Hoe overleef je een emigratie? deel-1

Emigreren?
Alleen het woord bezorgde me al stress. Dus ik noemde het verhuizen. Dat het dan ’toevallig’ naar de andere kant van de wereld was, maakte het natuurlijk allemaal wel een beetje lastiger. Eventjes op m’n fiets heen en weer met de laatste spulletjes, zoals ik tijdens de laatste verhuizing (in Vlissingen) had gedaan, zat er nu natuurlijk niet in. Alles moest in een container.
Wat hebben we nog nodig? Wat kan er al ingepakt? Wat kan weg? We zijn wekenlang bezig geweest. Een eitje in vergelijking met de ronduit ontmoedigende papierrompslomp die de visum-aanvraag met zich meebracht. We hadden overal bewijs van nodig en ieder detail moest op papier!
Alleen maar documenten
Geboorteaktes, diploma’s, gezondheidsverklaringen etc. Ons hele huis lag, voor een paar maanden lang, bezaaid met stapels documenten.
Op de trap, keukentafel, slaapkamer en zelfs op de vloer. En op werkelijk elk papiertje moest minstens een officiele stempel en ook nog eens een stempel met de datum. De verleiding om het stempeldoosje van de kinderen er op los te laten was erg groot. Vooral als er weer eens een ambtenaar op vakantie was. Je hebt namelijk een deadline (3 maanden geloof ik) en haal je die niet, dan moet je een jaar wachten om opnieuw een aanvraag in te dienen. En uiteraard moet je dan alle documenten opnieuw aanvragen.
Engels leren
Onze twee oudste dochters (toen 5 jaar en 7 jaar) vonden het vooral stom dat ik ze Engels probeerde te leren. In het begin vonden ze het nog wel interessant, maar het nieuwtje ging er snel vanaf en na een paar weken stopten ze hun vingers in hun oren als ik Engels sprak.
En er kwam ook niets Engelstaligs over hun lippen. Alleen Cheeseslicer (kaasschaaf). Dat vonden ze een hilarisch woord en kon in hun ogen in iedere willekeurige situatie gebruikt worden. “Ik vind jou echt wel een stomme cheeseslicer!” Ook de stofzuiger was een cheeseslicer.  Great, ze pikten net het enige woord waar je buiten Nederland echt niks aan hebt.
De verhuizing
En toen ineens was het zover; de klep van de verhuiswagen ging dicht, ons huis was leeg en ik zat op de vloer van onze kale, kille  woonkamer. Heel even was het rustig in mijn hoofd.  Alles van ons lijstje af, wat een goed gevoel!
Er bleef nog maar 1 ding over: Afscheid nemen van familie en vrienden.
Ik had die gedachte redelijk weten te verdringen met alle praktische zaken die geregeld moesten worden, maar nu drong de enormiteit in alle kracht tot me door.
We gaan over een paar dagen naar de andere kant van de wereld en we laten onze ouders en familie en vrienden hier achter!