dat je geslagen wordt (jezelf laat slaan) en onderdrukt. Dat is niet wat je wilt, toegeven aan je vader en moeder, aan je broertje, aan je familie dat je geslagen wordt.
Die hulp kan ook maar net betekenen dat men jou weg haalt bij de man waar je stiekem toch zielsveel van houdt, ondanks dat zijn definitie van liefhebben niet de jouwe is. Dus een slachtoffer, dat wil je niet zijn. Dat weiger je te zijn. Je bent een vrouw met een klein probleempje. Kleintje maar.
En weet je, het sluipt er ook langzaam in. Geleidelijk als een lekkende waterkraan die steeds maar een klein druppeltje lekt. Uiteindelijk wordt dat ook een plas, terwijl het in het begin niet eens zo erg leek.
De eerste keer ben je verbaasd, geschokt. Is dit echt? Dan komt zijn spijt. Sorry! Het spijt me echt. Ik hou van je. Ik bedoelde het zo niet. Zijn woorden, zijn lieve daden daarna, zorgen er dan voor dat je rustiger wordt.
“Zie je, hij bedoelde het niet zo. Het is maar eenmalig. Ik was ook zo aan het bekvechten met hem, het is logisch dat hij even tijdelijk zo deed.”
Een monoloog. Een overtuigend monoloog om JEZELF  te overtuigen. Om zijn daden om te zetten in weloverwogen overtuigingen in jouw hersenen, die het uiteindelijk winnen van jouw rationele zijn.
De tweede klap wordt voor hem en voor jezelf al makkelijker. De eerste breuk is weer zo’n moment. Hij is te ver gegaan en weet dat ook. Hij heeft spijt. Maar ondertussen is mijn pols gebroken, op 2 plaatsen. En loop ik 6 weken met het bewijs rond dat mijn man mij pijn heeft gedaan. En dat bewijs doet meer pijn dan de daadwerkelijke breuk.
En de leugens over het bewijs komen moeiteloos over je lippen. “ Gevallen, stom hé van mij?” Als je begin 20 bent en de man waar je mee samen bent op zo’n hoog voetstuk zet dat je hem bijna niet meer kunt zien, is het lastig om helder na te denken. Lastig om door de leugens het bos nog te zien.
Taboe doorbreken!!!
Een aantal jaar later is het me gelukt, door de hulp van twee ongelofelijk lieve en moedige vrienden van mij, om weg te komen. Om het lastige pad dat daarna volgt (want dat volgt!!!) op te lopen. Om vragen als ‘waarom ging je dan niet weg?’ over-en-over te moeten beantwoorden. Wat een kutvraag is dat trouwens!
Op het moment dat ik veilig was, stortte ik eerst in. Wilde het liefst dag en nacht slapen. Kwam bijna mijn bed niet uit, alleen voor het hoognodige.  Maar dat gaat echt over. Je bent alleen op zoek, op zoek naar jezelf, naar jouw kracht en levenslust. En je hebt liefdesverdriet voor de man waar je niet mee samen kon leven, maar het wel zo graag wilde. Een spinnenweb van emoties, een troebel glas waar je niet doorheen kunt kijken en stukken glas op de grond waarvoor je op moet passen.
Maar op het moment dat ik uit mijn bed kwam, weer een sprankje IK had gevonden, heb ik mezelf een belofte gedaan. Ik ga hierover schrijven! Ik ga de maatschappij afdwingen dat huiselijk geweld geen taboe onderwerp mag zijn! Dit mag besproken worden!
Dit MOETEN we open gooien. Naast mijn eigen helingsproces, ben ik gestart aan mijn schrijfproces. Mijn boek. De Schrijversvakschool. En nu dit eerste blog van een miniserie van 5 blogs die ik zal schrijven over dit onderwerp. Om het opnieuw open te breken.
Het taboe te doorbreken. Want dat is zo belangrijk! Voor de slachtoffers, voor de daders, maar ook zeker voor  het netwerk om een slachtoffer heen.