Hoe overleef je een emigratie #2

Hollandse pot
Achteraf gezien heb ik de laatste dagen voor onze emigratie naar Nieuw-Zeeland, als in een roes beleefd. Ik kan mezelf bijvoorbeeld niet meer precies herinneren wat we in die tijd gedaan hebben of de gesprekken die ik ongetwijfeld met mijn familie heb gehad?
Wel weet ik nog heel goed dat  onze lieve vrienden een grote Hollandse-pot-bbq hadden georganiseerd compleet met spruitjes en stamppot (in november).  Het was een geweldige avond en ik weet nog dat ik dacht: “Ok, niks aan de hand, we hebben gewoon een feestje. Niet aan de reden denken.” Dat lukte overigens best aardig met behulp van wat alcohol.
Schiphol nadert
De laatste twee dagen voor ons vertrek zijn voornamelijk geheugenflitsen: aanschuiven voor ontbijt bij onze vrienden (waarbij ik geen hap door m’n keel kreeg en geen woord uit m’n mond). Afscheid van mijn ouders, van m’n broer en zijn gezin, afscheid van m’n schoonouders, een trailer vol koffers en de laatste nacht in Amsterdam bij m’n zus.
En toen op naar Schiphol! Het ging nu echt gebeuren; we verhuizen naar Nieuw -Zeeland. Nog een laatste omhelzing met m’n zus en weer tranen met tuiten.

Ellendig
Nu ik dit opschrijf voel ik mijn ogen weer prikken, want ik weet nog zo goed hoe ik me voelde: ellendig, schuldig (want als oudste ging ik weg, helemaal naar de andere kant van de wereld EN ik neem ook nog eens 3 kleinkinderen mee) en moe.
Moe van het piekeren (doen we er wel goed aan? Hoe moet dat straks met de kids op hun nieuwe school, want ze spreken nauwelijks Engels? Wat doen we als de container met onze spullen er een eeuwigheid over doet? Doodmoe van al het geregel en ook moe van steeds maar weer afscheid nemen.

Zombie
Ik ben er gewoon niet goed in. Als een zombie ben ik in het vliegtuig gestapt,  ik voelde me volkomen leeg. Het liefste had ik een slaappil genomen om pas aan de andere kant wakker te worden, maar dat gaat natuurlijk niet als je met kinderen reist. Die vonden overigens al snel alles prima, want ze werden verwend door de stewardessen met een overdosis chocola en nieuwe kleurpotloodjes.
En, besefte ik me toen ik me eenmaal in m’n stoel had opgevouwen, er viel nu wel een soort van rust over me heen. We hadden in mijn ogen het moeilijkste gedeelte achter de rug en nu kon ons avontuur beginnen!